Sahnede üç kişi.

İki adam, bir kadın...

Fahir Atakoğlu, Ara Dinkjan ve Sezen Aksu...

Aslında…

Piyano, ud ve bir ses; evet…

Ama aklımda daha çok...

Bir toprak, çok kavga, bolca nefret…

Belki de bir dönüm noktasının arifesinde…

Seslerin, müziklerin eşliğinde…

Aynı toprak üzerinde,

Artık herkesin dileği barış ve muhabbet...

Ara Dinkjan...

Diyarbakırlı bir Ermeni’nin oğlu…

Bu toprağın çocuğu...

ABD’de yaşıyor…

Konserden sonra kuliste konuşurken...

Dünya vatandaşlığından bahsediyor...

Bir de evlatlarından...

“Ben çok zengin bir adamım. Üç evladım var” diyor…

Evlatlarını yıllardır kurban etmiş bu ülkede zenginlik tarifi içimi burkuyor.

Sonra Dinkjan’ın yıllar önce BBC’ye verdiği bir söyleşiyi hatırlıyorum: 

“1910 yılından bir fotoğraf.

Dört müzisyen yan yana oturuyor.

Kemani İhsan -bir Türk- , Kanuni Artaki -bir Ermeni- , Udi Mısırlı İbrahim -bir Yahudi- ve Kemençeci Sotiri -bir Rum-...

Bu dört kişi bir arada oturmuş, ellerinde çalgıları, çalmaya hazır durumda poz vermişler. Yüzyıllardır devam eden bir şey bu.

Müzikteki kardeşlik duygusu, hepimizin paylaştığı şeyleri ortaya koyan en büyük örnektir.”

Derken Sezen bir şarkıya başlıyor.

Önce Türkçe sonra Ermenice...

Sarı Gelin, Sarı Gyalin…diyor.

Ambela para para,

Neynim aman aman,

Ah, merit merni…

Sürüyor...

Dinkjan’ın gözleri ışıldıyor.

Kardeşlik üzerine konuşuyor Sezen Aksu şarkı aralarında.

Diyor ki:

“Bütün kalbimle dua ediyorum.

Allah çocuklarımızın yaşayacağı ülke nasip etsin.”

Sonra Ahmet Kaya anısına bir şarkı söylüyor:

“Ağladıkça…

Dağlarımız yeşerecek görecek göreceksin.”

Bir uğursuz gecede Kürtçe şarkı söylediği için medya linçine uğrayan.

Doğduğu topraklarda yaşayamayıp...

Paris’te 43 yaşında ölen Ahmet Kaya’yı anıyor.

Derken…

Bir genç adam sahnede kız arkadaşına evlilik teklif ediyor.

Arka sıralardan bir bebek ağlaması duyuluyor.

Sezen bir ara ellerinde ziller göbek atıyor.

Hayat sürüyor.