Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Erdoğan, CHP Genel Başkanı Özel’e iade-i ziyarette bulundu

İlk günler çoğu kişi “ne yapıyor bu adam” diye düşündü. Her zorluğu fırsata çevirme şampiyonu olarak bildiğimiz bir tekadamın yeni anayasa vb. tuzakları gözlerimizin önündeyken Özgür Özel’in bir aldanmaya koşuyormuş gibi bir hali vardı. Uzlaşmacılığın şu koşullardaki kabul edilirlik sınırlarını aşmaya karar vermiş gibi bir hal. Rejime meşruluk kazandırıyor diyenler de oldu.

Murat Sabuncu’nun Özel’le Hayrabolu Buğday Mitingi’ne giderken yolda yaptığı ve 15 Haziran Cumartesi tarihli T24’te yayımlanan konuşma bence mükemmel bir gazetecilik çalışması olarak Özel’in “normalleşmek”ten ne anlayıp ne anlamadığını bütün berraklığıyla ortaya çıkarmış durumda. 

Başka bir deyişle Özel “normalleşme” kavramını yeni ve son derece işlevsel bir içerikle yeniden tanımlıyor.

Konuşmanın yapıldığı yer, yani mitinge giden yol bile konunun anlatılmasına katkıda bulunuyor. Sorulanlar ve yanıtlar ise iki aydır ters tutulan dürbünü düze yani burnumuzun dibine çevirerek netlik ve somutluk ayarı yapıyor. Diyebilirim ki epeydir böyle bir siyasi bilinç atılımına tanık olmamıştık. Konuşmanın her cümlesi belirleyicilik gücü taşıyan bir bilinçle dolu.

Özel, bazıları “yumuşama” dese de kendisinin kararlı bir içerikle tanımladığı “normalleşme” adını verdiği sürecin geçen şu iki ayında nelerin gerçekleşmiş olup nelerin olmadığını bir bir gözden geçiriyor ve gerçekleşmiş olarak yalnızca siyasiler arası görüşmelerde medeni ve geleneksel asgari insan ilişkilerinin yerine getirilmesi ile, hapisteki yaşlı generallerin tahliye edilmesi gibi tekil bir insani gelişmeyi sayıyor. Aynı kapsamda, yani normalleşme kapsamında çözüm bulması gereken yığınla başka problem ise halen dosyalar halinde durmaktadır: tarımda taban fiyatları ve yapısal düzenlemelerden tutun, ücret, maaş ve diğer sosyal haklara ve geçim sorunlarına, Kürt sorununa, hukukun her yönüyle ayaklar altına alınıp harabeye dönmüş haline, laik eğitim ilkeleri dahil mevcut Anayasa’yı hiçe sayan uygulamalara kadar “normalleşme”yi bekleyen sorunlardan söz ediyor Özel.

Meselenin aslı da yanıtların bütününden ortaya çıkan normallik anlayışıyla netleşiyor: Söz konusu olan, evrensel demokrasi anlayışının uygulamada karşılığını bulduğu, adeta Kopenhag Kriterleri misali gerçekleştiği sosyal bir demokrasinin normalleridir.

Özel bu konuya 16 Haziran Pazar günü, yani bayram sabahı basına yaptığı açıklamalarda da değinerek aynen şöyle diyor:

“Normalleşme olacaksa çiftçiden, emekliden, esnaftan, işçiden başlamalıdır. Onların yüzü gülmeden bizim yüzümüz gülmez. Asgari ücrete zam yapmazlarsa her platformda mücadele ederiz en son sokaklara dökülürüz, meydanları doldururuz. En sert tepkiyi gösteririz."

Herhalde yazan olmuştur, “normal” kavramı Fransızca kökenli, “kural, ölçü, yasa, ilke” anlamına gelen “norm” sözcüğünün türevidir. Eski adıyla “düstur.”

Normalleşmek, yani norm haline gelmek, bir uygulamanın kural haline gelmesi, standartlaşması demek oluyor. Toplumsal ve siyasal hayatın normalleşmesi ise, demokrasinin standartlarını kılavuz bellemek, o standartlardan sapılmış ne varsa düzeltmek demek. Özel’in normalleşmeden anladığı ve herhalde her sağlam demokrasinin anlaması gereken de bu.

Sadık kalınması halinde ülkemizde demokrasinin yolunu aydınlatabilecek bir zihniyet ufukta belirmiş durumda.

Gerçi Altılı Masa’nın Mutabakat Metni de böyle bir umut, bir tür vazgeçilmez ilk adım izlenimi uyandırmıştı. Sahipsiz kaldı. Daha doğrusu güçlü bir sahiplenme olmadı, kabul düzeyi tek tük ikrardan ibaret kaldı. Şimdi öyle görünüyor ki CHP böyle bir sahiplenme sayesinde zor bir güçlenme sürecindedir ve kendisinin daha solunda olan demokrasi güçlerinin “normalleri”nin de farkındadır.

Eski CHP’de benzer çıkışlar olmamış değildi. Başta Bülent Ecevit olmak üzere “demokratik sol” şiarıyla iktidarın kazanıldığı bile olmuştu. O çıkışların uzun ömürlü olamayışının, tarihsel parti-devlet yapısından, yani 12 Mart’ta sarsılmaya başlamış olsa bile militarizmin sürüp gitmesinden kaynaklandığı kanısındayım. Yirmi küsur yıllık AKP iktidarının oynadığı temel önemdeki rollerden biri, CHP’ye dayalı tarihsel parti-devlet yapısını kurnaz ve hesaplı bir süreç boyunca söküp atmak ve onun yerine kendi parti-devletini yerleştirmeye çalışmak oldu. AKPMHP’nin bu yolda epey mesafe kat etmiş olduğu bellidir. Böylece CHP devletin kadir-i mutlak sahibi olmaktan çoktan çıkmış durumda. Şimdi MHP kendini o sahibin yerine koymaya çalışıyor. CHP’nin şansı ise, yitirdiği artık faşistleşmiş yapının yerine, bünyesinde yer bulmuş sosyal ve demokrat yönleri geliştirme olanağına kavuşmasında yatıyor.

CHP normalleşme diyor, çünkü artık parti olarak kendisi normalleşmektedir.

Aynı hamle içinde, demokrasi mücadelesinde hatırı sayılır bir birikim sağlamış olan Kürt özgürlük hareketi ile kalıcı bir barış için ortak çabayla birlikte Ortadoğu’da yeni bir aşamanın örnek toplumu olmak hedefini de koyabiliriz önümüze.