İşte size taze bir korku filmi... Korku lafı yeterli değil; öylesine kan-revan içinde bir film, öylesine insanlar olmadık biçimlerde ölür/öldürülürler, o denli acı ve dehşet beyaz perdeyi kapkara kılar ki... Anlatması kolay, hatta mümkün değil…

Film bir kadının bir erkek tarafından korkunç biçimde katliyle açılır. Aradan bir zaman geçer ve perdeye gelen hepsi genç kahramanlar, sayısız ‘missing- kayıp’ dosyaları keşfeder. Böylece yakın zamanda bunca insanın kaybı karşısında dehşete düşerler. Dehşet zaten onları hemen bulacak ve bir daha da bırakmayacaktır.

Ama bildiğiniz türden bir dehşet değildir bu... O kapalı mekânda eski usul radyolar, telefonlar da vardır. Ancak hiçbir şey bu korkunç katliamı önleyemez. Ve kahramanlarımız birer-ikişer öldürülüp gider. Hem de ürkünç canavar-kişiler tarafından... Ama, inanması zor da olsa, hepsi geri gelir! Özgünlüğün peşindeki yazar ve yönetmenlerimiz, bizi şaşırtıp duracaklardır. Sanki ‘ölüm geldiği gibi gider’ demek istercesine… Ve gençlerimiz için “galiba yine öldük” demek artık sıradan şey olacaktır. Aynı biçimde yine onlar şöyle der: “Geceden çık, yoksa onun parçası ol!”

Hikâye gördüğünüz gibi kolay kolay yenip yutulacak cinsten değil. Ben korku filmlerini hep sevmiş, özellikle vaktiyle klasik eserlere dayananlarını da ‘en iyiler’ listelerime ve onları veren kitaplarıma almışımdır. Frankenstein’dan King Kong’a, Sapık’tan (Hitchcock’un bence en ürkünç filmi) Yaratık’a... Bu başyapıtların yanı sıra, ucuz ve alabildiğine abartılmış korku filminin lafı mı olur? İçinde üstelik ‘modern gençlik’ seyirci için “f*ck you, a**hole” vb. küfürleri hiç ihmal etmemişse!

Evet, filmin belli bir noktasına dek böyle düşündüm. Ve filmden neredeyse nefret ettim! Ama finale doğru biraz yumuşadım. O sözüm ona doktor/psikolog karakter, acı itiraflarıyla, tüm olup bitenin nasıl kendi mesleğinin bilgisi, hatta teşvikiyle meydan geldiğini ortaya koyduğunda... Bendeniz, bu açıklamayı kendimce genişleterek, tüm dünyada o mesleklerin nasıl önem kazandığını ve yaşamlarımızı nasıl etkilediğini gözümde canlandırdım. Ve böylece hem filme bakışım hem verdiğim not biraz da olsa yükseldi!

Sonuç olarak filmin başarısı gerçekten de tartışılır. Her durumda, her koşulda... Tüm o genç ve enerjik kadro, en çok da Ella Rubin (Clover), Mala Mikhell (Melanie), Odessa A’zion (Nina), Megan (Ji-young Yoo), Abe (Belmont Jabeli) ve de doktor (Peter Stormare). Yönetmeni  David F. Sandberg ise İsveç kökenli bir yönetmen. 2013’ten beri bir avuç film yönetmiş. Kimileri hayli ilginç... Bakalım bu film sinema tarihine nasıl geçecek, meraka değer!

Tavsiye edilecek bir film

Şu günlerde yazdığım hiçbir filmi sizlere açık sözlülükle tavsiye edemedim. Demek ki sinemada bence çok parlak bir dönem yaşanmıyor. Ama yakın zamanda NETFLİX’te izlediğim ve piyasadaki filmlerden olmadığı için üzerine yazamadığım bir filmi içtenlikle öğütleyebilirim. Üstelik yepyeni bir film: Adam Brook’un yönettiği, özlediğimiz Connie Britton’un baş rolde oynadığı The Life List-Aşk Peşinde Bir Yıl. Bir bakın bakalım...

The Life List filminden bir kare

Okurlarıma

Sevgili okurlarım. Bizler sinema, film filan derken, hayat en acı oyunlarından birini oynadı. Beklenmedik ve artarda gelen depremlerle, başta İstanbul, birçok Marmara kentinde yüreğimizi ağzımıza getirdi.

O günden beri açık bir rahatsızlık, giderek korku içinde yaşıyoruz. Gece uykusu diye bir şey pek kalmadı. Ve konunun uzmanları, en iyimserle en kötümser arasında gidip gelen sonsuz tartışmalara daldı.

Ne diyelim, hayat bu işte... Umarım bu dönemi de atlatır, normal yaşamımıza ve soylu, keyifli uğraşlarımıza yeniden döneriz. İnşallah ve yakın zamanda…