Antoine Leiris, Bataclan saldırısında eşi Helene’i kaybetti. Ardından Facebook hesabında yayınladığı metin, binlerce övgü aldı. Bu övgülerin ardından, bu metin BBC tarafından video yapılarak daha çok kitlelere ulaştı. Maalesef ben de izledim. Maalesef. Çünkü, Paris’te yaşanan saldırılar yaşanmasaydı ben böyle bir video izlemeyecektim.

Leiris, “Biz ikimiz. Ben ve oğlum. Dünyanın en büyük ordusundan bile daha güçlüyüz. Ayaktayız” diyor. Yitip giden canlara saygı, geride kalanlara ise güç aşılıyor. Medeniyeti gösteriyor aslında, unuttuğumuz medeniyeti.

Bu mektubu geçtiğimiz günlerde bu sayfalarda okudum. Varlığımdan utanma duygusunu, kızgınlığımı, kaybettiklerimizi artık umursamayacağım hakkında kendime milyonlarca kez söz verdim. Başaramıyorum. Annie Hall filmindeki o iki salak sevgili kadar akıllı olamıyorum.

Mektubu kaç kez okudum bilmiyorum. Bir cümle, kısacık bir cümleyi aklımdan çıkartamıyorum.

“You are dead souls”

“Siz ölü ruhlarsınız”

Leiris, çok iyi biliyor. Nefreti, onları güçlendirecek. Büyütecek. Kalkındıracak. Bu yüzden onlara nefretini hediye etmeyeceğini, 17 aylık oğluyla birlikte ayakta kalabileceğini biliyor, anlatıyor.

Peki biz ne anlıyoruz?

Hayattan ne anlıyoruz?

Türkiye Futbol Direktörü (görevi sanırım böyleydi, tam bilmiyorum) Fatih Terim, maçın ardından konuştu. Türkçe okuduğunu anlamayan millete, “Yunanistan Milli Marşı okunuyor, ıslıklar yükseliyor. Ölmüş insanlara saygı duruşu yapıyoruz, 1 dakika sabredemiyor muyuz?" Lütfen! Ne oluyor bize...” diyor.

Yunanistan’a saygı duyulmamasını geçtim. Bu tartışarak zaman harcamak istemiyorum. Sadece içimden ne haliniz varsa görün demek geliyor.

Var olan, yaşayan, paylaşan insanlara saygı duyulmamasını geçelim, bizim insanımız saygısız olmayı da geçti. Yetersiz faşist oldu.

Bu yetersiz faşistler, kendilerine göre yeterli olarak gördükleri herkese saldırmaya başladılar. Bunun yeri de maalesef birçok kez futbol sahaları oldu.

Bu saygısız yetersiz faşistler, amaçlarına ulaştılar. Sorun onlara, neden yuhaladınız, neden yerinizde 1 dakika sessiz duramadınız, neden kendinize hakim olamıyorsunuz…

Kabul edelim, dünyada saygı duruşuna saygısızlık yapan sadece biz değiliz. Ama saygısızlığa göz yuman sadece biziz. Şaşırdım, çok şaşırdım. Fatih Terim, Arda Turan ve Mehmet Topal artık buna göz yummadan, kamuoyundan gelecek tepkileri hiçe sayarak bunun hakkında konuştular. Benim ve birçok insanın bu duruma şaşırması da utancımızdır, o konuya da girmeyeceğim.

Biz millet olarak, herkese nefretimizi veriyoruz. Nefretimizi en kolay en yakınımızdakine veriyoruz. Yunan, Arap, Gürcü, Bulgar…

Futbol maçlarına gelen insanlar Yunanlar için neler diyor burada yazamayacağım.

Futbol maçlarına gelen insanlar Araplar için ‘kokarca’ diyebiliyor.

Futbol maçlarına gelen insanlardan Recep Tayyip Erdoğan’ı sevmeyen insanlar ona ‘Gürcü’ diyerek hakaret ettiğini düşünebiliyor.

Bulgarlar için durum daha da garip. Bulgaristan’dan ülkemize göçmek zorunda kalan insanlara temelinde ‘bencillik’ ve ‘namussuzluk’ olan hakaretler sunulabiliyor. Bu insanlar soy olarak Türk üstelik.

Dünyada futbol kadar kitleleri birleştiren şey az bulunur. Benim bilgi birikimin ve şu satırları yazarken birleşen sinirim ve üzüntüm aklıma başka bir şey getirmiyor. Dünyanın her yerinde dolar, McDonald’s ve Coca Cola gibi bir şeydir futbol…

Bizim yetersiz faşistler de bunun farkında. Bunun için yapıyorlar. Bizim nefretimiz sizi her alanda boğacak demekten geri kalmıyorlar.

Konya’da, Başakşehir’de… Yarın bambaşka bir yerde. Sebepleri de var kendilerince… ‘Fransa, PKK’ya yardım ediyor.’

Antoine Leiris’in eşi Helene mi PKK’ya yardım ediyor? Paris’te ölen Türk kızı Elif mi PKK’ya yardım ediyor?

PKK’ya yardım eden, IŞİD’i (farkında olmadan) dünyaya öven asıl sensin benim yetersiz faşist kardeşim.

Ve en acısı da bunun için çok sevdiğini iddia ettiğin futbolu kullanıyorsun.

Merak etme, futbol o kadar güzel bir oyundur ki seni nefretiyle ödüllendirmeyecek.

Futbol yine de seni sevmeye devam edecek. Sen onu kadar kirletmek istesen de…