Sizlerde ise hep bitmek bilmeyen bir çekince, hep bir oy kaygısı, hep birtakım yerine oturtamadığınız endişeler vardı. O yüzden de kimseyle ne tam yan yana yürüyebildiniz ne de tam ayrılabildiniz. Ortada kalakaldınız kısık sesli itirazlarınızla, tabii o haksızlığın hayata geçmesine katkı sağlamamışsanız!

Sadece CHP'ye özgü bir sorun da değil bu muhalefet olamayan muhalefetlik durumu elbette ama ana muhalefet partisi olma payesiyle sorumluluğun büyüğünü de üstlenmek durumunda.
Şimdi bugün gelinen bu noktada olası bir seçim durumunda başarılı olsalar, ortaklık yapma şanslarının yüksek göründüğü Meral Akşener'e de bakıyorum bir yandan.
İtalyan Başbakan'a kızıyor "Benim başkanıma faşist diyemezsin" diyor.
"Ama adam faşist" diyorlar.
"Olabilir ama sen benim seçilmiş başkanıma dil uzatamazsın, yedirtmeyiz" diyor.
Bunu müthiş bir milliyetçilik gururu, tırnak içinde delikanlılık ve racon kestiği inancıyla yapıyor.
"Yahu memlekette neler yaşanıyor siz kalkıp neye duyar yapıyorsunuz" diye cinnet geçirecek gibi oluyor insan bazen.
"Kızımız evde ölesiye dayak yesin ama dışarıda anlatmasın, ayıp" diyebilmekle eşdeğer benim için Meral Hanım'ın zihniyeti.
Üstelik bu Meral Hanım'ı destekleyen epey liberal ve sol tandanslı insana da rastlıyorum.

Dediğim gibi maalesef muhalefet sorunu sadece partiler düzeyinde değil!
Memleketin yarısından fazlası fişlenmiş, fişlenmemiş olan diğer yarısının bir bölümü siyasi gerekçelerle hapiste, diğer kısmı ise açlıkla boğuşuyor, işsizlikle boğuşuyor, yaşam kaygısıyla boğuşuyor.
Yurtlar "padişaha muhalefet" eden öğrenci dahi kabul etmiyor.
Halka, iş insanlarına bir para yardımı yapılacaksa, bir ödenek sağlanacaksa "padişaha biat" edenler seçiliyor.
Her türlü hakkımız elimizden alınmış, yaşadığımız şehrin ortasından geçirecekleri "kanal"ı bile keyiflerine göre yapıyorlar, düşüncelerimiz, itirazlarımız değersiz.
Üniversiteler kan ağlıyor, muhalif gördüklerini ayıklaya ayıklaya doğru düzgün hoca kalmadı.
Devlet dairesinde iş istiyorsan sosyal medyan "rejime övgü"lerle dolu olacak.
Rejimin koalisyon ortağını eleştiren gazeteciler dövülüyor, saklama ihtiyacına bile düşülmüyor.
Medya desen delik deşik edildi, üzerine edecek kelam kalmadı.
Herhangi bir eyleme itiraz eden "terör şüphelisi" oluyor.
Resmen rejim demokrasiden faşizme geçti ve muhalefet "el oğlu benim başkanıma faşist diyemez" diyor.

İnsan ister istemez acaba Meral Hanım'ın meselesi faşizm değil mi, bu durum bir sorun teşkil etmiyor mu onun için, diye düşünürken yakalıyor kendini.
Daha da acısı Meral Akşener bunu bir muhalif gazetecinin programında söylüyor ve o "muhalif gazeteci" de "Değil mi ya? Üstelik benim başkanım seçilmiş sen atanmışsın, ne hadle kalkıp faşist diyebilirsin" diye destek veriyor bu koruyucu reflekse.

Hep söylüyorum; bugün buradaysak muhalefetin muhalefet olmayışından buradayız.
Bugün bu ülkede rejim değişme rotasına girdiyse bir aşamadan sonrası iktidarın başarısından değil muhalefetin başarısızlığındandır.
Üzerimizden geçen 19 yılın bize öğretemediği tek şey muhalefetin ne olduğu ve nasıl yapılması gerektiği oldu maalesef.