Derdim sɪradan entellektüel düşmanlarɪyla değil, yumruklarɪn arkasɪndaki beyin takɪmɪyla. Ahmet Hakan’a saldɪrɪnɪn temelinde basit bir gazeteci karşɪtlɪğɪndan çok, her türlü muhalif sese karşɪ bir kitle seferberliği yaratmaya çalɪşan bir anlayɪşɪn olduğu aşikar. İstediği kadar İslami bir kɪlɪfa bürünsün, bu ideolojinin kökleri Batɪ uygarlɪğɪnda. Sorunumuz artɪk ne sadece İslamcɪlɪk, ne de bir partinin tekelci iktidarɪ. Muhattabɪmɪzɪ iyi tespit edelim. Türkiye’nin neredeyse tüm sağ gelenekleri, görece yeni bir büyük nehre akɪyor. Daha düne kadar o geleneklerden koptuklarɪnɪ iddia edenler, toplayabildikleri bütün akɪmlarɪ söz konusu nehre taşɪyorlar: yollarɪ dünyadaki radikal sağ dalga ile birleşiyor.

Toplumsal muhalefetin sömürü, ayrɪmcɪlɪk, ve ayrɪcalɪk karşɪtɪ dilini çalmakla kalmayɪp, demokrasinin can damarɪ olan kitleleri demokrasiye karşɪ bir silaha dönüştüren uyanɪklɪğɪnɪzɪ tanɪyoruz.

İnançlarɪnɪz, yüzleriniz değişiyor ama, yöntemleriniz aynɪ. Sizi ilk 1920’lerin İtalyasɪ’nda gördük. Düzen karşɪtɪ bir dil kullanɪp, düzenin bütün düşmanlarɪnɪ darp ettiniz, öldürdünüz, hapislere attɪnɪz. Yine de en sonunda İtalyan halkɪ devirdi sizi.

Sonra Almanya’da önümüze dikildiniz. Aynɪ anti-kapitalist, anti-emperyalist pozlar, ve aynɪ kapitalist-emperyalist açgözlülük. Peki, teslim edelim. Orada daha başarɪlɪydɪnɪz. Alman halkɪnɪn büyük çoğunluğunu kendi tarafɪnɪza çektiniz. Sizi yenmek için beş benzemezin birleşmesi gerekti.

Şimdi Macaristan’da sopalarɪnɪzla karşɪmɪza çɪkɪyorsunuz. Orada da, burada da ... sözlerinizle Avrupa’nɪn efendilerine ama fiillerinizle toplumun en altɪndakilere saldɪrɪyorsunuz. Aylan Kürdi’nin akrabalarɪ arasɪndan (kirli hesaplarɪnɪzla Ortadoğu’da yarattɪğɪnɪz cehennemden) kurtulan olabilirse, Orta Avrupa’daki zihindaşlarɪnɪzɪn eline düşecek.

Yakɪn zamana kadar, Türkiye’de bir azɪnlɪktɪnɪz. Ortadoğu’da da. İnsanlɪk dɪşɪ yöntemleriniz bu iklime hep yabancɪydɪ. Yine de egemenlerin kriz koalisyonlarɪnda, grevdeki fabrikalarda, üniversite kampüslerinde belirli bir güce sahip oldunuz. Küçük, yaramaz,  ve her zaman kontrol altɪnda tutulan bir ortaktɪnɪz. Ta ki egemenler büyük bir hesap hatasɪ yapɪp, hükümlerinin sürmesi için sizi büyük bir ortak yapana kadar.

Vatanɪnɪ cehenneme çevirerek Aylan Kürdi’yi boğan ellerinizi, Suruç’a canlɪ bomba göndererek Türk-Kürt iç savaşɪnɪ alevlendiren kafalarɪnɪzɪ çok iyi tanɪyoruz. Macaristanlɪ gönüldaşlarɪnɪzdan daha rafine olabilirsiniz ama, 1930’lardaki öncüllerinize göre çok acizsiniz.

