Kendine özgü Fransız 'sanat filmleri' yönetmeni, geçmişte 1988'deki Chocolat'tan başlayarak Beau Travail, Trouble Every Day - Her gün Başka Bir Bela, Un Beau Soleil İnterieur - İçimdeki Güneş, son olarak High Life (2018) filmlerini yapan Claire Denis, dört yıl sonra yepyeni bir filmle karşımızda. Denis Johnson imzalı Stars at Noon romanından aynı adla uyarladığı film, tümüyle doyurucu değil. 135 dakikalık uzunluğuyla çok rahat izlendiği de söylenemez.

Yine de, eğer kendinizi ekrana bağlayabilirseniz, ilgiyle seyredilen ve sonunda hatırlanacak bir film. Birçok değişik ve özgün ögesiyle...

Tüm filmi sırtında taşıyan Trish karakteri bize özellikle seyahat dergilerine yazan bir Amerikalı gazeteciyi tanıtıyor. ABD'yi çeviren Latin ülkeleri onun asıl ilgi alanıdır ve oralardaki yetersiz yaşam koşullarına dayalı acılı öyküleri derleyip gazetesine yollamakta ustadır.

Bu kez yolu yoksul ve yoksun Nikaragua'ya düşmüştür. Bu sokakları kırık-dökük, insanları mutsuz, yöneticileri sorumsuz ülke bir seçime gitmekte, ama bu arada hukuksuzluğun, şiddetin, anarşi ve terörün baskısı tüm ülkeyi sarsmaktadır.

Bir melekle şeytan karması yüzüyle, bitmeyen şehvetiyle ve sonsuz alaycılığıyla Trish, pasaportunu ve güvenini kaybetmiş olmanın da korkusuyla ülkeyi terketmeye çalışır. Zaten telefonda konuştuğu gazetesinin patronu artık ondan hiçbir şey istemediğini açıkça ifade etmiştir. O arada önce Nikaragualı teğmen Vegan, sonra olgun yakışıklılığıyla başını döndüren, bir büyük petrol şirketinin adamı olduğu anlaşılır gibi olan İngiliz ajanı Daniel de Haven'le aşk yaşar. Alabildiğine erotizm içeren seks sahneleriyle; belki ancak bir kadın yönetmenin elinden çıkabilecek bir denetimli estetikle ilerleyen biçimde...

Ama henüz demokrasiyi tatmamış, her yerde polisin egemen olduğu bu ülke kolay kolay adam olacak gibi değildir. Hele o vahşi biçimde kontrol altına alınmış ülke sınırları ve oralarda hüküm süren zulüm duygusu... Bu belalı ülkeden kaçıp yeniden uygarlığa dönmek... İki aşık için de mümkün olabilir mi bu?

Kuşkusuz ki film aşırı uzun ve yer yer abartılı biçimde yavaş akıyor. Yine de ilginç ögeler kimi zaman ağır basıyor. Öncelikle bu açık bir erotizm içerse de, aynı zamanda görkemli bir aşk hikâyesine de dönüşüyor; çok yönlü ve karmaşık kimliğiyle Trish ve kökenleri, misyonu ve amaçları hep biraz sisli kalan Daniel arasında... Ayrıca filme genelde Latin Amerika dünyasına kapsayıcı bir politik bakış da var. Ki bunlara klasik bir gerilim tadı da ekleniyor.

O ülkenin kendine özgü görüntüleri içine yoksul şehirler, bol maskeli insanlar, kırmızı renkli geveze papağanlar, hatta bir ara gözüken bir cami bile giriyor!.. Dil hep kırık bir İngilizce ile İspanyolca arasında gidip geliyor. Ve kahramanlarımızın sürekli içmesi (sigara ve içki) gündelik ve önlenemez bir rutine dönüşüyor.

Ve özellikle Trish ve peşinde kimin olduğu tam olarak ortaya çıkmayan Daniel arasındaki ilişki ağır basıyor. Bir yerde Trish'in bu belalı yolculuk için "Bu bizim balayımız!" deyişini de hatırlatayım.

Baş rollerde oynayanlardan Margaret Qualley - Trish doğrusu bütün filmi alıp götürüyor. Az şey değil... Daniel'de Joe Alwyn de öyle. Benny Safdie'nin CİA ajanı, Danny Ramirez'in gizemli ve uğursuz Costa Rica ajanı, Nick Romano'nun teğmen Vegan kimliklerinin yanı sıra, kısacık bir rolde, Trish'in telefonda konuştuğu gazete patronu rolünde gördüğümüz aşina, ama hayli unutulmuş yüzün John C. Reilly olduğunu da ancak arayınca buldum. Ne kadro ama!..