Geçen yılın Cannes şenliğinde Un Certain Regard-Belirli Bir Bakış bölümünün açılış filmi olan ve özellikle Fransız eleştirmenlerince çok iyi karşılanan bu film, şimdi karşımızda... Kendi adıma çok ayılıp bayılmadım. Ama ilginç olduğu ve en azından Fransız sineması için hayli yenilik ve cesaret sunduğu da kabul edilmeli.

Aslında fantastik türü severim: diğer türlerle birlikte... Vaktiyle (1996’da) çıkardığım 100 Yılın 100 Filmi kitabımda da bu türe hayli yer vermiştim: Metropolis’ten Frankenstein’a, King Kong’dan Yıldız Savaşları’na, Yaratık-Alien’den Fil Adam’a, E. T.’den Robocop’a... Ama bu filmler içinde Fransız filmi yoktu. Daha çok Anglo-Sakson (İngiliz ve Amerikan) sinemaları baskındı. Ancak şimdi öylesine bir örnek geliyor ki... Sevmesi belki biraz zor; ama ilginçlikleri de bol...

Önce bir baba-oğlu ve köpeklerini tanıyoruz. François Marindaze, oğlu Emile ve köpekleri Albert...Ya ailenin kadını, eş ve annesi? O hastanededir; etrafta giderek yaygınlaşan bir hastalık ona da bulaşmıştır. Ve onu, yani Lana’yı ilk kez görmemiz tam bir şoktur: Tüm görünüşü insanlıktan hayvanlığa, hatta canavarlığa kaymıştır artık... Tam bir dehşet anı...

Evet, çevrede ve ülkede kolayca bulaşan bu hastalık yayılmakta, insanlar aniden fiziksel bir dönüşümle canavarlığa kaymaktadır. Ülkenin –Fransa’nın- güneyinde bunun için özel bir hastane kurulmuştur; tedaviye çalışılmaktadır. Baba öncelikle oğlunu korumaya çabalar. 17 yaşındaki Emile inanılmaz derecede güzel bir delikanlıdır; yüzünde sanki bir melek masumluğu ve saflığı taşıyan... Soranlara şöyle der: “Babam aşçı, annem ise öldü!” Ve herkes birbirine sorar: “Yaratıklardan korkuyor musun?” diye...

Fırtınalı gecelerde özellikle ormanlar artık tehlikelidir; karşınıza her şey çıkabilir. Yerel jandarmadan kadın polis Julia da özellikle Emile’i korumaya çalışır. Arada vazgeçilmez gelenek Aziz John festivali gelir çatar. Etrafa “Pas de bestioles- Hayvanlar giremez” afişleri asılır!.. Yaratıklar okulu basar, panik yaratır. Emile de olanlardan nasibini alır: Dişlerini birer-ikişer sökmekten kendi kanını yalamaya marifetler sergiler. Ve özellikle sırtında, ürkünç düzeyde bir dejenerasyon, bir yozlaşma olayı başlar. Bu arada o hayvan-insanlardan Fix’le iyice dost olur; onu hayata döndürmeye çabalar. Ama cinselliği de unutmaz ve sonunda, o haliyle bile bir kadınla seks yapar: İki güzel insan için gecikmiş bir törensellikle… Hangi kadın olduğunu filmde görürsünüz...

Asıl iç burucu ilişki baba-oğul arasındadır. Bu çöken dünyada, François için Emile korunması gereken tek şeydir. Ve onunla anlaşmak ve bağ kurmak asıl amacıdır. Sonunu ise sürpriz finalde keşfedersiniz. 

Aslında Fransızların bu türe, yani fantastiğe tümüyle ilgisiz kaldığı da söylenemez. En azından ünlü yazarları Jean Cocteau’nun (1889- 1963) kitapları yok mu? Başta o ikonik La Belle et La Bete-Güzel ve Canavar olmak üzere? Keza o denli fantastik değilse de okuruna tüm dünyayı dolaştıran Jules Verne romanları da unutulabilir mi? Ama belki uzun zaman sonra ilk kez bu türe yeniden  böylesine keskin biçimde dönüş yapmak, onları etkilemiş olabilir

Ben yine en başta Emile’i oynayan melek yüzlü Paul Kircher’i övmeliyim. Umarım ve sanırım ki parlak bir geleceği olabilir sinemada... Babada eskilerden Romain Duris’i bulmak, bende geçen günlerde Narsistle Aşk filminde Melvil Poupaud’yu bulmaya benzer bir etki yarattı. İkisi de bir zamanlar Fransız sinemasının jönleri arasında olan bu aktörler biraz yaşlanmış; ama yine de başarılı oyunlarıyla ekranlara döndüler. Julia’da yine eskilerden Adèle Exarchopoulos‘u bulmak da hoştu. Hepinize iyi filmler...