İşte son dönemde birden büyük atılım yapan Türk filmlerinden yeni bir örnek daha... Ama bu kez komedi değil; daha çok bir aşk filmi. Kusurları bol; özellikle de aşırı uzun olması. Ama yine de değişik bir aşk filmi bu. Ve temel duygusu hüzün.... Ki örneğin Edip Cansever’i hatırlamanın tam sırası:

 Bir hüzün kaç kişinin hüznü olurdu
Çıkarsak toplamak yerine
Her hüzün başka türlü olurdu
Ne yaparsan yap saati kurma
Öyle dağıldık ki hepimiz
Her günün geçmesi bir gerçek oluyor
Seninle her uzaklık gibi böyle..

Film birleşmek, evlenmek ve  yuva kurmak için her şeyleri olan ve birbirlerine son derece yakışan iki genç insanın bunu  bir türlü başaramamasının öyküsü...Öyle klasik Yeşilçam (hatta Hollywood) filmleri gibi mutlaka ‘happy end- mutlu son’ beklemeyin...Ama yine de böylesine ustaca seyircisini üzmenin bir ödülü olmalı. O da bu filmi (bence) mutlaka izlemeniz olabilir!...

Ali Yaman ve Şirin, ailelerinin yazlarını geçirdiği  Bozcaada’da ilk kez tanışırlar. Ali Yaman oldukça mahcup, birkaç kilosu fazla, güleryüzlü bir delikanlıdır. Şirin’se yine çok sempatiktir; ama bir kusuru (eğer kusur denirse) bir  meslek sahibi olmak ve alanında yükselmek tutkusudur. Geç gelen bir jenerikten sonra, İstanbul’da bir düğünde karşılaşırlar. Ama o kalabalıktan kaçıp Boğaz kıyılarında dolaşır, derin İstanbul’un tipik mahallelerini ve eşsiz güzelliklerini keşfederler.

Bu arada Şirin asıl ilgisi olan ressamlığı sürdürür; kişisel bir sergi açar. Bu Şirin Samatyalı sergisi ona yeni ufuklar açacaktır. Arada Yerebatan sarayında da sergi açar. O sıralarda Ali Yaman da sigortacılıkta uğraşmayı dener.                                                                                                                             

Ama en önemlisi şudur: bu iki insan, aslında birbirlerini  gerçekten çok, ama çok sevseler de, bir türlü birleşemezler. Asıl kabahat- en azından biz erkeklere göre- kadındadır: bir türlü alçakgönülllükle kendisine altın bir tepsi içinde sunulan o sımsıcak yüreği göremez; o derin aşkı kabullenemez. Bir ara ikisinden birisi “Keşke 18 yaşındayken evlenseydik” der. Keşke...Ama o yaş çoktan geçmiş, fırsat kaçmıştır.! Romeo ve Jülyet  bile sevgiye ulaşmada bunlar kadar geç kalmamıştır...Ya da, Doğu sanatına bakarsak, Leyla ile Mecnun’un kavuşması da bu denli güç olmamıştır.

Filmi bence aşırı uzun. İki saati biraz aşıyor. Ve yer yer de biraz tavsıyor. O hiç yenmeyen yemeklerle dolu masalar; zaman zaman çok yakından çekilmiş, sanki kahramanın içine girmeye çabalayan görüntüler, filme görsel özellikler katıyor. Türk çinileriyle kaplı odalardaki çekimler de öyle...Tam bir obsession- saplantıya dönüşmüş bu sevginin mutlu biçimde sonuçlanması, seyircide gerçek bir arzu haline geliyor. Ama, ah bu senaristler!.. Seyirci isteklerine kulak asmazlar ki!...

Film bence lineaire- çizgisel olarak değil, daha çok mozaik biçiminde anlatılmış. Yer yer eskiye gidip gelme olayı da dikkat çekiyor. Tam yerinde gelen şarkıların etkisi olumlu  Ama belki en  önemlisi o yine Bozcaada’da gelen final. Sinemada finali en hüzünlü olan filmlerden biri bu...Giderseniz göreceğiniz gibi...

Murat Şeker doğrusu özgün bir filme imza atmış. Ali Tanrıverdi’yle birlikte kotardıkları senaryo da sağlam. Baş rollerde Şirin ve Ali Yaman’ı canlandıran Dilan Çiçek Deniz, ve Cem Yiğit Üzümoğlu’nu gerçekten beğendim.  Sevilen oyuncular Perihan Savaş ve Fırat Tanış kısa rollerde pırıldıyorlar. Ve tüm kadro ekranı yeterince dolduruyor.

İşte sizlere olabildiğince objektif (tarafsız) kalmaya çalışarak yazdığım bir  eleştiri. Sinemamızın MGM aslanı gibi kükremeye başladığı şu günlerde görülmesi gereken filmlerden biri de işte bu...

 YARIN: ÖĞRETMENLER GÜNÜ