Karşımızda özellikle iki büyük ve unutulmaz kadın oyuncunun egemen olduğu alabildiğine yoğun bir psikolojik öykü var. Onlarla yeniden buluşmamızı sağladığı gibi, kendine özgü yönetmen Todd Haynes'in de sinemaya dönüşünü haberliyor.

Film geçen yıl içinde New York film festivalinin açılış filmi olarak sunulmuş. İki büyük yıldızı katılmasa da, görkemli bir gala şaşaasıyla... Ve yönetmen Haynes İsveçli usta Ingmar Bergman'ın Persona filminin kendi filmini etkilediğini, müzikte ise yine efsanevi müzikçi Michel Legrand'ın Joseph Losey'in Arabulucu filmi müziğinin etkisini açık açık belirtmiş. Ama bu itirafları filmi o başyapıtlar düzeyine çıkarmış mı; orası tartışılabilir.

Film bir dönemin ünlü ve adı skandallara karışmış sanatçısı Gracie'yi ve ailesini bizlere tanıtıyor. Tam adıyla Gracie Atherton, 20 yıl önce köpeklere açık özel bir dükkanda çalışan Kore kökenli Joe Yoo'ya tutulmuş ve onunla evlenmiştir. Oysa Joe sadece 13-14 yaşındadır ve bu hayli büyük bir skandala yol açmıştır. Hatta Gracie bu yüzden kısa bür süre için hapiste bile kalmıştır. Şimdi üç yetişkin çocuk sahibidirler. Gracie artık sadece birkaç kurum için özel pastalar yapar. Bu onun hayata bağlılık aracıdır. 

Ama sonra işler karışır. Bir oyuncu, yazar ve TV kişiliği olan gazeteci Elizabeth Berry, çekilecek biyografisi için Gracie'yi ziyarete yollanır. Amacı kendisinin yükleneceği Gracie karakteriyle birlikte o günleri anlatacak bir filmin çekimidir. Ve incelikli bir yaklaşımla o tuhaf geçmişin, 24 yıldır görünürde mutlulukla sürmüş gizemli karı-koca ilişkisinin ve de ülkeyi sarsan skandalın gizlerini ortaya çıkarmaya çalışır.

Temelini belki de ABD'yi yıllar önce benzer bir skandaldan, kendisi 36 yaşındayken daha 7. sınıftaki öğrencisini baştan çıkaran kadın öğretmenden alan bu hikâye, bize ilginç olmasına çalışılan bir filmle sunuluyor. Elizabeth soruşturmasında Gracie'nin hayatına girmiş başkalarını da bulup konuşuyor. Tuhaf biçimde, kendisi de tam 36 yaşındadır!... Ve kalbi Gracie'nin çekici eşi, tuhaf bir Uzak Doğu cazibesi taşıyan Joe'ya kaymaktadır. Bu arada Elizabeth asli görevi olan öğretmenlik ve TV sunuculuğu işlerini sürdürür. Bir ara onu açıkça cinsel bir açlığı canlandıran yalnızlığıyla, başka bir yerde ise kalabalık önünde sinemada seks sahneleri çekmenin gizemli zorluğundan söz ederken görürüz.

Öte yanda, Joe da kendine göre azap çeker. Koreli babası veya oğluyla buluştuğunda, hayatının anlamını sorar durur. Kimilerinin o hayatın içinde kendisini "kurban" olarak gördüğünü düşünür. Gracie'nin malikanesinde beslenen börtü-böcek veya kelebeklerse apayrı bir gizem oluştururlar. Ve tam büyük ailenin çocuklarını mezuniyet töreni yaklaştıkça, ortalıktaki bunalım artar. Finale doğru hikâyenin esrarı çözülmeye başlar.  

Film yer yer sarkar gibi olur, tempo düşer. Ama saf haliyle sinema kokan bölümler de vardır. Örneğin o aynalı sahneler... Özellikle kadın kahramanlarımızı ayna oyunuyla kendi kendileriyle karşılaştırma başarısı... Sigaralı sahne ya da uzun monolog bölümleri. Bunlarda kendine özgü bir naiflik gizlidir. Meraklısının gözünden kaçmayan...

Gracie'de özlediğimiz Julianne Moore, Elizabeth'de aynı biçimde Natalie Portman filme çifte damgalarını vurmayı başarırlar. Bu arada Portman'ı yer yer Juliette Binoche'a benzettiğimi de söylemeliyim. Joe'da Charles Melton'ı da çok beğendim. Hem oyunu, hem de filmin içinde en az Moore ve Portman kadar gözükmesi önemli.

Ve son olarak, yönetmenden söz edelim. 1961 doğumlu Amerikalı yönetmen Todd Haynes 1985'lerden itibaren hayli kişisel bir sinema yarattı. Poison - Zehir, Safe - Güvenli, Velvet Goldmine, Far From Heaven - Cennetten Uzakta, I'm Not There - Ben Orada Değilim, Carol (benim gözdelerimden), Dark Waters - Karanlık Sular, The Velvet Underground. Ve bu son film. Birkaç Julian Moore filmi de var aralarında... O Hollywood için bir tür sanat filmi ustası. Umarım devam eder.  

YARIN: NEFES - YER EKSİ İKİ