Uzaktasınız; uzaktan da uzaklardasınız.

Sizi kalbimin her atışıyla, aklımın her akışıyla, ruhumun her bakışıyla özledim.

Bugün giden yıl, henüz var olan ömrüme ve yaşıma bir yıl ekleyip gitti, gelecek yıl da öyle olacak; belki. Ama her biri, birçok yakınımın, arkadaşımın, sevdiğimin başına çoktan geldiği gibi, kalan ömürden de bir yıl götürüyor. Eklenen yılları rakam rakam sayabiliyorum. Kalanı ise bilmiyorum. Bu tek yılı hangi sayıdan çıkarıp ömür aritmetiğine, hayat matematiğine koyabileceğimi bilmiyorum.

Babalarının yaşını çoktan geçmiş evlatların, onların gençliklerinden; evlatları “kayıp” edilmiş anne babaların onların çocukluklarından “bir kemik” bulup akıbetlerini öğrenerek; bir mezar, bir dua, bir kap su için yıllardır çırpındığı bir ülkedeyiz. Onların hakikate, bir kemiğe, bir DNA örneğine bile ölümüne adanmış özleminden daha fazlasına hakkımız var mı, onu da bilmiyorum. Burada yeterince acı var; hayal ederek, koşarak, mücadele ederek, yazarak hepsinin tanığı ve anlayanı, anlatıcısı olmaya, denize tek bir yıldız olsun atarak, umutlu kalabilmeye, umut katabilmeye çalıştım. Taşıdığınız soy isimden, benden geriye kalacak olan bu. Hayatta ne hatalar ve ne doğrular yapmış olursam olayım; beni kâh öfkeyle, kâh yüzleşmelerle, kâh umutlarla rahat bırakmayan vicdanımın temel direği de.

Yeni yılınız size içtenlikle gülümsesin kızlarım; seçtiğiniz, koştuğunuz, sizi siz yapan yollarınız daha da açık ve gönlünüzce olsun. Babasız büyümüş bir babanın da, size yoldaş olmuş, sizinle gurur duymuş babanızın da tüm babalık duyguları ve tükenmez sevgisiyle özlüyorum sizi.

Daha ne diyeyim?.. Beni sorarsanız, iyiyim.

Stop.

Kalbimin kederinden kalbimin kaderine… BU hayatı hayat yapan hayatıma da minnetle

Not: Direnen umutlarla, daha mutlu ve huzurlu bir yıl dilerim, okuyan herkese ve okumayan hepinize de. Daha iyi bir dünyada, daha iyi bir ülkede, daha iyi şartlarda yaşamak herkesin hakkı. Hele hele çocuklarınızın… Henüz doğmamış olanların da!