Türk komedi sineması bazen gerçek sürprizler yapabiliyor. En bayağılığın dibine inebildiği kadar, farklı yollara da gidebiliyor: kara komedi, absürt komedi, dramatik komedi gibi... Bu filmin en azından absürt komedi olarak hayli yükseklerde uçtuğunu düşünüyorum. Belki en çok hem senaryoyu yazan iki kişiden biri olan, ayrıca da yöneten Hakan Eser sayesinde... Ama iyi seçilmiş enfes bir kadronun da büyük katkısıyla...

Gösterimi uzun zamandır ertelenen bu filmde, üç kardeşe tam anlamıyla tanımadıkları dedelerinden değerli bir miras kalır. Ki aslında onların kardeşliği de tuhaftır. Faruk, Ayhan ve Kasım, vaktiyle Danimarka'daki 'kriyo bankası'nda, farklı donörlerden dünyaya gelmiş üç kardeştir!.. Evet, bu tek cümledeki absürtlüğün zirvesini aklınızda tutun, çünkü bütün film boyunca bu devam edecek!..

Kalan değerli şeye gelince... Bu Ege kıyılarındaki iki koydur. Yani yan yana uzanan iki kumsal... Ancak ona kavuşmaları için, babanın kalmış son iki taksidini ödemek zorundadırlar. Bunun üzerine pratik, ama aynı ölçüde çılgın bir karar alırlar: Orada Paradise Tatil Köyü'nü açacak, yeterince kişiyi de alıp götüreceklerdir.

Böylece aslında hiçbir uyumu olmayan insanlar, birlikte yola çıkar. Özellikle kadınlarının tuhaflığıyla öne çıkan bir büyük aile; bir kızlar gurubu. Bir tür Lorel-Hardi ikilisi; bir-iki şişman çocuk. Ve de üç marifetli, ama ayrı telden çalan kardeşlerimiz...

Ve de, Fulden Biricik. Ki o içlerindeki belki en kendine özgü kişiliktir. Bana yer yer Sezen Aksu'yu hatırlatan fiziği, kısa kesik saçları, düşük çenesi, kolayca kullandığı küfürleriyle, bir kitap yazmaya çalışan, bir tür Demir Lady... Örneğin şöyle diyen: "Adam mı var ortada? Kime aşık olayım ben?"

Böylece bu 'organik tatil'in peşinde güneye inilir. Ama orada hiçbir şeyin altyapısı, hazırlığı ve pratiği yoktur. Beceriksiz kardeşler her biri kendi yönünde maceraya katılır. Bu arada biri de bizlere devamlı 'kapitalizmin günahları' teması üzerine nutuk çeker!... Fulden Biricik herkese bağırıp çağırmayı sürdürür. O arada -bize gösterilmez ama- yolcuların bir bölümünü taşıyan bir teknenin battığı haberi gelir. Denize dökülenler güç-bela kıyıya çıkarlar.

Böylece o sözümona modern tatil köyünde, öncelikle tam bir açlık başlar. Öylesine ki, bulunan bir tür yerel mantara grup halinde saldırılır!.. Ve her konuda çekişme ve rekabet başlar. Ama öte yandan giderek sosyalleşilir; dostça tavırlar edinilir. Hatta bir 'bekarlığa veda partisi' bile verilir; bir çiftin evlenmeye karar vermesiyle...

Sonuç olarak film oldukça modern, özgün, hatta fırlama bir mizah içeren kendine özgü bir güldürü olmayı başarıyor. Oyuncuların tümü iyi; hangi birinden başlayayım? Ben kendi adıma hep bir fantezi ustası saydığım Gonca Vuslateri'ne bayıldım. (Galaya niye katılmadığını ise anlamış değilim!) Ayrıca ihmal edilmiş bir komedi ustası olan Gürgen Öz'ü de çok tuttum. Ve de tüm o kadroyu...

Belki herkese göre değil; belki biraz fazla absürt... Ama havasına girenlerin büyük keyifle izleyeceğini düşünüyorum.

Not: Bu ay Milliyet-Sanat dergisindeki klasik filmim, Alman dehası Rainer Werner Fassbinder'in Petra Von Kant'ın Acı Gözyaşları başyapıtı. (1972)

Sevgili dostlar,

Bu cumartesi 12.00'den itibaren önce konuşma, sonra Puslu Yayıncılık standında imzayla TÜYAP fuarında olacağım.

Yeni kitabım HEPSİ SENİN İÇİN (hikâyeler) de olacak.

Bekleriz...