“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Bıkmışlar, sıkılmışlar, bunalmışlar sizden. İşte o yüzden… Belki de “ecel gelmiş bahane…” diyerek üniversitelerden, yurtlardan, evlerden çıktılar; birbirleriyle buluşup sokakları, meydanları doldurdular. O kadar örgütlü de değildi muhtemelen, hiç homojen değildi. Solcular vardı tabii ama eskiden solcuların “orta yolcular” dedikleri de vardı.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Neredeyse hiçbiri siz iktidar olduğunuzda doğmamıştı. En büyüğü bile o zaman bebek olmalıydı. Belki memedeydi, belki emzikli, belki bezi vardı, altına yapıyordu. Siz 23 senede onların geleceğinin, hayallerinin, umutlarının ve 20’li yaşlarda kocaman olması gereken umutlarının içine ettiniz.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Yok Z kuşağıydı, yok sosyal medya bağımlısıydı, yok oyun müptelasıydı, yok ana kuzusuydu, yok bireysel ve bireyciydi, isyanı varsa da ıvır zıvıraydı, devlete itaatkar, hayata boş vermiş ya da hepten dalgacıydı; öyle ya hepten apolitikti. Neymiş? Bildiğin gibi değilmiş! 68, 78 derken, al sana 25 kuşağı. Bu kuşağı onların beline, aklına, kalbine esasen siz bağladınız. Gözlerini bağlamak, ellerini bağlamak, hayatlarını bağlamak isterken, belki de bir günde ve bir gecede “yeni bir direniş ve umut kuşağı” yarattınız.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Aslında ne iyi yaptınız! Diplomaydı, yolsuzluktu, şuydu buydu; onlara kafadan kefil olacak halleri yok belki ama birbirlerine, hayata, umuda kefiller işte. Karanlıkta omuz omuza ışık oldular. Çünkü geleceklerini kararttığınız gibi, bir gün siz isterseniz, bütün emeklerinin çöpe atılabileceğini, diplomalarının geçersiz sayılabileceğini, okuyarak gelmek istedikleri noktaları, canlarına okuyarak onlara kapatıp müritlerinize açacağınızı, oylarını bile gasp edebildiğinizi gördüler. “Kibir, nefret, kin, intikam ve gasp” sisteminin sadece birtakım koltuklarda oturanlara değil, esas onların ruhuna saldırdığını anladılar.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Hani “Şeytan” Rıdvan Dilmen artık çalım mı atıyordu, yalakalık mı yapıyordu, her neyse, demişti ya “Erdoğan parkasız Deniz Gezmiş’tir” diye… Gördünüz mü, kim o ruhu taşıyormuş, kim parkalı parkasız omuz omuza nehir olmuş, deniz olmuş, bendinden taşmış, kim “gezmiş” kim “gezi”ymiş! Kim o denize gaz sıkmış, mermimsi fırlatmış, copu kalkanı, tazyiklisuyu sallamış. Nice donanımlı gencin bu ülkeden kaçmasına sebep oldunuz ya, bugünkülere verebildiğiniz de “gaz”dan ibaret işte.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Diplomasını gasp ettirdiğiniz üniversite ağalarının okulunda okumuş, doktora yapmış profesörlerine sahip çıktılar mesela. Benim ilk mektebi okuduğum Ortaköy’deki binada bulunan üniversitede. Biat eden, buyruklara itaat eden, öncekilerle birlikte 30 yıl boyunca bir diplomanın (geçersizse) “Geçersiz” olduğunu göremeyen ya da “geçerli”yi geçersiz yapan İstanbul Üniversitesi’nin boyun eğmiş “hocalar”ına değil! Çünkü neyi, neden, şimdi, şu anda yaptığınızı ve iki dudak arasında herkesin hayatıyla oynayabilen, oynayabilecek bir rejim inşa ettiğinizi en iyi siz anlattınız onlara. O “biat-itaat” profesörleri, bu rejimi nasıl anlatacaktı zaten. Rejimin paramparçası olmuşlar “geçerli” onca diploma ve akademik kariyerle. Çünkü “demokrat ve dürüst” iktidarın, “bağımsız ve adil yargı”nın, “özerk ve haysiyetli, hakkaniyetli” üniversitenin ne olmadığının dersini siz verdiniz.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? Onca para sayma makinesiyle, onca “beraber yürünen, yürütülen” yolsuzlukla, onca kayırma ve ayırmayla, onca ormanın, kıyının, zeytinliğin, tarlanın, insan ve hayvan hakkının, hayatının gaspıyla, onca kanka holding çeteleşmesiyle, inat-kapris-cehalet yanında, bir dolu tezgahla yoksullaştırdığınız halkın çocuklarını tanıdınız mı? Onlar sizi tanımış belli ki. Kirli ellerin derdinin “temizlik” değil “temizlemek” olduğunu anlamışlar.

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi? İki dudak arasında metronun kapatıldığını, Anayasal bir hakka devlet şiddeti uygulandığını, internet ve haberleşmenin, hatta ders çalışabilmenin iptal edilebildiğini görüyorlar. Ülkenin, ailelerinin, kendi hayatlarının despotizm altında ekonomik açıdan da nasıl çürütülebildiğini, eritilebildiğini, kimileri kaynakları emerken halkın büyük çoğunluğunun her gün nasıl darbe aldığını biliyorlar. Sokağa çıktılarsa, onları çoktan doldurduğunuzdan; “sosyalleşme”nin sadece iki parmak ve bir klavyeyle değil, omuz omuza durmak da olabildiğini kavradıklarından.

“Çocuklar”dan adınız mı haberi? Hani en tepelerden “Bize oy versin vermesin, bu ülkede yaşayan herkesin hayatına dokunmayı başardık” deniyor ya… Haklısınız! Şimdi de “dokunduğunuz” hayatlardan ses geliyor işte! Çünkü demokrasi, inip binilen “tramvay” ya da belediyenin elindeki hattı bile aldığınız “metro” değil; “dokunduğunuz” yerin, halktın size de dokunabilmesidir! Bu çocukların, gençlerin ve sokaktaki, meydandaki herkesin, hayatlarına, haysiyetlerine dokunanlara dokunmak istemesi size dokunuyor olsa da!

“Çocuklar”dan aldınız mı haberi! Umut hep “genç” kalabildiği ölçüde, asla ölmez işte!