Cumhurbaşkanı adayları, ardından da partilerin aday listeleri açıklandı. Siyasî partilerin nasıl bir Türkiye, nasıl bir gelecek tasavvur ettikleri, seçmene neler vaad ettikleri artık biliniyor. 20 yılı aşkın süredir iktidarda olan AKP, yani Tekadam Erdoğan, muhalefetteki Millet İttifakı'nın bütün vaadlerini, kopyacı tembel öğrenci misâli zaman zaman el yükselterek tekrarlıyor. Seçmenin, "Bunca yıldır iktidardasınız, jötonunuz seçimlere bir iki ay kala mı düştü?" diye sormayacağından eminler. AKP seçmeninin ferasetini, zokayı yutup yutmayacağını en fazla bir ay sonra öğreneceğiz.

Kim muhalefet, kim şapkada tavşan?

Önce, sözde muhalefetle özde muhalefeti ayırmak gerekiyor. Günün toplumsal, siyasal koşullarında, muhalefet dediğimizde bir siyasal partinin programına, ideolojisine, tarzı siyasetine karşı olmaktan epeyce farklı bir duruştan ve durumdan söz ediyoruz. Önümüzdeki seçimlerde ülkemizin ve halkımızın kaderi, çocuklarımızın geleceği belirlenecek. Oligarşik diktatörlük mü özgürlük ve demokrasi mi; toplumsal-ekonomik aşağılanma mı hak-hukuk-adalet ortamında onurlu yaşam mı; ortak vatanda ortak yaşam, eşit yurttaşlık mı ayrılıkçılık, ayrımcılık, çatışma mı?

Oylarımızla bir cumhurbaşkanı veya bir parti seçmeyeceğiz, geleceğimizi seçeceğiz. Kısaca; kendilerini muhalefette görenler. Tekadam'a, onun rejimine ve İslamo-faşist ittifaka karşı oy kullanacaklar.

Bu açıdan bakılırsa, Millet İttifakı'nın, aynı zamanda Emek ve Özgürlük İttifakı bileşenlerince de desteklenen cumhurbaşkanı adayına yönelmeyen, onun seçilmesini riske sokan her tercih, -kendini istediği kadar muhalif saysın, ya da öyle görünsün- bilinçli ya da bilinçsiz olarak İslamo- faşist ittifakın destekçisi ve ortağıdır. Nedeni ne olursa olsun, desteğini hangi odaklardan alırsa alsın, cumhurbaşkanlığı seçiminin ikinci tura kalmasına veya yitirilmesine yol açacak her adaylık, sözde muhalefetten ibarettir.

"Tabii efendim, diğer adayların da demokratik haklarıdır, karışamayız ama…" gibisinden sözler kulakta siyasal etiğe uygun hoş bir seda bıraksa da, asla seçilemeyeceklerini bile bile ülke çıkarlarını hiçe sayan, kendi kişisel ve siyasal hırslarına geleceğimizi kurban etmekten çekinmeyen kişilerin adaylıklarını, bir yurttaş ve seçmen olarak olumlayamam, sineye çekemem. Yüzde 1'lik, 2'lik farkların dikta mı demokrasi mi tercihini belirleyeceği bir seçimde bu zevât Erdoğan'ın şapkasından çıkardığı tavşanlardan ibarettir.

Armudun sapını, üzümün çöpünü yutacağız

Millet İttifakı'nın, Emek ve Özgürlük İttifakı'nın, oyumu vereceğim Yeşil Sol Parti'nin (HDP'nin) milletvekili aday listelerine bakıyorum. Eksik adlar, fazla adlar, kazana atsanız birlikte kaynamayacağım adlar, ben merkezci tarzlarını, hamasî üsluplarını beğenmediğim adlar var.

