Ne kadar ilginç... Önce bir evrensel virüs salgını, sonra sayısız sinema platformunun oluşmasıyla küçülen salon sineması alemi... Derken ülkemizi saran ve en azından birkaç haftadır filmlerden söz etmeyi engelleyen deprem felaketi ve onun yarattığı psikoz.

Ama arada fışkıran böyle filmler... Kimi zaman biraz unutur gibi olduğumuz yönetmen ve oyuncuların birden yeniden buluşması.Ve ortaya çıkan başyapıtlar. İşte bu da böyle filmlerden biri. Doğrusu Marc Forster'in yönetmenliğini de, Tom Hanks'in oyunculuğunu da son derece özlemişiz.

Tom'un yarattığı Otto Anderson karakteri, önce perdeye şimdiye dek gelen en kavgacı, asık suratlı, pinti ve sevimsiz kişiliklerden biri. Bir komşusunun dediği gibi tam bir "huysuz bunak". Bir alışverişte üç-beş kuruşu bile tartışan; yalnız yaşadığı evin önünde park etme sorunları yüzünden tüm komşularıyla boğazlaşan; arada gittiği mezarlıkta yakın zamanda yitirdiği anlaşılan karısı, hayatının aşkı Sonya'nın taşı önünde gözyaşı döken... Ve insanlar kadar hayvanlardan da nefret eden... Evin içindeyse tüyler ürpertici intihar girişimlerini inatla sürdüren... Ama başaramadan... Ya tavana asılı ip kopmakta, ya da boğazına alttan yerleştirdiği tüfek ateş almamakta direndiği için...

Ve sonra birden gelip yandaki binaya yerleşen Meksikalı çift. Marisol ve Tommy... İki son derece sevimli çocuk sahibi ve Marisol bir üçüncüsüne gebe... Diğer komşulardan biri tümüyle bunamış gözüken (ama aslında aklı pekala yerinde olan) eski dostu siyahi Reuben ve karısı Anita. Ve tüm bunlara karşın, yine de yapayalnız kalmaya, herkesi aşağılamaya ve ölümü seçmeye kararlı gözüken Otto...

Buradan çok farklı yollara gidebilir bu film... Bunca olumsuzluk, bunca karanlık trajediye, en azından drama yol açmaz mı? Yine Otto adını taşıyan babasından her türlü makineye ve teknolojiye karşı bir ilgiyi miras almış, bu yüzden en büyük merakı araba kullanmak olan Otto, arabasının direksiyonuna geçirdiği beceriksiz Marisol'la eninde-sonunda ölümcül bir kaza yapmadan kurtulacak mı? Bu kederli maceranın iyimser bir finali olabilir mi?

2015 yapımı, zamanında sevilmiş, hatta Oscar adayı olmuş bir İsveç filminin bu yeni çevrimi iyi ki çekilmiş... O filmden çok daha geniş bir seyirciye uzanacağı kesin... Filmin temel bir özelliği, iki ayrı dönemin koşut biçimde anlatılması. Yani Otto ve Sonya'nın vaktiyle yaşadıklarıyla günümüzde olup bitenler. Burada yönetmenin ustalığı açık... Ayrıca Otto'nun gençliğini Tom Hanks'in oğullarından Truman Hanks'in oynaması gerçekliği arttırıyor.

Film bir yanıyla görkemli bir hatırlama öyküsü. Geçmişte yaşanmış bir büyük aşkın, bir tarafın ölümüyle öbür yana yaşattığı o tarifsiz dram... Öte yandan, vaktiyle Sonya'nın öğretmenlik yaptığı okulda bir 'trans'a (cinsiyet değiştirmiş) Malcolm'a yaptığı iyilik... Ayrıca güçlü bir yan motifse Dye&Merica adını taşıyan bir dev şirketin hikayeye dekor olan mekanlarda var olan tüm binaları yıkıp, yeni ve daha büyüklerini inşa etme arzusu. Ve bunun sonunda ünlü bir kadın TV sunucunun desteğiyle önlenmesi. Sanki biraz da günümüz Türkiye'sinde olanlara benzeyen...

Bir çöküş ve sonra yaşama sevincine yeniden kavuşma olarak da nitelendirilebilecek filmde, tüm oyuncular dört dörtlük. Hanks'in yanı sıra özellikle Marisol'de Mariana Trevino'yu çok sevdim. Bir de kedi var ki, evlere şenlik... Ne yazık ki ismini öğrenemedim!..

Not: Bu ayın Milliyet-Sanat'ı üzerinde YASTAYIZ yazılı simsiyah bir kapakla çıkmış ve "Bu sayının tüm satış geliri depremzedelere bağışlanacaktır" cümlesini de kapağa almış. Benim aylık yazımsa Ernest Hemingway'den uyarlanmış, Sam Wood yönetiminde Gary Cooper, Ingrid Bergman, Katina Paxinou, Akim Tamiroff gibi bir kadrosu olan 1943 yapımı Çanlar Kimin İçin Çalıyor? Tek üzüldüğüm, renkleriyle de bilinen bu film için siyah-beyaz resimlerin kullanılması!..