İstanbul Büyükşehir Belediyesi önü (Fotoğraf: Gözde Yel)

Yoksulluğa hapsedilenler zincirlerini kırmaya başladı…

Yoksunluğa hapsedilen emekliler kabuklarını kırmaya başladı…

Yokluğa hapsedilen gençler hayal kırıklıklarını kırmaya başladı…

Aşağıda görülen, aşağılanan başörtülü başörtüsüz kadınlar maçoların tahakkümünü kırmaya başladı…

Hakkı, özgürlüğü, umudu gasp edilenler darpçıların, gaspçıların hegemonyasını parçalamaya başladı…

Kul köle sanılan kimi AKP seçmeni buyrukçulara rehineliğini kırmaya başladı…

Evlerinden çıktılar, sandığa gittiler, sıkı bir ders verdiler!

Faizde yalancı çıkan, Gazze'de yalancı çıkan, kalkınmada yalancı çıkan…

Devleti de dini de, medyayı da cini de, tehdidi de tahdidi de milleti aşağılayarak kullanan…

Kendini yanılmaz, kendini yenilmez sanan…

Artık bir gün önceki yerinde değil.

Kin yenildi…

Nefret yenildi…

Hiddet yenildi…

Tehdit yenildi…

Kibir yenildi.

Elbet bitmedi, tükenmedi, aynen duruyordur muhtemelen ama yenildi!

Nasıl oldu?

Elbette CHP, lideri, öncü belediye başkanları, kadroları, adayları, eski ve yeni seçmeni; partilerine rağmen tabanda "muktedirlere karşı" gönülden ittifaka girenler kazandı.

Elbette yoksullaştıran, kayırmacı ekonomisiyle dar bir çevrenin servetine servet katan, halkı çantada keklik gören, atıp tutan, tutarlılıktan yoksun, yalanla donanmış; insanı, tabiatı, tüm canlıları hor gören ise, tam da bu nedenlerle de kaybetti.

Ama en çok kibir kaybetti.

Yıllar önce yazdığım gibi, "Kibrin sonu da kabir"di ama insanların tahammülü ve hayatlarıyla oynayıp bir de hiç sıkılmadan tepeden bakıyorsan, kibrin de hayatta alacağı bir ders varmış işte!

Ama geç, ama zor, ama nihai değil; fark etmez, varmış işte.

İşsizlikten utanıp intihar eden gençler, tacize tecavüze uğrayan çocuklar, korumasız bırakılan kadınlar, aşağılanan tüm toplumsal cinsiyet bileşenleri, emeği çalınanlar, ürünü çalınanlar, sofrasından çalınanlar, emeklilikleriyle alay edilenler gitti, bir ders verdi.

Ne kurum kurum sırıtanlar, ne altıok karşısında servetiyle çuvallayan altınoklar, ne partisinin liderini de amblemini de utanıp saklayıp küçük dağları ben yarattım zannedenler, ne İstanbul için ahkam keserken kendi ili Bartın'ı da kaybeden boş bakanlar esas büyük kaybeden.

Onları imar aflarına, çevre katliamlarına, rant değirmenliğine kul köle edip mahkûm etmiş olan; Cumhuriyet'in 101'inci yılında Ankara'ya bir servet ve mülk firavununu aday yapabilmeyi akıl edebilen kaybetti.

(Altınok'a muhtemelen kendi mülklerinin önemli kısmı da oy vermemiş olmalı!)

Esas büyük kaybeden, onları tayin eden, onları kuklaya çevirmiş olan, onları bir biat itaat düzeninin, bir rant ve servet iktidarının bekçisi yapmak isteyen işte!

Bu seçim kibrin büyük yenilgisi.

Özgür Özel, Mansur Yavaş ve benzeri konuşmacılar zafere rağmen tevazuu elden bırakmadıkça, kibir balkonu, kaybettiği seçimi bir daha kaybetti.

Büyük Kibir büyük kaybetti ama küçük kibirler de kaybetti bu seçimde.

Tepeden bakıp atan tutan, kendisini ülkenin kaderini belirleyecek "Demir Leydi" zanneden Meral Akşener kibri de kaybetti.

Gördüğü desteği halkın topyekûn teveccühü zanneden Ümit Özdağ kibri de kaybetti.

Muhalifliği kendi kibriyle bezemiş, sıvamış kim varsa, onlar da kaybetti!

CHP bu zaferi taşıyabilirse, Türkiye'de cumhuriyet ve demokrasi için en azından bir umut doğmuş olur.

Çünkü nasıl AKP'nin yükselişi yerel seçimlerden ivme almışsa… 1970 sonrası CHP (ve SHP) de geçmişte önce yerel yönetimlerle ivme kazanmıştı.

AKP artık "büyükşehir partisi" değil. Her yerde kazanabilen tek "Türkiye partisi" değil. Sadece büyükşehir belediyelerini değil, ilçeleri de kaybeden bir düşüş partisi artık.

Onca eziyet görenlerin, yoksullaştırılanların, hayatlarını ve umutlarını kaybedenlerin, aşağılananların, kibir kurbanlarının, hiddet hedeflerinin, kalbi kırıkların sessiz nefesi öyle ya da böyle birleşti…

Kibir partisine, kibir iktidarına, kibir buyrukçu ve kuyrukçularına tarihi bir ders verdi!