Bu kendine özgü film, evet, bir Walt Disney yapımı... Aslında tümüyle canlandırma (animasyon) olan filmleri artık pek tutmuyorum. Bunlar daha çok genç kuşaklara sesleniyor diyerek... Bu nedenle filmin basın gösterimine gitmekte duraksadım. Ama iyi ki gitmişim. Öncelikle meslektaşlarımın çokluğuna bakarak... Sanki duyan gelmişti! Sonra da elbette filmin kendisi nedeniyle... İşte temel izlenimlerim.

Film James Earl Jones’u anarak başlıyor. Tanımıyordum ama önemli bir oyuncu ve seslendirmeciymiş, yeni ölmüş. Film bizi yepyeni bir dünyaya atıyor, sadece hayvanların varolduğu… Bu hayvanlar konuşuyor, hem de kusursuz bir İngilizceyle… (Elbette filmin zengin dublaj kadrosu sayesinde.) Bu alemde olmayan hayvan yok!.. Elbette öncelik aslanlarda, filmin öz kahramanları... Ama düşünülebilecek bütün türler de var: Kaplan, geyik, gergedan, fil, zürafa... Timsah, antilop, maymun, kurt, kertenkele... Kargadan papağana ve kartala türlü-çeşitli kuşlar... Öküz ve inekler... Kelebekten arıya uçanlar... Belki sadece kedi-köpek dışında... Derken, birden bir ‘misk kedisi’ çıkmaz mı? İşte böyle bir şey...

Ama ön planda tüm masallarda da olduğu gibi, aslan büyük payı almış. Önce gençliğini tanıdığımız Mufasa, o çağında babası sayesinde beladan kurtuluyor ve giderek büyüyor (her açıdan…) Böylece her şeyin de önüne geçiyor. O artık ‘majesteleri’dir, o hitabı bekler. Ama yanılmayın: Kimi daha küçükler de oyuna dalar. Öncelikle maymunlar... Ki filmde biraz karikatürize edilmişler. Ama o ‘Babunlar Meclisi’ yine de büyük önem taşır. Liderleri Rafiki’nin (bizim Refik olmalı!) önemli katkısıyla...

Ve bu hayvanların marifetleri bitmez-tükenmez. Birlikte veya düet olarak şarkılar söyler, filmde sürekli çalan müziğe bunu da katarlar. Arada gayet ritmik bir ‘hayvanlar korosu’ duyulur, Hakuna Mufasa esprisi yapılır, ‘defol buradan, bay bay’ diye şarkı söylenir.

Ama aralarında sadece bir dostluk var sanmayın... Bu hayvanlar aleminde elbette şiddet de vardır. Zaman zaman baş gösteren... Ve örneğin iki aslanı bile tam anlamıyla düşman haline getiren...

Belki asıl önemli olan şudur: Bu canlandırma hayvanların yüzlerinde, insan yüzlerinde görmeye alıştığımız tüm o ifade zenginliği vardır. İşte bu belki de o eskimeyen Disney damgasıdır ve filmin değerini bu yapar. Elbette modern teknolojinin katkılarını da unutmadan...

Filmin içinde yer yer oturaklı, cafcaflı, Antik Yunan mitolojisini yansıtan laflar edilir. Ya da modern büyük laflar. “Her varlığın Yaşam Döngüsü’nde yeri vardır”; “Hile büyük kralların maşasıdır” ya da finaldeki değişimden sonra “Artık kral yok. Hepimiz varız” gibi... En önemli diğer şey de doğanın filmdeki yeridir. O güzelim doğa, bazen en vahşi haline dönüşür. Ve seyirci animasyonu unutup gerçek doğayı izlediği hissine kapılır. Kardan yağmura, güneşten fırtınaya, çöken bir tepeden isyan eden bir denize...

Ve sonunda umutla beklenen Milele geliyor. Burası o ürkünç alemin belki en sakin yöresidir. Sanki bir vaad edilmiş cennet... Ve film bu Yeni Dünya’da sanki bir ‘happy end’le sonlanıyor. Hayvanlar Alemi’nin büyük bayramı olarak...

Filmi izlerken kendi kendime şu soruyu da sordum: Acaba bu tür bir film, yani bir animasyon, nasıl yapılır? Önce tüm konuşmalar kaydedilip, sonra mı bunlar o anime varlıkların ağzına yerleştirilir? Yoksa daha çok tersi mi yapılır? Lütfen bir düşünün; bence bu ve bu tür filmlerin yapım serüvenine ilgi duyuyorsanız...

Filmin kusurlarına gelince... Başlıcası aşırı uzunluğu. Özellikle genç kuşaklara seslenen böyle bir film için iki saat çok geliyor. Elbette sinemalarda -basın gösteriminin tersine- ara veriliyor. Ama yine de biraz daha toparlayıcı olabilirdi diyorum.    

Ve son olarak filme seslerini veren ve burada hepsini vermemiz olanaksız olan sanatçıları da kutluyorum. Birkaç ad vermek gerekirse: Mads Mikkelsen, Seth Rogen, Tiffany Boone, Beyonce, Thandine Newton, Donald Glover vs. Ayrıca filme teknisyen olarak katılanlara şöyle bir baktım. Birkaç bin isim var, küçük bir ordu... Umarım ve sanırım ki geliri bütçesini karşılar.