Pop müzik tarihinin en etkileyici şarkıcılarından, her türde harika sesiyle söylediği şarkılara karşın en çok R&B - Rhythm and Blues alanında tanınan Whitney Houston'un hayatını anlatan bir film. İki buçuk saatlik uzunluğuyla bunu gayet iyi başardığı söylenebilir.

1994'de açılıp hemen sonra 1983'e ve Ronald Reagan döneminin New Jersey eyaletine dönen filmde, siyahi bir ailenin yetenekli kızı Whitney'in ilk dönemi anlatılıyor. Annesi onu öylesine sert bir disiplinle yetiştiriyor ki... Çünkü Cissy Houston da zamanında şarkı söylemiştir; işin zorluklarını ve inceliklerini bilir. Kocası John'la sürekli kavgaları genç kızın ve ailenin hayatını az karartmaz!.. Ama yolcu yolunda gider ve bir lakabı da Nippy olan şarkıcımız, dev adımlarla müzik hayatında ilerler.

Bu arada Whitney'in bir lezbiyen olduğunu da öğreniriz. Yaşdaşı ve ırkdaşı Rob lakaplı Robyn hayatına öylesine nüfuz eder ki... Bir daha da çıkmaz. Gerçi kamuoyu önünde bunu gizlemeye çalışırlar. Hatta Whitney yine ırkdaşı Bobby Brown'la da ilişki kurar. Ve bir ara punduna getirip evlenirler. Daha çok sanatını rahatça sürdürebilmesi amacıyla... Ama bir yandan bu evlilik ve ona kazandırdığı sevimli kız çocuğu; öte yandan sevecenliğini hep koruyan annesinin karşısındaki nekes ve paragöz babası... Whitney için özel hayatı zordur ve hep öyle kalacaktır. En çok da kocası Bobby ile 'metresi' Robyn arasındaki o bitmeyen kavga nedeniyle...

Ama kariyeri tek sözcükle görkemlidir. Öylesine bir sesi vardır ki... En alt düzeyden başlayıp ilahi bir ses gibi sanki zirvelere yükselir. Hele Clive Davis'in menajerliğine kavuşunca... Bu ilginç adam (ki o da bir gay'dir!) Whitney'in önünde ufuklar açar. Ünlü plak firması Aresta ile kontrat yapar; şarkı üstüne şarkı; albüm üstüne albüm; konser üstüne konser... Daha ilk albümüyle Grammy ödülü alır. Ki sayısız ödülü sonradan üst üste yığılacaktır.

Ve o birbirinden unutulmaz şarkılar... The Greatest Love of All'dan I Love You Porgy'ye; ya da filmin adını taşıyan şarkıya... Ama en unutulmazı elbette I Will Always Love You olacaktır. Menajeri Davis sayesinde sinemayı da dener ve özellikle Kevin Costner'la çevirdiği The Bodyguard (bizde de Bodigard adıyla oynamıştı) birçok kuşağın unutamadığı bir film olur. O şarkıyı da içeren... İşin tuhafı, filmde bir Nelson Mandela'yı anma konserinde bize dinletilen bu şarkı, aslında bir Dolly Parton eseridir. Ama Whitney onu öylesine sırtına geçirir ve kendi malı yapar ki... 

Ve Houston hiç yorulmadan turnelere çıkar. Hele babasının tüm parasının üstüne oturduğunu öğrenince... Ve bunu telafi etmek için tam 70 konser içeren bir turne önerisi alınca... Ne yapsın zavallı... Bunca çaba, bu insan üstü gayret, bu tükenmez aile kavgaları, sonunda onu o kaçınılmaz akıbetin kurbanı yapacaktır: uyuşturucuya sığınmak...

Bu arada toplum onu ve yaptıklarını sürekli eleştirmeye başlar. Örneğin müziğini 'Yeterince siyahi değil' diye eleştirirler. Sanatçının yanıtı şu olur: "Bakın, ben nasıl siyahi şarkı söylenir, nasıl beyaz şarkı söylenir, bilmiyorum. Ben nasıl iyi şarkı söylenir, onu biliyorum!"

Filmin bence en önemli yanı adına Afro-American da denen Amerikan siyahilerine getirdiği kavrayıcı bakış. O siyahiler ki, kahverenginden pembeye değişen renkleri, koca dudakları, bembeyaz dişleri, özellikle de o inanılmaz müzik yetenekleriyle ABD kültürüne ne çok şey kazandırdılar!.. Hele caz müziğinde Louis Armstrong'dan Oscar Peterson'a, Ella Fitzgerald'dan Sarah Vaughan'a, Duke Ellington'dan Dizzie Gillespie'ye, Lena Horne'dan Billie Holiday'e, Miles Davis'den Charlie Parker'e, Nat King Cole'dan Billy Eckstine'a, onlarsız bırakınız ABD'yi, tüm 20. yüzyılın popüler müziği ne kadar eksik kalırdı!.. Bu ilginç film bence özellikle bunu hatırlatıyor.

Ve sonunda Whitney Houston son bir 'film içi konser'le bize veda ediyor. Böylece onca sevmiş, onca sevilmiş (ve hep 'anasının prensesi' olarak kalmış), onca zafer kazanıp onca acı çekmiş bu muhteşem kişilik, ulusal marşını bile temposunu tümüyle değiştirerek kalabalıklara kabul ettirmiş bu eşsiz sanatçı, artık tarihin malı olarak belleklere yerleşiyor. Daha ne istenir?

Aslında Whitney daha önce de anılmış. 2017'de bir video film, ertesi yıl ise Whitney adıyla önemli bir belgesel yapılmış: Kevin McDonald imzalı. Ama bu filmin tadı çok başka... 

Şunu da eklemeliyim. Son jeneriklerde de yazıldığı gibi, tüm şarkılar sanatçının kendi sesinden verilmiş. Onu büyük başarıyla canlandıran Naomi Ackie sadece bir tek şarkı söylemiş. Bu bile bence çok büyük bir başarı. Onca şarkıda, uzak ve hele yakın planlarda, o sese fiziğini ve yüzünü veren kişi olmak... Bu nasıl bir mucize? Naomi Ackie'yle birlikte özellikle annede Tamara Tunie, menejer Clive'da deneyimli Stanley Tucci, lezbiyen sevgilide Nafessa Willams'ı da kutlamak gerek. Hele müzikseverseniz, bu filmi görmek de kaçınılmaz.