Son Venedik festivalinde en iyi yönetmen ve genç oyuncu ödüllerini alan; İtalya'nın 2024 Oscar adayı olduğu da bildirilen bu film gerçekten tam bir sürpriz. Ve bir filmin iyi olması için parlak yıldızlara, büyük paraya ve Hollywood tarzı tanıtıma ihtiyacı olmadığını gösteren...

Kaptan Benim Afrika'da başlıyor. Bu talihsiz kıtanın Sudan, Kongo, Senegal gibi en yoksul yörelerinde yaşayan bir aileyi ve yeğen olan iki genci tanıyoruz: henüz 16 yaşlarında olan Seydou ve Moussa... İkisi de öyle çok yoksul bir aileden değildir. Belli bir paraları vardır; futbol oynarlar, davul çalarlar... Ve en çok müzik yapmaya heveslidirler. Sonunda bunu kesinlikle reddeden annelerini ve birinin kızkardeşlerini bırakıp, kuzeye ve giderek Avrupa'ya doğru yolculuğa çıkarlar. Böylece alabildiğine belalı ve zalim bir maceraya atılmışlardır. Şu ortak sloganla: "Ben artık başka biri olmak istiyorum!"

Bu gerçekten de inanılmaz bir yolculuktur. Zaman zaman köhne bir araca binilse de, çokluk adına çöl denen o en belalı iklim ve dekorda saatler boyu yürümeyi gerektiren... Arada düşüp kalanlar olur; özellikle kadınlardan... Ama istense de kafileyi bırakıp yardıma koşmak kolay değildir. Öylesine ki, genç kahramanlarımız o kişilerin kendileriyle birlikte uçtuklarını görürler: rüyalarında elbette!..

Ve o bitmeyen çöl yolculuğu sonunda biter gibi olur. Ancak bu iki büyük dost, ailelerini geride perişan bırakmayı göze alan iki kuzen, ayrılmak zorunda kalırlar. Seydou bir esir pazarına düşer. Orada tanıştığı olgun bir adam onu himayesine alır; yaptığı inşaat işlerinde kullanmak için... Ve yörenin yöneticilerinden zengin birinin istediği gibi bir havuz/çeşme kompleksi inşa ederler. Hem de şahane biçimde... Böylece Seydou'ya yeni kapılar açılır.

Bu arada Moussa bir bacağından ciddi biçimde yaralanmıştır; bir hastaneye gitmesi gereklidir. Hem de acil biçimde... Ama Afrika kendi ırkına karşı öylesine acımasızdır ki... Siyahileri sanki reddeden bir sistemdir bu... Ve ameliyat Moussa'nın kolay kolay erişeceği bir çözüm değildir.

O sıralarda Seydou harıl harıl onu aramaktadır. Ulaştığı Libya'da karşısına çıkan yeni örgüte, yani Afrika usulü Mafya'ya karşı koymayı deneyerek... Zaten bundan sonrası gitgide, yani Batı'ya yaklaştıkça, soyguncuların her şeyin üstüne çıktığı, tüm insancıl değerlerin maddiyat ve hırsa karşı eridiği bir mantığa dönüşecektir. Seydou arada kendisine teklif edilen inanılmaz bir misyonu kabul etmek istemez: büyücek ve içi göçmen dolu bir tekneyi asıl kaptan olarak kullanmak... Ve onu kuzeye, İtalya'ya ulaştırmak... Daha kendi deyişiyle "yüzme bile bilmeyen" bir çocuğun yapabileceği şey midir bu? Ama en yeteneksiz gözüken gencecik biri bile, biraz kendi çabası, biraz kaderin yardımıyla çok zor bir işi başarabilir. Ve de filmdeki gibi "Kaptan benim. Başardım. Herkesi kurtardım!" diye haykırabilir.

Kimi yazarlara göre antik kültürlerden ve efsanelerden yararlanan bu film, İtalyan ustası Matteo Garrone'nin elinde modern bir başyapıta dönüşür. Öncelikle Seydou kimliğinin öylesine iyi işlenmiş, yani hem çok iyi yazılıp hem de bir amatör tarafından çok iyi canlandırılmış bir karaktere dönüşmesi... Bu sanki modern sinemanın mucizelerinden biri olup çıkar. Seydou'yu oynayan Seydou Sara ve Moussa'daki Mustafa Fall bu mucizenin yaratıcıları arasına girer. Yönetmene gelince... Matteo Garrone saygın bir İtalyan yönetmeni. 1966 doğumlu (58 yaşında). 1996'lardan beri çalışmış. En iyi filmleriyse 2005'lerden sonra: Gomorra, Dogman, Pinokyo, Dior Efsanesi. Ve bu film. Ki sanırım en iyisi... Görmeye çalışın derim.

YARIN: CEM KARACA'NIN GÖZYAŞLARI