Mesela, Ahmet Hakan’ɪn karşɪsɪna kendiniz çɪkamayacak kadar korkaksɪnɪz. İşi adli suç dosyasɪ kabarɪk bir avuç lümpene ihale ediyorsunuz. Suruç ve benzeri kɪyɪmlarɪnɪza da sahip çɪkamadɪnɪz. Sadece yüreksizlik değil bu: yaptɪğɪnɪzɪ, yapacaklarɪnɪzɪ savunabilecek bir zihinsel birikiminiz de yok.

Almanya örneği çok heveslendirmesin sizi. O çapta değilsiniz. Öykündüğünüz Nazi filozofunun onda biri kalitesinde bir düşünür dahi yetiştiremediniz. Mirasyedisiniz. Ait olduğunuz geleneğe çok bir şey katamadan unutulacaksɪnɪz.

Sizin kökleriniz, sadece dayandɪğɪnɪzɪ iddia ettiğiniz İslami gelenekte değil, aynɪ zamanda 20. Yüzyɪl’ɪn en karanlɪk dehlizlerinde. O dehlizlere yabancɪ ne kadar İslam kökenli ses varsa, hepsinden rahatsɪz oluyorsunuz. Ahmet Hakan’a gazabɪnɪzɪn bu kadar şiddetli olmasɪnɪn bir nedeni de bu.

Haklɪsɪnɪz. Kɪsmen yağmayla, kɪsmen egemenlerin desteğiyle biriktirdiğiniz servet ve gücü korumanɪn tek yolu kaldɪ. Şiddet, daha fazla şiddet. Sadece polis, asker şiddeti değil, tabandan örgütlenecek bir kitle hareketi. Haklɪsɪnɪz. O serveti korumak için, size biat etmeyen tüm seslerden arɪndɪrmanɪz gerekiyor toplumu. Sizin referanslarɪnɪzɪ, zihniyetinizi tanɪyan sesler, Ahmet Hakanlar, apayrɪ bir tehlike sizin için.

Ancak hazɪra o kadar alɪşɪksɪnɪz ki, girdiğiniz bu yol sizinle beraber (hepimizin yolcusu olduğu) gemiyi batɪrmaktan başka bir işe yaramayacak. En büyük hizmetiniz, (kendilerince gayet isabetli sebeplerle) gemiyi terk etmeye dünden hazɪr olanlara. Yɪktɪğɪnɪz ülkenin yerine yenisini koyamayacaksɪnɪz ama, sizin sayenizde (yüz elli yɪlɪ aşkɪndɪr düşe kalka yürüyen) birleşik Kürt ulusunun inşasɪ, inanɪlmaz bir hɪz kazandɪ.

Kendinizi daralttɪğɪnɪz alanda korkunç bir hezimete uğrayacaksɪnɪz. Kimbilir belki yarɪn, belki yirmi yɪl sonra. Son darbeyi İtalyan kardeşleriniz gibi kendi halkɪnɪzdan mɪ, Alman yoldaşlarɪnɪz gibi emperyalist güçlerden mi, zihin ortağɪnɪz “paralelciler”den mi, yoksa inşasɪnɪ nihayetine erdirdiğiniz komşu ulustan mɪ yersiniz bilmem ama, eninde sonunda gideceksiniz.

Sonraki kuşaklar sizi (arzu ettiğiniz gibi) Fatih Sultanlar, Kanuniler olarak değil, uzaktan kumandayla bir İmam Hatiplinin kemiklerini kɪrdɪrtan, Suruç’ta gençlerin bedenlerini parçalayan caniler olarak hatɪrlayacak. Bu hikayenin sonunda sizi deviren bizzat Ali İsmailler, Suruç’un melekleri, Metin öğretmenler, Hrantlar, ve onlarla saf tutan İmam Hatip mezunu gazeteciler olamayabilir. Yine de asɪl kazananlar, doğa, kent, maneviyat, ve can yağmanɪza karşɪ tutarlɪ bir mücadele verenler olacak. Ağɪr gölgenizi de alɪp gittiğinizde, inancɪ ve hayatɪ onlarɪn çocuklarɪ (yeniden) yeşertecek. 22. Yüzyɪl’da bu topraklarɪn kahramanlarɪ olarak onlar hatɪrlanacak.