Son Cannes festivalinin açılış filmi olan ve medyada genelde kahkahalarla karşılanıp büyük ilgi gördüğü yazılan film şimdi huzurlarımızda. Ama Fransız kültürüne olan sevgime, yönetmeninin Oscarlı Artist filmine olan unutamadığım hayranlığıma ve korkuyla komediyi birleştirme eylemine genelde sempatiyle yaklaşmama rağmen, doğrusu bu filmi pek sevemedim.

Film 2017'de çekilen ve festivallerde büyük ilgi gören bir Japon filminin Fransız versiyonu. Yapımcı Vincent Maraval projeyi yönetmen Hazanavicius'e önermiş, o da kabul etmiş.

İlk yarım saat tam bir komedi. Alabildiğine grotesk (kaba) olsa da... Bir 'zombilerin hücumu' filmi çekiliyor: oyuncular kan revan içinde birbirlerine saldırıyorlar. Tüm karakterlerin uzun ve karmaşık Japon adları var!.. Bir noktada filmin emekçilerinden biri bir bilgi veriyor: İkinci savaşta, bölge Japon işgali altındayken, Japonlar gömülü ölüler üzerinde bir deneyim yapmışlar ve yeraltındaki cesetleri diriltmeyi başarmışlar!.. Şimdi olup biteni de bu olayla bağdaştırıyorlar.

Son derece kötü renklerle çekilmiş bu yarım saatlik açılış bölümü teorik olarak tek bir çekimle oluşmuş. Ve de sanki seyirciyi kaçırmak için yapılmış!.. Nitekim bizim zaten tenha olan basın gösteriminde iki arkadaş çekip gittiler!.. Ama sonra bu ilk bölümün son jenerikleri geçmeye başlıyor. Seyirci bunun bir giriş olduğunu, asıl filmin o an başladığını anlıyor. Birden gidişat değişiyor; çünkü filmin çekiminden aylar öncesine gidiliyor.

Ve oradan itibaren, ucuza mâl edilmesine çalışılan bir zombi filminin çekimi üzerine alaycı olsa da biraz belgesel ögeler içeren bir gösteri başlıyor. Birden düzelen (güzelleşen) renklerle, bir zombi filminin beceriksiz biçimde komikleştirilmesinin ötesinde, film çekiminin her açıdan nasıl belalı, zor, çalışanlarına ter döktüren, katılan herkesten büyük çaba isteyen nankör bir iş olduğu yavaş yavaş ortaya çıkıyor. Üstelik film asıl hakları elinde bulunduran, olup biteni yakından izleyen, kendisi de kukla gibi Japon kadını Matsuda Hanım tarafından takip altında!.. Zaten kişilere verilen o çetrefil Japon adları da oradan geliyor; çünkü Japonlar illa da öyle istemiş.

Hele sette her kafadan bir ses çıktığı, kendilerini yukarda gören oyuncuların yönetmen Remi'nin canına okuduğu bir atmosfer egemen olursa... Zavallı Remi'nin giderek kafayı iyice bozması, en gerçekten korkunç anlarda sadece kamerasını ve filmini çekmeyi düşünmesi tuhaf bir atmosfere yol açıyor.

Ve sonra geliyor üçüncü ve son bölüm... Burada o baştaki yarım saatlik bölüm bir anlamda yineleniyor. Her bölümün perde arkası açıklanıyor, özü yeniden yorumlanıyor. O biri alabildiğine mağrur, öbürü sarhoş, bir başkası sürekli kapitalizmi yerin dibine batıran ve politik laflar eden oyuncular; sürekli altına kaçırma korkusu yaşayan bir kameraman; yönetmenin kırılgan ve ürkek eşi; Fatih veya Mounir (Münir anlayın) adları taşıyan başka ırktan emekçiler...

Ama işte, asıl amaçlarına erişemese de, filmin birkaç avantajı var. Bunlardan biri her şeye karşın (hatta gerçek zombilere rağmen!) başlanmış bir işin bitirilmesi, filmin tamamlanması mesajı. Yani o ünlü "The Show Must Go On" sloganı. Bir başka yanı da oyuncularının düzeyi. Fransız sinemasının hayli eskileri de var. Yönetmen Remi'de Romain Duris, eşi Nadia'da Berenice Bejo, politik ağızlı Ken'de Finnegan Oldfield, sarhoş Philippe'de Gregory Gadebois, Fatih'te Jean-Pascal Zadi, Matsuda Hanım'da Yoshiko Takehara (ki orijinal Japon filminde de oynamış) keyifle izleniyor.

Ayrıca kimi sinemasal göndermeler var. Örneğin Lars'ın filmleri denerek ünlü yönetmen Lars von Trier anılıyor, ya da bir oyuncu Adam Driver'a benzetiliyor vs.

Sonuç olarak artıları ve eksileriyle işte böyle bir film. Karar sizin!..