Ne zaman ruhum dara düşse kendimi yürüyüşe ve kitaplara veriyorum.

Çok sıcak bu yaz günlerinin erken sabahlarından birinde Ankara'da uzun yürüyüş yapabilme muradıma erişebileceğim yere, Eymir Gölü'ne iniyorum.

Kulağımda, Murathan Mungan ile Deniz Yüce Başarır'ın, Johann Hari "Çalınan Dikkat; Neden Odaklanamıyoruz" kitabıyla ilişkili, ki efsane olmuş, söyleşileri, yolun tam ortasında duran, sırtında kabuğu, buruşuk hantal bacaklarını sürükleyen kaplumbağa için duraksıyorum.

Ama karşıma çıkan bu kabuklu, tarih öncesi canlının ağır, sakin geçişini izleyip bana hissettirdiği şeyle baş başa kalmak yerine, geçişini kaydetmek için elimi telefonuma atıyor ve kayıtlıyorum.

 Tam olarak, kulağımdaki "podcast" in anlattığı şeyi yapıyorum.

Kaydı, yalnızlığımı gideremeyecek, kederimi duyumsayamayacak hatta kederimi göstermekten imtina etiğim bir kalabalıkla paylaşacağım.

Böylelikle de kendimi ilgi kırıntılarına, bilgi serpintilerine doğru sürüklemiş olacağım.

Yanlış komut almış bir tren makinisti gibi trene uygun olmayan çok yüksek bir hız yaparak, treni, kendimizle aramıza giren bir sanal aleme sürüyoruz.

Çalınan Dikkat, harika bir kitap.

Hani bir kitap okursunuz da eksik parça yerini bulur ya, öyle bir kitap.

Oyalandığımız şeylerle zamanı boşuna oyalarken kendimize nasıl ihanet edip doğamızdan nasıl koptuğumuzu, yaşamı nasıl ıskaladığımızı, oyalanarak hayatlarımızı boşa geçirdiğimizi anlatıyor.

Oysa anlatıcının (Murathan Mungan) söylediği gibi biz, o zamandan hayat ve hayattan da ömür yapacaktık.

Hep birlikte uğursuz bir labirentin içinde dönüp duruyoruz.

Yanlışlıkla eski usül merdaneli bir çamaşır makinesinin içine atılmış, çalkalanmaktan epriyen atlas giysiler gibiyiz.

Birden, sıklıkla ilham perim olan genç meslektaşımın yolladığı notu anımsıyorum.

Not; bir kaplumbağa resmi ve üzerinde" kaplumbağa kabuğun içinde değil, kabuğun kendisi " yazısı yokluyor zihnimi.

Jung'un "anlamlı tesadüfler" dediği "eş zamanlılık" ya da "tevafuk" bu.

Kaplumbağa, hem kapılmaktan, göstermekten tedirgin olduğum duygu selini içine sıkıştırmaya çalıştığım kabuğu hem de öylece upuzun bir hayatın anlamsızlığını düşündürüyor bana .

Kederimi sızdırmasın da iyice kırılganlaşan bilincimi korusun diye zihnimi bir koza gibi bilincime kabuk yaptığımı farkediyorum..

Yaralarımızı göstermekten korkarak yaralanmaktan korkar hale geliyoruz..

O vakit kendimiz de bir kabuk oluyoruz..

Kendimiz dahil hiçbir şeyin içine giremediği bir kabuk.

Oysa yaşam duygularımızla saklambaç oynayarak başedilebilecek bir trajedi değil.

Tıpkı hastalanan dokuyu yaralayarak iyileştiren cerrahlar gibi ustaca iyileşmek için kendimize usturuplu kesiler atmak zorundayız

Çünkü eninde sonunda yaşamın verdiği her şeyle bir bir ödeşeceğiz.

Hakikat şu ki, kaplumbağanın kemik, kaburga kalıntılarından oluşan ve iki parça halindeki kabuğu, bir yengecin ya da yılanın kabuğu gibi değil, kaplumbağanın kendisi aslında.

Kaplumbağa için tek değişim ölüm olmalı diye düşünüyorum, upuzun,kabukları gibi katı bir ömürleri var.

Kabuk onları öyle korumuş ki taa antik zamanlardan hatta dinazorlardan kalmalar.

Annemin ölümünü kavramakla ilgili zorluk yaşarken, sıklıkla zamanın ne olduğunu da düşünürken buluyorum kendimi.

Woody Allen'in söylediği aklıma çok yatıyor doğrusu

"Zaman, doğanın her şeyin aynı anda olma olasılığını engelleme yoludur"

En azından, yaşam ile ölümü ayıran zamanın kesinliğini, elle dokunur gibi hissediyoruz, çünkü keskin kenarlarını, sınırlı bilincimizle, sınırsız zihnimizin arasındaki kalın kabuğa dahi geçirebiliyor.

Johann Hari'nin "Kaybolan Bağlar; Depresyonun Gerçek Nedenleri ve Beklenmedik Çözümler" adlı bir başka kitabını daha okumuştum.

 O kitap da, zihnimle bilincim arasındaki kabuk kalkarsa, bundan yıllar önce yaşadığım ve ağır ilaçlarla sersemlediğim depresyona dönmek korkumu perspektife oturtuyor.

Yardımcı ilaçlara başvurmadan, sakin ve ağırdan alarak kederimi kavramaya ve demlemeye çalışıyorum.

Kendimi tüm çeldiricilerden, dikkat dağıtıcı geçici oyalanmalardan yalıtıyorum.

Annemin dinlenebileceğini umduğu tek yer olan o ıssız ada gibiyim.

Dokunup, sarılıp, omuzlarını ıslatana dek ağlayacaklarımla iyileşebilirim.

Ama henüz kaybolmamış bağlarımın kalınlığını böyle sınamaktan da çekiniyorum.

Not: Merak edenler için, ilham kaynağım "genç meslektaşım" Ener Çağrı Dinleyici'ye minnetle... Yakınımda olmasa da zihinlerimizle buluşmanın tesellisiyle.