Karşımızdaki gerçeken şaşırtan, sürükleyen, irkilten ve sonuç olarak doyuran bir film. Sinemasıyla yakın geçmişini en iyi anlatan ülke olan ABD'nin belli bir dönemine ustaca eğilen... Bu yüzdendir ki başta "gerçek olaylara dayanmıştır" uyarısı var...

Hikâye fotoğrafçı ve gazeteci Danny Lyon'un 1968 yılındaki Chicago'nun motorcuları üzerine eğilmesiyle başlar. Ve hemen 1965 yılına döneriz. Önce bir kadını tanırız: ilk evliliğinden sıyrılmış, kendine özgü bir enerjisi olan ve hikâyenin en önemli, hatta neredeyse tek kadın figürü sayılabilecek Kathy... Birden hayatına bir erkek girer: filmin başlangıcında haincesine itilip düşürülerek dövülen yakışıklı Benny... Bu giderek gerçek bir tutku olacaktır: sert ve haşin konunun duygusallığı ağır basan tek ilişkisi... O tarihte oralarda western filmlerini andıran bir garip örgütlenme hevesi başlamıştır motosiklet sürücüleri arasında. O yerel çevre içinde kendilerine Vandals ismini koyan... (Bu sözcük güzel şeyleri yakıp yıkan sanat düşmanları için kullanılıyor.)

Ve hikâye sertlik tonunu arttırarak süregider. Vandallar arasında 60'ların Motorcular Kulübü'nün gerçek başkanı olan Johnny de vardır. Vandallar TV ekranında gösterilen ve Marlon Brando'yu The Wild One adlı tanınmış filminde sunan filmin bir sahnesinden esinlenmiş gibidirler. Ki bu da sinemada 'ilk özgün motosikletçi filmi' diye anılan bir filmdir. Keza Easy Rider da akla gelen bir diğer klasik... Ve kulübün şiddet düşkünlüğü giderek artar. Bir yerden sonra başa geçmek isteyen bir gençler gurubu (dönemin Z kuşağı!) ise daha da kanlı olaylara yol açacaktır. Ve sonunda o büyük aşkına karşın, Benny de Kathy'ye olan tutkusuyla kulübe bağlılığı arasında seçim yapmak zorunda kalacaktır.

Film öncelikle son derece gerçek kokuyor. Tüm akışı içinde, sanki o klasik western'lerden daha fazla, bize bir dönemin Amerikan Gerçeği'ni sunar gibi... Öylesine bir vahşet egemen ki, iş dövüşe gelince açıkça soruluyor, "Bıçakla mı, yumrukla mı?" diye... Tam da ABD'nin Vietnam savaşına karışıp asker gönderdiği o dönemde, bu savaş da kısaca anılıyor. Aslında ters biçimde; çünkü o gaziler bunca şiddeti yaşamış olarak, kendilerini uyuşturucuya kaptırmış çıkmazlar mı? Filmde Kathy'nin rolü elbette çok önemli. Çünkü baştan sona, inanılmaz derecede sağlam oyunu ve konuşma enerjisiyle sanki her şeyi o anlatıyor: Mike Faist'in oynadığı gazeteci ve fotoğrafçı Danny Lyon'a... Ve bu erkekler dünyasının taçsız kraliçesi olmayı başarıyor.

Evet, bir erkekler dünyası. Filmin belki temel özelliği bu... Bu bir eril dünyadır; bir erkekler alemidir. Sertlikleri, vahşetleri, gururları, maçolukları ve cinsellikleriyle erkekler... Kimi sahnelerde bedenleri ve yüzleriyle birbirlerine öylesine yaklaşırlar ki... Sanki orası bir biseksüel alemdir ve bir adım daha atılsa, içine düşmek işten bile değildir... Ama film tam olarak bu adımı atmaz. Ancak bu haşin dünyada olmadık gelişmeler yaşanır. Waboo, Brucie'nin cenazesinde şöyle der örneğin: "İşte ben böyle ölmek istiyorum."

Filmin yazar-yönetmeni Jeff Nichols 1978 doğumlu bir yazar-yönetmen-yapımcıdır. 2007'de yönetmenliğe başlamış, Take Shelter - Sığınak, Loving - Sevmek, birkaç animasyondan sonra da bu filmle dikkat çekmeyi başarmıştır. Johnny'de Tom Hardy, Zipco'da Michael Shannon, Brucie'de Damon Herriman... Hepsi çok iyidirler. Ama öncelikle "bunca erkeğin neredeyse tek kadını" Kathy'de İngiliz kökenli, filmdeki rolü gibi alabildiğine çalışkan ve yetenekli bir kariyer yapmış olan Jodie Comer. O olmasaydı bu film olur muydu? Hemen aynı şeyler hikâyede inanılmaz bir aşk yaşadığı Benny'yi oynayan Austin Butler için de söylenebilir. Sadece iki yıl önce bir filmde Elvis Presley'i canlandırabilen bu yakışıklı, aynı ölçüde de yetenekli oyuncu da hatırlanacak bir kompozisyon çizer.

Filmde Adam Stone'un görüntüleri ve David Wingo'nun müziği de dikkate değer. Müzik deyince, film boyu birçok ilginç müzik örneği kulaklarımızı okşar. Animals'ın Talkin "Bout You"sundan Van Morrison'un "Baby Please Don't Go"suna... Ama beni en mutlu eden 1959 yapımı bir beste oldu. The Fleetwoods grubunun seslendirdiği unutulmaz Come Softly To Me. Bu bende filmin müzikal aksi olarak kalacak.

NOT: Geç kalmış bir kutlama. Bu vesileyle, tüm okurlarımın geçmiş bayramını gönülden kutlamak isterim.