Ben komik şeyler söylemeyi, eğlenceli tespitler yapmayı severim. Severdim. Artık içimde öyle bir istek kalmadı. Belki güzel şeyler olur, yine gülmek için bahane arar hale geliriz bir gün. Bilmiyorum. Cem Yılmaz'ın dediği gibi, "Ne fikir var, ne vicdan. Şakamız bitti, üzgünüz." 

Günlerdir, bir yandan gözyaşlarımı tutmaya çalışırken, sesini kıstığım TV ekranında hala konuşmakta olan kafalara bakarken, 2004 yılında yapılmış Les Choristes filminin müzikleri kulağımda. Özellikle Vois Sur Ton Chemin. 

Doluyor gözlerim, yine, yine dinliyorum. Sonra tekrar dinliyorum. Sonra tekrar. 

Dedim, şimdi ben bu T24'e ne yazayım? En iyisi sadece şu şarkıyı dinlemeye çalışalım birlikte. Online gazete değil mi bu, linke tıklayıp bakarlar. 

Elimden daha iyisi gelmiyor. Zaten şimdi ne yazsam daha güzel olur ki? Ne yazsam yok olur acımasızlık? Belki müzik lazımdır. 

Yolunun üzerindeki

Unutulmuş, kayıp çocuklara bak.

Onları başka yarınlara göturmek için,

Elini uzat.

Gecenin kalbinde

Umut dalgasını,

Yaşam hevesini,

Zaferin izini hisset.

Çocuksu mutluluklar

Çok çabuk unutuldu, silindi.

Yolun sonunda,

Sonsuz bir altın ışık parlıyor.

Yolunun üzerindeki

Unutulmuş, kayıp çocuklara bak.

Onları başka yarınlara göturmek için,

Elini uzat.

http://www.youtube.com/watch?v=P-Zz_bSCsBE