Seçilebilir yerlerde tek bir Ermeni yokken liste dışı bırakılan, HDP'nin gerek Meclis'te gerekse kamuoyu nezdinde en başarılı milletvekillerinden Garo Paylan'ın eksikliği mesela (2. Dönem kuralı mazeret değil, gereğinde pekâlâ esnetilebiliyor)… Her konuşmasında HDP seçmenlerinin şu veya bu kesiminde, bileşenlerde, Müslüman seçmenlerde buruk tatlar bırakan Çandar mesela… CHP listesinden giren, CHP'li seçmenin tepkisini çeken, tartışma yaratan Sadullah Ergin mesela (Bu konuda Ergin'in kendisinden çok siyasî basiret ve nezaket göstermemiş olan DEVA Partisi'nin sorumlu olduğunu düşünüyorum.)… Ne hikmetse aday listesine dahil edilmemiş, ya da listelerin alt sıralarına sürülmüş, bulundukları bölgenin sevilen sayılan adlarının eksikliği mesela… Kürt fobisinden kurtulamamış Asena'lı İYİ Parti'nin bazı şoven Türk milliyetçisi adayları meselâ…

Yani hangi cinsten olursa olsun armutların, üzümlerin tümünün sapı çöpü var.. Ancak, bu yalan talan iktidarının değişmesini, hiç değilse normalleşme yoluna girilmesini isteyen, tünelin ucunda ışık görmeyi, umuda tutanmayı bekleyen muhalif seçmen, sırat köprüsünden bıçak sırtında geçerken önce bağrına taş sonra seçim pusulasına mühür basmak zorunda olduğunun da farkında.

Saplı armudu, çöplü üzümü yemem, demek lüksümüz yok. Sırat köprüsünün altında ülkeyi cehennem alevleri bekliyor; düştük mü yanarız. Karşı tarafa geçince cennete kavuşamayacağız, bunu da biliyoruz. Bolsonaro'yu iktidardan defeden Lula'nın deyişiyle: "Cennetin kapıları açılmayacak ama cehennemin kapıları kapanacak."

Tam bu noktada, 19. yüzyıl, 20. yüzyıl başı programlarını ve kafalarını değiştirmeden kıskançlıkla koruyan, Emek ve Özgürlük İttifakı'na dahil olmayı bile sapma sayan, Nuhu Nebî'den kalmış lafazanlığı devrimcilik sanan, şanlı geçmişlerinin (ki gerçekten de kahramanca ve şanlıydı) nostaljisiyle avunan marjinal sol örgütleri, kesimleri anmadan geçemeyeceğim. Onlar devrim yapmak için birilerinin cennetin kapılarını açmasını bekliyorlar. Ama, hepimiz birlikte yüklenmezsek, kenarda durup, "Aman kimse bana bulaşmasın, aman devrimciliğime krem sürülmesin, bekâretimi kıskançlıkla koruyum," diyerek en geniş muhalefet çemberinin dışında kalırsak, cennetin kapıları açılmadığı gibi cehennemin kapılarını kapamak da mümkün olmayabilir. Bu satırları Sol Parti'nin, Türkiye Komünist Hareketi'nin, Türkiye Komünist Partisi'nin seçimlere katılacağını okuduğum için yazıyorum. Evet, bu ve benzer partilerin oyları ancak bindelerle hesaplanacak kadar düşük ama birkaç yüz, birkaç bin oyun bile muhalefete milletvekilliği kaybettireceği bir seçim sisteminde bu arkadaşların hesabını anlamak, benim gibi fâniler açısından mümkün değil, velev ki mevcut düzenin devamından yana olsunlar…

Uzun lâfın kısası: Cehennemin kapılarını kapamak için armudu sapıyla, üzümü çöpüyle yiyeceğiz. Tek bir oyun heba olmaması, kişisel veya örgütsel bencilliğimiz yüzünden muhalefetin, özellikle de Emek ve Özgürlük İttifakı partilerinin tek bir milletvekili yitirmemesi için zaman zaman bağrımıza taş basarak oyumuzu akıllıca ve özveriyle kullanacağız. Bölücülük yapmayacağız ve seçmenin ferasetine güveneceğiz.