Aslında deli gibi siyaset yazmak istiyorum.

Ülkemizde olanı biteni ve belki de olacakları yerel - genel demeden yazmak…

Geçen haftaki yazımla duygusal bir giriş yaptığımı düşünen çok sayıda dostum, arkadaşım ve hatta okurlarımdan aynı duygusallıkta geri dönüşler aldım. T24'te yazmam konusunda çok sayıda tebrikle birlikte geldi bu geri dönüşler.

'Babamın Öğütleri' başlığıyla kaleme aldığım yazım, sadece babaların değil annelerin de öğütlerini hatırlatmıştı çok kimseye… Ve bu öğütlerin yaşamlarında neleri etkilediğini paylaşmak isteyen okurlarım ve dostlarımla anne-baba-çocuk iletişimi ve bundan olumlu olumsuz etkilenen hayatlar üzerine sohbetler ettik… 

Ben, geçen hafta babamın öğütlerinden yola çıkarak konuyu köşe yazarlığının ilke ve prensiplerine boşa getirmemiştim.

İşin aslı; doğru mecralarda, doğru köşe yazarlarını takip ettiğinizde her satır size, başka bir dünya açacak kadar zengin bir kütüphanenin kapısını aralar…

Desen: Selçuk Demirel

* * *

Benim okul yıllarımda, okuduğun gazeteyi koltuğunun altında gezdirmek önemliydi. Bir kimliği taşır gibi olurdunuz. İlişkileri baştan tayin eden bu seçim, ayrıca bir iletişim diliydi.

Bunun yanında tek bir gazeteyle ülkenin en zengin kütüphanesini koltuğumun altına sıkıştırıp gezmenin başka ayrıcalıklarını da yaşardım.

Benimle aynı gazeteyi okuyan bir büyüğümün, her haber ve köşe yazısını okumadan bırakmadığı gazetesini, bir kitabın sayfalarını çevirir gibi özenle sütunlara denk getirerek dikey katlayıp okuması ise yine benim için unutulmaz gazete okuma tekniklerinden biri olmuştu.

Bir dönem gazete ve köşe yazarlarını okumanın ayrıcalıkları ve incelikleri vardı. Acaba bugün ne yazmış diye merakla beklediğim yazarları okumak için köşe bucak sakin bir yer ve bir bardak çay aradığım mekanlar gözümün önüne gelmeye başladı.

Eskidenmiş o köşe yazarları, şimdi öyle yazar mı kaldı? diyenleriniz olabilir. Ama bence hâlâ çok özel köşe yazarları var. Benim size tavsiyem, iyi bir köşe yazarının farkını görebilmek için en az babanızın (annenizin de) öğütleri kadar tüm yaşamınıza etki edecek yazılar yazıp yazmadığına bakmalısınız.

* * *

Ocak ayında minik bir kedinin üşümüş, aç haliyle; penceresinin önünde miyavlama sesine doğru bakındığında karşılaşır İlhan Selçuk.

"Minik kedi soğuktan ve açlıktan acı çekiyor. Dışarıda kalırsa belki ölecek. Çünkü çevresiyle uyum sağlayamıyor." diye düşünür.

Onun için, çevresiyle uyum kuramayan canlı yaşayamaz.

'Minik Kedinin Düşündürdükleri' başlıklı köşe yazısında şu tespitleri çok önemlidir:

"Toplum koşulları doğanın bir parçasını ve insanın çevresini oluşturur. Kişi (canlı) bu çevreyle uyum kurabildiğince mutludur."

Donmak üzere olan minik kediyi evinin içine alır, bir kaba süt koyar, karnı doyan ve sıcaktan mayışan kedi mışıl mışıl uyumaya başlar.

Kedi artık mutludur, İlhan Selçuk da öyle…

"Elbette mutluyum; çünkü ben insanım, çevremi değiştirmek iyileştirmek yeteneğine sahibim. Bu yolda vereceğim uğraş benim mutluluğumun gücüdür ve insanlığımın özüdür." 

Üniversite yıllarımda okuduğum ve günlüğüme özenle not aldığım bu satırları, çevremizi sadece değiştirebilme değil, iyileştirebilme yeteneğimizin ancak bizi mutlu edebileceği sonucu çıkardığımız büyük bir insanlık mesajı olarak kabul ederim.

Seçimler yaklaşırken İlhan Selçuk'un yaklaşık kırk yıl önceki bu yazısından dersler çıkarılmasını ümit ediyorum.

Değişim iddialarıyla gelip bir iyileşmeye neden olamıyorsa, değişim iddiasının kimseye bir fayda sağlamadığını artık bilmeli siyasetçi.

Ve siyaset, yaşamı paylaştığımız ve çevremizi oluşturan her canlı için mutlak bir iyileşmeye ve mutluluğa neden olmalıdır.

Yoksa kim ne yapsın siyaseti…

 Eyvallah.