İşte Netflix'te karşımıza gelen ve geçirdiğimiz zayıf hafta içinde izlemeyi ihmal etmediğimiz ilgiye değer bir film... Hemen özetlemem gerekirse, şöyle diyebilirim: Bu müziği, karısını ve erkekleri aynı ölçüde seven bir adamın hikâyesidir!...

Bir ön not daha... Netflix'te gösterime sunulması filmin pek de ticari olmadığının bir belirtisi. Biraz özel bir seyirciye sesleniyor; ama sanat filmlerine olduğu kadar, klasik müziğe meraklıların da görmesinde fayda var..

Leonard Bernstein Amerikalı bir sanatçı. Besteci, orkestra şefi ve piyanist... 1918 yılında doğmuş. 1990 yılında, yani 72 yaşında New York'ta ölmüş. Müzik eğitimini orada almış ve dünyaca tanınan ilk büyük orkestra şeflerinden biri olmuş. 

New York Filarmoni orkestrasını ve fırsat bulursa ünlü dünya orkestralarını da yönetmiş. Ve sayısız ünlü sahne oyunu, film ve müzikal filmin de bestecisi. Ki aralarında Wonderful Town, On the Waterfront, West Side Story, On the Town, Candide, Mass gibi bazıları çok klasik olmuş yapımlar var. Yıllar boyu Carnegie Hall konserleriyle de Amerikan halkına klasik müzik zevkimi aşılamış biri.

Film siyah-beyaz olarak ve kareye yakın bir ekranla açılıyor. Ve ilk duyduğumuz şöyle bir cümle oluyor: "Bir sanat eseri sorulara yanıt aramaz; o soruları sorar." Ve biz ekranda birlikte yatmış ve sabah uyanan iki genç adam görüyoruz. Besbelli ki iki aşık!... Zaten ekrana gelen 1950'lerin ABD'si (giderek tüm dünyası) sürekli sigara içilen, hatta birini söndürüp hemen ötekini yakan insanlar; eğlenceli konser atmosferleri ve hayatı bir zevk sarmalı gibi gören kişilerdir. Yahudilere de pek iyi gözle bakılmadığını ekleyeyim... 

Ve de dönemin o New York damgalı eğlence hayatında gay'ler de önemli bir yer tutar. O çılgın eğlence ortamında birçoğu hemcinsleriyle flört eder. Ve deneyimli gay'ler genç çocukları "piliç" diye anar!... Gencecik bir Leonard Bernstein biraz önce bir gay'le öpüşürken, bu kez gözü sahnede izlemeye geldiği oyundaki genç kıza takılır. O Felicia'dır: Aslen Şili'den gelmiş, burada bir şeyler yapmak isteyen, alabildiğine sempatik bir kız... Bu bir yıldırım aşkıdır ve o günden sonra kısa adıyla Lenny, artık Felicia'yı da o karmaşık hayatının içine alacaktır: temel direklerinden biri olarak... Ve onun sayesinde babalığın da keyfini tadarak...

Böylece Felicia kocasının hemen her şeyi olur. Onun müzikal provalarına katılır; ikisi "kıskançlık ve sırlar" temalı hınzır bir oyun oynarlar, karşılıklı itiraflarda bulunurlar. Broadway sahnelerinde görkemli oyunlar oynanır; çoğu erkeklerden oluşan gençlik koroları kurulur. Arada klarnet ustası genç David, Lenny'nin yeni aşkı olur. Hatta Felicia onu ve kocasını öpüşünken yakalar!... Ama yine de dayanır. Gerçek aşk ve bağlılık bunu gerektirmez mi?

Arada Bernstein'ın ünü giderek artar. Basın, radyo, TV söyleşileri, besteciliği kadar şefliğinin de gizleri, her yerden yağan davetler, biyografik bir kitap için öneriler... Büyüyen çocukları, özellikle babasının özel hayatıyla şok geçiren kızı... Ama, koşut biçimde, yaratıcılığının tükendiğini hisseden, depresyon geçiren bir Lenny vardır artık... "İnsan ilahi güce ya inanır, ya inanmaz" diyen... Acaba son aşkı olan Tommy'yi kızına gagalayıp ikisini (bu durumda üçünü) birden mutlu edemez mi?

Aslında oyuncu olarak bilinen Bradley Cooper, yönetmen olarak ilk çabasını ünlü A Star İs Born - Bir Yıldız Doğuyor klasiğinin yenden çekiminde gösterdi (2018). Bu filmde ikinci yönetmenliğini yaparken, aynı zamanda yapımcı, senaryo yazarı, oyuncu (hem de baş oyuncu) olarak çalışmış. Yönetmenliğinde başarılı olduğu yerler de var, pek olmadığı yerler de... Öncelikle filmin siyah-beyaz olduğu ilk yarı bence çok daha başarılı. Öylesine bir hareket ve estetik hakim ki... Film 1960'lar ve sonrasını renkli olarak anlatmaya başlayınca, sanki her şey biraz yavaşlıyor, duraklıyor.

Yine de başarılı çekimler var. Örneğin tek bir çekimle verilmiş uzun bir diyalog sahnesi... Başka bir sahnede, ön planda bizimkiler varken, arka planda geçen gemiler, yelkenler, vs. Gerçekten nefis bir bölüm... Ve o kilisedeki korolu konserin tümü... Lenny'nin çılgın gibi yönettiği, aynı zamanda melodiyi söylediği ve sonunda ter içinde kaldığı bölüm... Gayet etkileyici. Ama özellikle ikinci yarıda kimi sahneler fazla uzak ve fazla uzun kalıyor.

Oyuncular bence en büyük sermayesi bu filmin... Suratına eklettiği burunla iyice Bernstein'ın fiziğine bürünen Bradley Cooper örnek bir oyunculuk sergiliyor. 1975 doğumlu oyuncu, Lenny'nin yaşamında 40 yıla yayılan değişik fizikleri ustalıkla çiziyor. Her yaş için gereken görünüme kavuşarak...

Onun kadar, belki ondan çok da katkısı olan bir diğer oyuncu ise Eelicia'daki Carey Mulligan... 1985 doğumlu bu İngiliz kökenli oyuncu öylesine kompleks, zengin ve çok boyutlu bir karakter çiziyor ki... Çok sevdiğimiz, ama uzun zamandır sesi-soluğu çıkmayan sanatçı film gereği giderek yaşlanıyor; hatta ölümsüz bir hastalığa tutuluyor. Ama film boyunca temsil ettiği anlamlar ve bize sunduğu duygular tam bir şölen. Ve filmin sonunda bizi ağlatıyor. Helal olsun sana, sevgili Carey...

Yarın: Mutluyuz