İşte sinemamızda tam bir yıl sonu sürprizi. Ya da gösterim tarihine göre, bir yeni yıl sürprizi de denebilir. Bu bir tür kara-komedi. Gerçi bizim sinemamızda o sözüm ona korku filmleri dışında her şey kabulümdür. Ama doğrusu komedilerimiz de pek ahım-şahım sayılmaz. İşte bu film ön yargıları kırıyor ve hayli eğlenceli bir film getiriyor karşımıza...

Önce karşımızda bir tiyatro ekibi buluyoruz. Ercüment Bey liderliğinde... Ki o, daha baştan bizi kâh son derece yakışıklı, kâh neredeyse çirkin fiziğiyle şaşırtıyor. Ve hemen söyleyelim, senaryoya da katılmış Cem Gelinoğlu’na bundan sonra komedide aranan bir oyuncu olma kapılarını açıyor.

Dört yıl öncesinde, Ercüment ve ekibi sahnede şarkı söyleyip coşarken, birden perde tutuşmuş ve alevler ortalığı sarmıştır. Anlaşılan o dört yıl onun için hapiste geçmiş ve cezasını çekmiştir. Artık bir büyük turneye çıkmak büyük hayalidir. Gösterişli bir otobüs bulur: iki yanında koca harflerle SİMENA- SEYAHAT OTOBÜSÜ yazan... O işin başında, sert yöneticiden şovmen’e veya palyaçoya her kılığa bürünecek ve büyük yardımı da şoförü Muharrem’den görecektir.

Böylece yola çıkılır. Antalya’nın o eşsiz sahillerine doğru… Ve otobüse doldurulan bir düzineye yakın yaşlı adamla! Bu kaderin oyunu mudur yoksa Ercüment’in seçimi mi? Kolay anlaşılmaz. Tek gerçek şudur: Bunlar artık ölümü kaçınılmaz kabul eden, hatta özleyen moruklardır. Ve kimileri ölüm biçimini ya da mezarının yerini saptamaktan zevk alacaktır!

İşte böyle bir şey, bu film… “Karıncayı bile incitmem” diyen birinin tam o anda bir sümüklüböceği ayağının altında ezmesiyle, bir başkasının “Biz birer küçük yüküz, başka bir şey değil” ya da “Sen beni göm de bitsin artık bu iş!” demesindeki mizah çok benzerdir. Hepsi birer kara mizah örnekleridir bunlar... İşte filmin bir diğer temel özelliği...

Ama komedi unsurları bitmez. Örneğin yaşlılardan biri tam bir gay çıkar. Hem de onulmaz biçimde! Bu kart gayi aradaki inatçı hanımlardan birine yöneltmek hiç kolay olmaz. Ama kadınların isteklerini yaptıramadığı hiç görülmüş mü?

Filmin belki en önemli ögesi oyuncuları. Elbette Cem Gelinoğlu’nun başta zikrettiğim oyunculuğu çok önemli. Ama ayrıca sayıları yine düzineye yakın eski (ama eskimemiş) oyuncuyu ne yapmalı? Kimileri büyük oyunculardır, kimileriyse isimleri değilse de yüzleriyle hatırlanan... Büyüklerin başında sanırım Suna Selen hanımefendi gelir. Yıllardır perdede görmediğimiz Suna Hanım gerçekten özlenmiştir ve gala gecesindeki süksesi anılmaya değer. Hele o bizlere dönüp “Benim bu gece için başka bir planım var” dediğinde... Benzer biçimde, bir dönemin önemli ve ödüllü oyuncuları Macit Koper veya Tarık Pabuççuoğlu da anmaya değer. Ayrıca şoför Muharrem rolündeki Engin Türkoğlu da...

Ya da yine kadınlara dönersek, Meral Çetinkaya... Bir dönemin tanınmış oyuncusu, ne yazık ki hayatı çok erken terk etmiş Yavuzer Çetinkaya’nın dul eşi de perdede görkemli bir yan karakter çiziyor. Aradaki o küçük rollerin ustaları galada bize yaklaşıp selamlaştılar. Ve onları tanımamaktan utanç duyduk. Oyuncu bahsini Ercüment’in o çok sevimli küçük kızını canlandıran Melisa Duru Önal’ı da anarak bitirelim.

Sonuç olarak, perdedeki insanı mutlu kılan şen-şakrak bir komedi olmuş. Yönetmen Hakan Algül’ün sinemada hayli çalışması var. 2010’lardan başlayarak Berlin Kaplanı, Eyvah Eyvah 3, Deliha, Olanlar Oldu, Bursa Bülbülü... Hepsi bir ölçüde hatırlanan filmler. Ayrıca birçok TV dizisi de imzalamış. Ama sanırım bu film onun kariyerinde zirveye oturur.

Son bir not ya da anekdot... Bu filmin galasına giderken eşimle bir beklentimiz oldu. Yarı şaka, yarı ciddi! O da filmin adıyla ilişkiliydi. Ve biz galaya eski-yeni birkaç turist rehberinin de gelmesini bekledik. Bizler de gençliğimizde o mesleği denemiş, hatta o çevrede tanışmıştık. Yani evliliğimizi biraz da buna borçluyduk. Ama inanın, biri bile gelmedi. Tam bir sükût-u hayal!

Yarın: OH CANADA