“Yavaş yavaş gidecek hiçbir ama hiçbir
yerim ve herhangi bir yere gitmek için hiçbir nedenim
olmadığını anlamaya başladım.” (Alexander Herzen)

Sürgün hayatı, sessizdir. Ama bu sessizlik sesin olmayışı değil, fakat hiçbir sesin ona seslenmeyişidir. Sürgün, yalnızdır. Ve sürgün hayatında beklemek, artık bir şeyi beklemek değil, fakat bir etkinlik olarak beklemektir.

Tıpkı Lucas gibi Sandor da yeni ülkesinde ölümcül bir sessizlik içindedir. Günler, düşmanıdır. Geçmek bilmez. Öte yandan, suç işlemiştir. Ülkesine geri de dönemez. Ve bekler… Günlerin, ayların ve yılların geçmesini bekler. Çocukluk aşkı ve -yarı- kardeşi Line’nin bir gün çıkıp, peşinden gelmesini bekler. Bir gün mutlaka Line gelip onu bulacaktır. Bundan kuşkusu yoktur. Line’den başka bir şey düşünemez olur. Ve hep Line’yi bekler. Hayalindeki Line hayatının aşkı ve hayattaki tek amacıdır. Sıla, geçmiş ve çocukluk Line’de birleşir. Ülkesine değil Line’ye kavuşmak ister. Geçmişini değil Line’yi özler. Ve çocukluğuna değil Line’ye dönmek ister. Ve gittiği her yerde, hep onunla konuşur.

“Ait oldukları ortamdan kopan bütün emigre’ler, acı hakikatleri görmemek için gözlerini kapatır ve atıl anılardan ve asla gerçekleşmeyecek umutlardan ibaret olan kapalı, akıldışı bir çevreye gittikçe daha çok alışırlar .” (4)

Sandor’un bu sessiz bekleyişlerini Kristof kendi yaşamı üzerinden “Bir şey bekliyorduk…” diye tarif eder. “Neyi beklediğimizi bilmiyorduk.” Ama bekledikleri, kesinlikle bu değildir.. "Bu kasvetli çalışma günleri, bu sessiz akşamlar ve bu donmuş, değişimsiz, sürprizlerden yoksun ve umutsuz hayat…” Değildir!

Sürgün bir etkinlik, bir amaç olarak bekler. Ve zamanla, gerçekte neyi beklediğini unutur. Sandor “artık beklenecek bir şey kalmadığını” düşünür. “Bu yüz­den odamda kalıyorum, bir sandalyeye oturup hiçbir şey yapmı­yorum.” Ama bir sandalyede öylece ne kadar oturabilir ki? Yerinden kalkmak için bir neden arar. Oda havasızdır. “Ya çatkapı birisi gelirse?” Kalkıp, pencereyi açmayı düşünür. Ama hatırlar. O “birisi” hiçbir zaman gelmiyordur. Zaten, hiç kimsenin geleceği de yoktur. Line de gelmez. Ama Sandor bekler. Bir sandalyede oturmuş, bir şeyleri bekler… 

Kristof, bu sonsuz bekleyiş ve nostaljinin, İsviçre’deki Macar sürgünleri arasında da yaygın bir atmosfer olduğunu söyler. Bunun dışına çıkabilmek için, fazla bir seçenekleri de yoktur. “Onlara verilen iş, pek hoş değildir.” Herkes fabrika işçisi haline getirilmiştir. Ve eve dönmenin imkânı da yoktur. Tıpkı bütün gün bir sandalyede oturan Sandor için olduğu gibi bugün dün kadar, yarın ise bugün kadar sessizdir.

Bu sessiz simetriye fakat herkes katlanamaz. Haklarındaki kesinleşmiş hapis cezaları/kovuşturmalara karşın Kristof bazı Macar sürgünlerin ülkelerine geri döndüğünü anlatır. Gitmek ama varamamaktansa tercihini daima gitmektenyana kullanan diğer bazılarıysa daha uzaklara, üçüncü bir ülkeye devam eder. Gerçi, “çözüm” bu ikisinden ibaret değildir. Zira, sürgünlüklerinin ilk iki yılında sırf Kristof’un tanıdığı dört kişi kendilerini öldürür. En küçüğü Gisèle, daha 18 yaşındadır.