Walt Disney olmasaydı ne olurdu!....Daha doğrusu neler olmazdı ve sinema sanatı ne çok şeyden yoksun kalırdı!... Animasyon (bizde canlandırma deniyor) sanatının bu büyük öncüsü (1901- 1968) işe 1923’de başlamış, daha 1928’de çektiği Mickey Mouse adlı ‘karton’ serisiyle bu sinemanın bilinen tüm temellerini atmış, bu alanda unutulmaz başyapıtlar kazandırmıştı. İlk uzun filmi 1937 yapımı Snow White and the Seven Dwarfs- Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler idi. Ki bunu 100 Yılın 100 Filmi adıyla kitabıma hiç duraksamadan almışımdır.

Şu günlerde bu dev firma tam 100. yılını kutluyor. Ve karşımıza hayli ilgiye değer filmler getiriyor. Bunlardan biri ünlü Danimarkalı masallar yaratıcısı Hans Christian Andersen’den (1805- 1875). Bu masalı da çok ünlüdür ve daha önce birkaç kez film veya TV dizisine malzeme oluşturmuştur.

Film yönetmen Rob Marshall’ın elinde önemli bir yapım haline gelmiş. Marshall 1960 doğumlu. 10’u aşkın film çekmiş, 1999’dan itibaren....İlki de Disney üzerine bir TV serisi!....Daha sonra Chicago, Bir Geyşanın Anıları, Nine-Dokuz, Karayip Korsanları- Gizemli Denizlerde, Sihirli Orman, Mary Poppins- Sihirli Dadı gibi filmleri var.

Sonuncusundan tam beş yıl sonra da bu filme sıvanmış. Ve bence hayli başarılı da olmuş.

Hikaye egzotik bir iklimde (sonlarında Brezilya ve Venezuela’nın adları anılıyor), denizin altı ve üstündeki iki ayrı dünyada geçiyor. Bir yanda denizaltı var: öylesine ustaca canlandırılmış; egzotik, estetik dekorlarla öylesine bir hayal alemi haline getirilmiş ki... Burada sayısız güzel deniz kızı var. Ve onların ”7 denizlerin hakimi” oldukları söyleniyor. (Niye biraz da oğlanlar yok, bilemiyorum!). Bu kızlar için de şöyle deniyor: “Deniz kızlarının gözyaşı yoktur. Bu nedenle daha çok acı çekerler!”.

Biz aralarından özelikle Ariel’i tanırız: saçları hafifen kızıla çalan, birazcık esmer ve egzotik bir kadın...Denizaltı kralı Triton’un kızlarından biri; en zekisi ve macera meraklısı... Ki kral tam bir insan düşmanıdır ve kızının deniz üstü merakı onu müthiş öfkelendirir. Ama Ariel aldırış etmez . Ve öte yandan tam bir müzikal de olan filmde söylediği bir şarkıyla, bunu dile getirir: “Bu denizden çıkmak için neler neler vermezdim!”...

Ve deniz üstü. Tam eski usül zarif gemilerden biri. İçinde genç kaptan, Prens Eric...Bir ara dürbününü suya düşüren... (Ki Ariel’in eline ulaşır!). Onun yakışıklılığı da az değil: beyaz tenli, gamzeli, zarif bir delikanlı... Eninde sonunda tanışacaklardır elbette...Ama aralarında o kadar çok engel vardır ki....Tüm doğanın ve kral Triton’un ötesinde, Ariel’in halası olarak ortaya çıkan, ama aslında meşum bir Deniz Cadısı olan Ursula... Ki filmin sonunda beklenen, ikisini birleştirecek olan o öpücüğün önünde, tüm o iri bedeniyle kale gibi duracaktır!...

Bu kadar da değil. Olup bitene refakat eden bir avuç seçme mahlukat: bir balık, bir kuş, bir yengeç. Adları da var: Sebastian, Flounder, Scuttle...Ve kah su altında, kah su üstünde hepsinin bir ara gelip oynaması, dans etmesi, çaça veya samba yapması...Ya da Heyamola şarkısını söylemeleri...

Bununla kalmıyor. Bir yan tema da deprem....Ariel’in hep “12 yıl önceki büyük deprem” olarak hatırladığı...Ve bu görkemli masalı şu günlerde bize özel olarak yaklaştıran...

Gelelim asıl önemli şeylere...Film gerçek oyuncularla animasyon tekniğini inanılması zor biçimde harman ediyor. Çağdaş teknolojinin ulaştığı bir zirve... Belki bir kusuru biraz fazla uzun tutulmuş olması (135 dakika). Ve beklenen öpüşmenin bir türlü gelmemesi. Hatta tüm mahlukat hep bir ağızdan “Kiss the Girl” şarkısını söyledikleri halde!...

Yine de film görmeye değer. Ariel’de Halle Bailey ve Eric’te Jonah Hauer-King ideal bir çift oluşturuyorlar. Kral Triton’da Javier Bardem, Ursula’da bir dönemi komedi
kraliçesi Melissa McCarthy, hemen tanınmasalar da keyifle izleniyorlar. Kimileriyse mahlukata sesini vermiş: Awkwafina veya Jacob Tremblay gibi....İşte şu zor ve gerilimli günlerde, çocuklarınızla birlikte görebileceğiniz bir film...

Hele Pazar günü oyunuzu vicdanınız gereği verdikten sonra... Ki bu konuda en son Cem Yılmaz, Erol Evgin, Müjde Ar gibi ünlülere ya da Sol Feminist Hareket’teki
birkaç yüz hanım sanatçımıza kulak verelim. Ertesi gün (Pazartesi) ise vicdan rahatlığı içinde, vaktinizi küçüklerinizle birlikte, bu filme ayırabilirsiniz.