Bir aletin önceliğinin işe yararlılık olması onun demode olmasını gerektirmez.
Hayatlarına yardımcı olan aletleri özelleştiren, kimini de Viktorija gibi "modifiye" eden kişilerin sayısı hiç de az değil.
Viktorija Radvila'nın kişiselleştirilen protez bacağına, ejderhalar ve kristal boncuklardan oluşan bir kaplama takılabiliyor.
Bir motosiklet kazasında sağ ayağını kaybeden 34 yaşındaki Radvila, bugün protez ayağı için "gardırobunun en şık parçası" tanımını kullanıyor:
"Eğer dışarı çıkıyorsam ve güzel görünmek istiyorsam, bir kolye ya da yüzük yerine bunu takıyorum. Evin içinde giymiyorum çünkü köpeklerim kaplamayı çiğneyebilir."
Litvanyalı genç kadının protez kaplaması, 3D yazıcı teknolojisi kullanılarak üretildi.
Viktorija, 2010'daki kaza sonrası kendisine verilen protez için, "Çirkin ve hantaldı. Sanki başkasının ayağını giyiyordum, beni hasta ediyordu." diyor ve devam ediyor:
"Bu geliştirme sonrası protez ağırlaştı. Bunu artık kendi ayağım gibi hissedebiliyorum."
Tilly Lockey de 3D yazıcıda üretilen biyonik kolları denemek için seçildiğinde heyecanlıydı.
12 yaşındaki kız, yeni protezlerinden duyduğu memnuniyeti, "Bu kollar sayesinde değişik şekillerde tutuş yapabiliyorum. Bir yandan oyun konsolunu tutarken, diğer yandan dans edebiliyorum. Eski protezlerimle aynı hareketleri yapabilmek için oyun konsolunu elime bantlamam gerekiyordu." sözleriyle anlatıyor.
Bu yeni kolların tek rengi de değil üstelik. Dış kaplaması farklı renk ve tasarımlarla çeşitlendirilebiliyor.
Tilly, havalı kahramanlara ait figürlerin yer aldığı tasarımlardan çok memnun.
Henüz bebekken geçirdiği menenjit hastalığı nedeniyle kolları kesilen Tilly, geçmişte yaşadığı güvensizliği artık hissetmediğini söylüyor:
"Aksine bu kolları herkese göstermek istiyorum. Artık çok daha güvenliyim"
21 yaşındaki Izzy Keane, doğuştan gelen bir tıbbi durum nedeniyle hep tekerlekli sandalye kullandı.
Ablası Ailbhe'nin küçükken sandalyesini çiçekler ve fiyonklar ile süslediğini hatırlıyor:
"Tekerlekli sandalyeler, hastanelerde üretilmiş metal yığınları gibi görünüyor. Ama onları kullananlar için bu aletler bundan çok daha fazlası demek. Her zaman biraz daha gösterişli olmalarını istemiştim."
Ablasının bir okul projesi için 2016'da yaptığı tasarım şu anda iki kardeşin işine dönüşmüş durumda.
Izzy ve Ailbhe, bu tasarımları artık "fiyakalı" tekerlek kaplaması isteyenlere satıyor.
Sam Obigbesan bir an bastonunun hangi renk olduğundan emin olamıyor.
Elini biraz üzerinde gezdirdikten sonra ise, "Açık, parlak bir renk, metalik mavi değil mi? En azından ben bu rengi sipariş ettiğimi biliyorum. Eğer biri beni aldatıp, beyaz bir baston sattıysa da bu baston benim için mavi." diyor.
27 yaşındaki Sam, 12 yaşında iken görme yetisini kaybetti.
Mavi bastonu trercih etme sebebini ise şu cümlerle anlatıyor:
"Mavinin nasıl göründüğünü hatırlıyorum. Benim en sevdiğim renklerden biriydi.
"Göremiyor olsam da bu aslında ne ile bağlantı kurduğun ile ilgili. Mavi benim için su, deniz ve huzur demek."
Anne Kirsty Allen, 2 yıl önce yapılan koklear (kulak salyangozu) implant ameliyatı sonrası 10 yaşındaki oğlunun duymaya başladığı anı hatırlıyor:
"İnanılmaz bir andı ama aynı zamanda bir burukluk vardı. Oğlunuzun daha önce yaprakların hışırdamasını, suyun damlamasını hiç duymamış olması..."
Koklear implant, sesi elektrik sinyallere dönüştürerek kulak salyangozuna gönderiyor. Buradan da sinyaller beyne iletiliyor ve ses olarak duyuluyor.
Ameliyatından birkaç ay sonra Zach annesinden implantlarını modifiye etmesini istedi çünkü "havalı ve fiyakalı olmak" amacındaydı.
Kirsty bu istek sonrası "İşitme cihazlarımı modifiye et" isimli bir Facebook grubundan yardım istedi.
6 bin üyeli grup böyle ürünlere nasıl ulaşabileceği konusunda yardımcı oldu.
Zach ise ne istediğini biliyordu, "Üç şeyden biri olacaktı - ejderhalar, trenler ya da dinozorlar."
Yazar olan Carrie Webster, beyin felci sonucu koltuk değnekleri ile yaşamını sürdürüyor:
"Sigorta tarafından bana bedava verilen değneklere her ne kadar müteşekkir olsam da, bu iki ruhsuz metal şey benim kişiliğimi yansıtmıyordu."
Webster, renkli değneklerinin hikayesini anlatmaya devam ediyor:
"Bir engeliniz olduğunda ve bir yardımcı alete ihtiyaç duyduğunuzda o alet sizin hayatınızın bir parçası oluyor.
"Koltuk değneklerimin çoğunu kendi tasarımlarımla renklendirdim.
"Eğer hareket etmek için böyle aletler kullanıyorsanız, samimi olmak gerekirse, bu insanların sizin hakkında fark ettiği ilk şey oluyor. Peki durum böyleyse neden bunu bir ifade şekline çevirmeyesiniz?"
