Donald Trump

Bizden çok ama çok uzak bir kıtada, kocaman bir ülke, demokratik yolla yapılan bir seçime gitti, herkes kendi iradesiyle sandığa oyunu attı ve sonuçta;

Irkçılık kazandı. Açgözlülük kazandı. Hırs kazandı. Yalancılık kazandı. Kurnazlık kazandı.

Kin kazandı. Nefret kazandı. Savaş kazandı. Öfke kazandı. Adaletsizlik kazandı. Çıkarcılık kazandı. Yolsuzluk kazandı. Kötülük kazandı.

Demokrasi kendini kaybetti.

Bundan 42 yıl önce tam bugün bu ülkede de bir seçime gidilmişti ve o seçimi Kenan Evren ve 1982 Anayasası kazanmıştı.

Yani işkenceciler, darbeciler, adaletsizler, soyguncular, günü gelince ülkeyi tarikatlara peşkeş çekecekler, tüm sol değerleri alaşağı edecekler, cumhuriyetin kazanımlarına göz dikecekler, suyu yavaş yavaş kaynatıp kurbağayı öldüğüne değil içinin ısındığına ikna edecekler, terörü köpürtecekler, dini inançları istismar edecekler, bağımsızlığa sırt çevirecekler, ülkenin Ortadoğu cehennemine kaymasının yoluna taşlar döşeyecekler kazanmıştı.

Biz halkın iradesinden ve demokratik yollarla yapılan seçimlerin sonuçlarının dünyayı felakete sürükleyebileceği gerçeğinden korkmayı, bundan 40 yıl önce çoktan öğrenmiş olmalıydık. Olamadık.

Hâlâ seçimlerden medet umuyoruz. Halkların birgün akıllanıp gerçekten kendileri için, dünya için iyi şeyler yapacak liderleri seçebileceklerini düşünürken, aslında hiç bel bağlamamamız gereken ne varsa inatla onlara bel bağlıyoruz.

Tercihini, büyük paralar akıtılan reklam ajanslarının destekleriyle bir mal gibi pazarlanan politikalara kanarak yapacak olan seçmen kalabalıklarının tamamen tüketici refleksiyle oy kullandığı şu dünya düzeninde, bir gün her şeyin güzel olacağına inanırken acaba neye güveniyoruz?

Kalabalıklar, kendilerini en iyi kandırana oy vermeyi marifet zannediyorlar. Bu gaflet temelinin üzerine inşa edilmiş bir sistemin demokratikliğiyle övünmek ciddi bir aymazlık.

Halkın gücünün gerçekten kendisine ait bir güç olduğu ve kalabalıkların tercihlerini belirlerken gerçekten toplum çıkarlarını ve huzurunu öncelikli tuttuğu bir dünya hayal edebilmek için öncelikle;

Dağdaki çobanla şehirdeki bankacının oyunun bir olabilmesi gerekiyor. Bunun için de her ikisinin eğitim hakkının, sağlık hizmetlerinden yararlanma hakkının, barınma hakkının, seyahat hakkının, kültürel değerlerine sahip çıkma hakkının ve gelir güvencesinin, “eşit” olmayı geçelim önce “var” olması gerekiyor.

Cahilliği pohpohlayan, uyanıklığı yücelten ve kalabalıkları mahrum kaldıkları şeylere ulaşabilmek için illegal yolları izlemeye yüreklendiren iktidarlara “güçlü” gözüyle bakan bir seçmen kitlesi yaratmakla işe başlayanların ele geçirdiği bu dünya düzenini tamamen yakmak sonra her şeyi bambaşka yerden yeni baştan kurmak gerekiyor.

Demokrasinin nimetlerinden külliyen kötülerin faydalandığı bu düzende koşa koşa oy vermeye giden ve tercihleriyle dünyayı cehenneme çevirecek insanları iktidara getiren kalabalıkların savunduğu tüm dini ve ahlaki değerlerin önce yerle bir edilip yerlerine öncekilere hiç benzemeyen yeni değerlerin koyulması gerekiyor.

Seçimlerini, kendi gerçek tercihlerinin bir önemi olmadığını, kendilerine işaret edilen şeyleri tüketmeye kandırıldıklarını fark etmeden hevesle yapan kalabalıkların elinden seçme ve seçilme hakkını almak ve onun yerine sırtlarına seçme ve seçilme sorumluluğu yüklemek gerekiyor.

Demokrasilerde çare tükenmez ama bazen demokrasinin kendisi tükenir.

Dünyayı yönetenlerin satranç oyuncuları gibi uzun vadeli hamlelerini hesapladığı;

Onlar tarafından yönetilenlerinse tavla oyuncuları gibi devamlı zar atıp, kazanmayı da kaybetmeyi de şansa bağladığı bu hayatta bir bakmışsınız, demokratik bir seçim yapılmış ve…

Seçimleri yine Trump kazanmış.

Türk milliyetçileriyle Kürt milliyetçileri bir anda herkesi şaşırtıp karşılıklı masalara oturmuş.

Ana muhalefet devamlı oyuna gelip durmuş.

Siz “Sevr'di, Lozan'dı” derken;

Anayasa muktedirin hayrına istenildiği gibi yontulmuş.