Evet, sinemanın kendine özgü kadın kahramanları da vardır. Erkekler kadar olmasa da... Bunlardan biri de Bridget Jones’dur. 2000’lerin başından itibaren dört film ve ayrıca çeşitli TV filmleri, Jones üzerine kısa söyleşiler vb. şeyler yaparak... Sadece tam filmlere bakarsak: 2001’deki B. J. Diary- B. J. Günlük; 2004’teki B. J. The Edge of Reason- B. J. Mantığın Sınırı; 2016’daki B. J’s Baby- B. J.’un Bebeği, 2020’deki Being B. J.- B. J. Olmak... Tümü bir kadın yazarın romanlarından ve orada yarattığı karakterlerden çıkmış: Helen Fielding.

Bendeniz aslında bunları sadık biçimde izlemişim. İlk ikisi benim Hayatımızı Değiştiren Filmler/ 1995- 2005 kitabımda yer alıyor. İkisini de sevmiş ve X X X’er yıldız vermişim. İkincisinden şu bölümü naklediyorum: “Bridget bu dünyayla baş edemiyor. Ve mutluluğu komplekslerine feda ediyor. Ama çok uzaklarda, Bangkok’ta düştüğü kadınlar hapishanesi, egzotik bir macera olmanın yanı sıra ona kimi temel gerçekleri öğretir gibi oluyor. Çünkü oradaki kadınların erkeklerinden çektiklerinin yanında, kendi başına gelenlerin önemsizliğini kavrıyor. Kadın olmak belki tek başına bir sorundur, ama Uzakdoğu’nun o yoksul ülkesinde yaşananla uygar Londra’daki kadın sorunlarının özü de çapı da pek benzemez. Bu film en az ilk bölümü kadar şeker ve sempatik. Ve dünya kadınlarına tutulmuş bir ayna.”  

İşte böylesine bir kadının yeni serüveni, yine Helen Fielding’in de katıldığı bir ekip tarafından yazılarak perdeye gelmiş. Bridget hanım kocasının dört yıl önce Sudan’da ölmesiyle Londra’nın kuzeyinde lüks bir eve yerleşmiştir. Evin duvarlarında zengin bir ‘günlük ciltleri’ arşivi vardır. Hayattaki ana-babası yer yer filmde gözükürler. İki çocuğu, Billy ve Mabel onun hazinesidir. Ayrıca kocadan kalan bir oğlan da vardır. Çocuklar dayıları Daniel tarafından da sevilip bakılır. Gittikleri okuldaysa siyahi hoca Wallaker vardır. Ki ilerde belki Bridges’in hayatına daha yakından girecektir.

Ama asıl sürpriz Roxster adlı emekçiden gelir. Genç adam o hengâme içinde artık 47 yaşına gelmiş kadına büyük ilgi duyar. Neredeyse gerçek bir aşkla... Ve onu tavlar. Ama böylesine yaş farkıyla bu iş nereye kadar gider ki... Doğrusu başlarda bana her şey aşırı ‘İngiliz mizahı’ gibi gözüktü ve çok ısınamadım. Ama birçok biçimsel ve temasal özellikleri var. Hareketli bir kamera, Bridget’in sürekli duyulan iç monologları, Londra’nın tarihsel güzelliği... Film kadın cinselliği üzerine çok ilginç yaklaşımıyla özellikle kadınların ilgisine açık duruyor. Ayrıca İngiliz toplumundan genel bir yansıma da sayılabilir.

Rene Zellweger yine dört başı mamur bir oyun vermiş. Bana sevgili Esin Küçüktepepınar’ı hatırlatan (!) bir yüzü var. Hele ‘şişmiş dudak’ sahnesi. Bir mini komedi zirvesi... 1969 doğumlu oyuncu 1992’den beri sinemada. Chicago, Soğuk Dağ, Cinderella Man, Kanun Benim, Judy (efsanevi Judy Garland’ı oynamıştı) gibi önemli filmleri var. Ayrıca eski filmlerden gelen o müthiş ve İngiliz kökenli oyuncuları... Doktor hanımda Emma Thompson... Eski kocada Hugh Grant... Genç aşıkta Leo Woodall... Wallaker’de siyahi Chiwetel Ejiofor... Mark Darcy’de Colin Firth... Ana babada deneyimli Jim Broadbent ve Gemma Jones... Ve küçüklerde de İngiliz oyun geleneğin hatırlatan oyuncular... Hepsi mükemmel.

Ve işte belki filmin en dokunaklı sahnesi... Bridges Jones’un kendisine sahiden tutulmuş olan genç Roxster’i ‘refüze’ etmesi. (Türkçesiyle reddetmesi.) Gerçekten akıllarda kalacak bir sahne… Hadi bakalım hanımlar, hemen sinemaya...