Son zamanlarda galasında izlediğim tek Türk filmi bu oldu. Pek görülmeyen şekilde kalabalık, Kanyon AVM'nin hemen tüm salonlarında aynı anda gösterilen, yıldızları o denli ünlü olmasa da olay yaratan bir gala oldu. Tek eksiği sinema yazarlarıydı; hemen hiçbiri yoktu. Ben filmi çok merak ettiğim için gittim, galiba davetsiz olarak!.. Niçin öyle yaptılar, bilemem.

Merak ediyordum; çünkü Barış Akarsu öylesine ünlü olmasa da adını duyurmuş bir Anadolu rock şarkıcısıydı; son derece talihsiz bir ömrü olmuş, gencecik yaşta bir kazaya kurban gitmişti. Ve müzik merakım onu daha iyi tanımamı sanki bana emrediyordu!..

1979 Bartın doğumlu Barış, 2007 yılında Bodrum yolunda bir kazada vefat etmişti. Yani 28 yaşında ölmüştü. Son dönemde sanatçı yaşam öykülerine merak saran bir sinemada, onun hayatı da sanırım işlemeye değerdi. 

Biz Barış'ı perdede 1987 yılından tanıyoruz. Sevimli bir oğlan olarak... Müziğe merakı bellidir. En çok şarkıcı olmak istediği de... İdolu Cem Karaca'dır ve onun şarkılarını söylemekle başlar. Nitekim kendi sesi ve yorumu da onun izinden gidecektir.

Önce çok sevdiği dedesini yitirir. Hep arkasındaki ana-babası ve kızkardeşi ona destek olurlar. En azından başlarda -nedense- hiç değişmeyen kılığı (sonradan çeşitlenecektir), siyah kolsuz fanilası içinde Anadolu'da bir yerden öbürüne -Amasra'dan Ereğli'ye, Zonguldak'tan İstanbul'a- müziği izler; girişken bir tavırla çeşitli yerlerde söyler durur. Arada Yalancı Yarim adlı bir dizide rol alır, birkaç filmin müziğini yapar.

Ve de kalbini tek bir kıza kaptırır. O da müziğe tutkun olan Zeynep... Ama apaçık karşılıklı çekime rağmen, ikili bir türlü birleşmez, birleşemez. Ne tam bir öpüşme, ne evlenme teklifi... Oysa birbirlerine öylesine uyumlu gözükürler ki... Bu da bu garip hikâyenin bir gizi olarak kalır.

Ve arada Barış'ın asıl ününü yapacak olay gelir. Bir özel TV'nin düzenlediği Türk Akademi Sınavı için geldiği İstanbul'da çok sevilir ve yarışmadan galip olarak çıkar. Aileyi yine büyük sevinç çığlıklarına gark ederek...

Ama kader ağlarını örmektedir. Yine bir çekim için yola çıkar. Tam da yaş gününün yaklaştığı günlerde... Ve ailesi onu kutlamak için telefonla ulaşmayı denerken... Gerisini filmde görebilirsiniz.

Barış Akarsu Merhaba eksik ve gediklerine karşın ilginç bir film. Önce iyi ve başarılmış yanlarından söz edelim. Tanınan adlar olmasalar da, Mert Dikmen'in yönetimi, Ersan Çapan'ın görüntüleri, Mce Jingles ve Eser Taşkıran'ın müzikleri gayet doyurucu. Filmde birçok konser sahnesi de var. Ve bunların genel olarak sinemamızda görülegelmiş en başarılı konser sahneleri olduğunu söylemek gerek; hakkaniyetli olmak için... Yine genelde oyunculuğun da oldukça doyurucu olduğu söylenmeli. İsmail Ege Şaşmaz çarpıcı yakışıklılığı ve rolüne oturmasıyla perdeyi dolduruyor. Tüm aileyi ve sevgilisi Zeynep'i oynayan takım da işlevini yapıyor.

Yine de tam yürümeyen birkaç şey var. Öncelikle Zeynep'le ilişkisi... Almila Ada'nın oynadığı kadarıyla Zeynep öylesine ideal bir eş gibi duruyor ki... Böylesine iyi işlenmiş bir aşkın (en azından perdede öyle) bir türlü mutlu sona ulaşamaması şaşırtıcı. Hatta insanda Barış'ın cinsel yönelimi üzerine şüphe uyandıracak kadar... Burada bir senaryo boşluğundan söz etmek gerekiyor.

Belki bu sonuç olarak filme garip bir cazibe kazandırıyor diye de düşünülebilir. Bir tür anti-aşk, ya da meslekle aşkın önlenemez çatışması mı desek!.. Bu arada filmde birkaç kez efsanevi sanatçı Cevat Şakir, yani Halikarnas Balıkçısı'nın bir romanı, Aganta Burina Burinata da anılıyor.

Bir de ses sorunu var. Yani genel anlamda değil, ama şarkıcı olarak Barış için... Anlayabildiğim kadarıyla (bu konuda kimseden tam bilgi alamadım) şarkıları oyuncu İsmail Ege Şaşmaz söylemiş. İyi mi etmiş? Bilmiyorum. Ama duyulan sesin ideal olduğunu söylemek kolay değil. Keşke Barış'ın gerçek kayıtları kullanılsaydı desek... O zaman da konser sahneleri o denli güzel olmazdı denebilir mi? Valla ben karar veremedim!..

Yarın: TİM TİM TİMSAH