Benim gri şehrim Ankara'da baharın gelişi, evime çok yakın vadideki sakuraların açışı ile şenleniyor.

Kışın tozlarını, aydınlık sabahlara kavuşamayan uzun karanlık günlerin kasvetini sandığa kaldırmak için sabırsızlanıyorum.

Sakuralar belirdiği zaman da bir tefekkür seremonisi olarak her sabah onlara yürüyorum.

Yalnızlığımla yeniden buluşabilmek becerime, pandemi sayesinde kavuştuğumu söylemeliyim.

Tüm plan ve tasavvurlarımı allak bullak eden pandemiye aslında ne çok şey borçluyum.

Fırtınadan kıyıya vurabilenler benim şimdi yaptığım gibi fırtınaya övgüler dizer elbet.

Büyük bir kalabalıkta bir başına kalmış hissetmek, beni yalnızlığımla buluşmaya mecbur bırakmıştı.

Sakuralar, geçmişi kış, geleceği yaz olan bir zaman köprüsünü süsleyen tak'lar gibi nisan ortalarında tüm ihtişamlarıyla belirirler.

Bu bahar, sakuralar açmadan önce, mart başında herkesin kollarını süsleyen marteniçkalardan iki adet takmıştım ben de.

Ne cehalete çare, ne neşeye bahane olan bir bilgi çöplüğünde yaşıyoruz.

Bu nedenle de geçmiş ve gelecekle bağımızı yoklayan, ortak belleğe uğrayan ritüellerle oyalanmak, bize uğramadan yanımızdan akıp gitmekte olan zaman ile selamlaşmak gibi gelir bana.

Hıdırellezde gül ağacına dilek asıp, sabah gün doğmadan onu oradan almak için uyanıp cebine koyan, sonra ne dilediğimi unuttuğum halde, duru bir su ile kavuşturana kadar cebimde taşıyıp, dileğimin arkasından el sallayan kişiyim ben.

Söylentiye göre o dilek bilekliklerini leylek görünce çıkaracaktık.

Pandemiden önceki baharda Amsterdam'a yakın Giethoorn köyünde leylek yuvalarına denk gelmiş ve onlar uçarken gökyüzüne bakarak "çok seyahat" dilemiştim.

Ama sonra seyahatsiz hatta mevsimsiz bir zaman dehlizine düştüm.

O nedenle ritüelin leylek görmek kısmını iptal etmekte sakınca görmedim.

Yerel yönetim seçimlerinin olacağı 31 Mart sabahı leylek görmekten de iyi günlerden de umudu kesmiş olarak Eymir Gölüne yürüyüşe indim.

Çiçek açmış ağaç dalları marteniçkalarla doluydu.

Nispeten ıssız bir ağacın dalına iki marteniçkamı yan yana astım. 

O akşam uzun süredir duymadığım kadar iyi haberler ile uyuştum sanki.

Sokaklarda ateş dansı yapacağımı vadettiğim dileğim gerçekleşmiş ama ben yerimden kıpırdayamaz olmuştum.

Sevinmeyi unutmuştum.

Coşkuyla yaşayamadığım o sevinç sonradan bir "yürek soğutan" gibi ferahlattı tüm bedenimi, zihnimi.

Artık umutlu olmak yaşlarından çok, bulduğumla yetinmek yaşlarındayım.

Ne var ki bulduğunuz böylesi bir felaket olunca, insan sık sık umutsuzlukla sınanan direncini "dilek çaputlu" bir mucizeyle de bilemek istiyor.

Sakuraların geçiciliği büyüleyici gelir bana.

Kötülüğün, yıkıcılığın niye sürekli aynı tekrara kaldığını anlamak zor değil.

Kötülük aslında hiç beliremiyor.

Yalnızca beliren iyi şeyleri, güzellikleri yok ediyor.

Sonra da yine önüne katacak bir şeyler bulduğu yeni bir dalgaya kadar biraz sönümleniyor.

Belleğin vahalarına uğrayabilecek kadar "yalnız" zaman geçirebilsek, orada kadim bir sırrın suyundan içeceğiz.

O sır; "geçicilik".

İkinci dileğimin ne olduğunu ise anımsayamıyorum.

Belki bir ıhlamur ağacı kokusu ile anımsarım.

Sakuralara yürüdüğüm sabahlar, zihnimden bilincime paragrafını arayan sözcükler, yaşanmışlıkları yoklayan anılar da yürüyor.

Zamanı gelmiş bir kitabı yazmaktayım çünkü.

"Bunun zamanı gelmiş, bağlasan durmaz" derdi ninem.

Öyle bir kitap.

Yazmak, bir kitap ayracı koyduğum benliğime dönmek gibi.

Virginia Woolf'un şu sözleri yürüyüş ritmime eşlik ediyor:

"Yeryüzünün tek kusuru ben miyim?"

Mitokondriyel havvalarımız, kısa bir zamanı süsleyen sakuralar gibi Nazım Hikmet, Cemal Süreya şiirlerini süsleyen kadın atalarımızı o satırlardan çıkartmak için, esin perilerini yolluyor.

Poz poz fotoğraflarını çekiyorum sakuraların.

Oysa daha önceki baharlardan kalma sayısız benzer fotoğraf kayıtlı.