"Apres moi le deluge" yani "Benden sonrası kıyamet!" Pek çoğu bunu söyledi; kimi açıkça söyledi, kimi eskilerin tabiriyle "lisan-ı hal ile" yani beden diliyle, başka şeylerden söz ederken araya sıkıştırarak, bazen de ağzından kaçırarak açıkladı, sonra geçti, gitti.

Hangisinden sonra kıyamet koptu?

Çoğunun ardından yaprak bile kıpırdamadı...

“Deluge”  Fransızca su baskınları için kullanılan bir kelime.. Fransa’da, 15.Lui’nin yaşamış olduğu yerde yani Paris’te  Sen Nehri zaman zaman taşar, kenti su basar. Bu nedenle oraların Lui’lerinin, kıyameti böyle tanımlamaları doğaldır ama, bizim buralarda su baskınından çok Richter’i bol depremlerden korkulur. Sayın Lui,  bu sözleri bizim kentlerin balkonlarının birine çıkıp söylemiş olsaydı gittiğinde, sulu değil de, daha çok  depremli, sallantılı bir kıyamet patlayacağını düşünerek konuşurdu.

Shakespeare "Bütün dünya bir sahnedir" demişti. Yaşam da öyledir: Tiyatroda ne olur? Perde açılır, oyun oynanır. Sonra? Biter, beğenir, alkışlarız ya da beğenmeyiz, tepkiler sergileriz, mesela yuhalarız, ardından perde kapanır. Fransa Kralı 15. Lui'nin söylediği ve metresi Madam Pompadur'un da tekrarladığı bu kıyamet öngörüsünden onlar gibi söz açanların oyunları sona erdiğindeyse bunun tam tersi gerçekleşir: Oyuncular sahneyi terk ettiklerinde perde bir kez daha açılır ve geride bıraktıkları yıkıntı ve sefalet, bütün iç parçalayıcı görüntüleri ve kötü kokularıyla ortaya çıkar.

Lui bugün yaşasaydı ona ne derdik?

"Sen sakın bizi düşünme" derdik, "kalk git; korkma, kıyamet filan kopmaz."

Sen gidince ne mi olur?

Hiç kimseden sonra kıyamet kopmayacağını iyi bilenler, kollarını sıvar, kopan kıyametin değil de senin politikaların sonucu birikmiş olan o vahim enkazı kaldırır, ülkeyi bundan böyle vatandaşlarının insan gibi, hür, demokrat, eşit ve dingin bir yaşam sürdürecekleri bir yere çevirmeye çalışırlar. Bu ara, ülkeyi gittiklerinde kıyamet kopacağını sananlardan koruyacak sağlam yasalar çıkarmaya da çalışırlar inşallah.