Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan bilindiği gibi yeni program açıkladı ve herkesi bu programda birlikte çalışmaya çağırdı. Bir de hiç olmayan bir şey oldu. Cumhurbaşkanlığı "muhalif" olarak bilinen bazı gazetecileri davet etti. Davet edilen muhaliflerden başka tabii bir yığın davet edilmeyen muhalif de vardı. Bu durum yeni tartışmalara yol açtı: "Davet edilsen gider miydin?" "Giderdim; gazeteci olan gider" ya da "Gitmezdim, gazeteci olan bu koşullarda gitmez." Davet edilenlerden de gidenlerin yanı sıra gitmeyenler oldu. Gene aynı ilkeler tartışıldı.

Tayyip Erdoğan, malum, soru soran gazeteci istemiyor; çok kimseyle kavgalı; birilerine hakaret etmeyi mi daha sık yapıyor, "Bana hakaret etti" diye dava etmeyi mi, istatistik karışıyordur. Onun için bu işbirliği/güçbirliği çağrısı ve muhalif gazeteci daveti şaşırttı. "Neden böyle yaptı? Ne yapmak istiyor?" sorularına yol açtı. Kimileri dediler ki "Seçim yaklaşıyor. Sürekli kavga çıkaran kişi olarak görünmek istemedi. Birlikte çalışmaya çağıran kişi olarak görünmek istedi." Olabilir mi? Olabilir tabii. Hatta bu koşullarda çağrısına olumlu cevap almayabilir ve o zaman, "İşte, bakın. Çağırdım gelmiyorlar" diyebilir.

Ama Tayyip Erdoğan muhalefetle sahiden "barış içinde birlikte varolmak"tan yana da olabilir. Onun böyle yapabilmesi daha çok muhalefetin biçimlendireceği muhalefet tarzına bağlı. Tayyip Erdoğan güçlü itikatları olan bir kişi; inandığına sıkı sıkıya bağlı. Böyle olunca, o "Bu iş böyledir" dediğinde biri çıkıp "Hayır, öyle değildir" deyince elinde değil, sinirleniyor. Yani muhalefet hep yaptığı gibi, "Hayır, öyle değildir" demekten vazgeçse ve "Evet, öyledir. Çok haklısınız" dese, Tayyip Erdoğan bu tarz muhalefeti hemen bağrına basabilir. Hiç düşmanlık, kindarlık göstermez. Kardeş kardeş, geçinir gideriz. Tabii bu koşullarda "muhalefet" diye bir şey olup olmadığı sorusu da akla gelebilir; ama o ikincil bir olay. Önemli olan "geçimli" davranmayı bilmek, becermek. Muhalefet "geçimli" olsa, ne güzel, gül gibi geçinir gideriz.

Nitekim hemen bozgunculuğa başladılar. En başta başörtüsünü anayasa maddesi yapmaya karşı çıktılar. AKP ilan etti: "Herkes buna taraftar, bir tek CHP karşı" (hani, aynı konuda "yasa yapalım" diyen CHP var ya -onlar karşı).

AKP diyordu zaten: "Bize oy vermez, Halk Partisi'ne oy verir, onları iktidara getirirseniz, hemen başörtüsünü yasaklarlar". Bunun ne kadar doğru bir saptama olduğu böylece ortaya çıktı.

"İtiraz etmeyen muhalefet" kavramı şaka filan değil, sanırım Tayyip Erdoğan'ın "siyaset" denen şeyden ne anladığını anlatıyor. Cumhuriyet'ten fazla memnun olmadığı belli. İlle de bir "cumhuriyet" olacaksa, bu, "İslami kurallara uygun bir cumhuriyet" olmalı. Bu, ne demek? Tayyip Erdoğan'a göre bu "seçimle kararlaştırılmış mutlakıyet" gibi, yanlış koşullanmış birçoğumuzun anlamakta güçlük çektiği, çekeceği bir yönetim yöntemi. Halk, seçmen kitlesi, kendisini teslim edeceği iradeyi inceliyor, kararını veriyor, sonra oyunu da veriyor. Böylece, yönetecek irade gereken yere geliyor ve gerekli yetkileri eline alıyor. Ondan sonra bildiği gibi yönetiyor (onun üzerinde yer alacak bir irade ancak "dinimiz" olabilir).

Demokrasilerde "Halkın iradesine saygılı olmak gerekir" diyorlar ya. İşte olması gereken saygı. Halk dinlemiş, düşünmüş, seçimini yapmış. Yıllardan beri yaptığı gibi Tayyip Erdoğan'ı beğenmiş, iş başına onu getirmiş. Şu halde artık, bundan böyle, Tayyip Erdoğan ne diyorsa o olacak. Dediğim gibi, onu ancak "dinimiz" bağlayabilir. Ama zaten Tayyip Erdoğan bunun böyle olacağının teminatını ahaliye sunmuş, kabul ettirmiş durumda ve dediği yolda gidiyor. Buyurun size, "faiz" örneği: dinimiz ne demiş bu konuda? "Faiz haramdır" demiş. Bu dediği "nass" mı? "Nass". Öyleyse, sana bana ne oluyor?

Tayyip Erdoğan dini bütün bir siyasi önder. Yapacağı işleri, uygulamaları bu açıdan ölçüyor, biçiyor. Şer'i hükümlere uygun olanı seçiyor, onu yürürlüğe koyuyor. Muhakemesi yerli yerinde. Doğru düşünüyor -bilgisi de sağlam.

Koşullar bunlarsa, "muhalefet" ne demek? Bu koşullarda "muhalefet" dinimize, töremize "yerli ve milli olana uygun olmayan şeyi, yolu, yöntemi benimsemek demek. Tanımları verdik, her şey açık açık ortada. Zaten kendileri de söylüyorlar. Örneğin Tayyip Erdoğan'ın "nass" saptamasına karşı çıkıyorlar, bunu eleştiriyorlar. Tayyip Erdoğan gibi bir önder de bunu kabul edemez. "Kitap"ta yazanı mı yapacak, Bay Kemal'in dediğini mi?

Onun tercihi belli. Tercihi doğrultusunda gerekeni yapıyor. Ama sadece doğru olan işi yapmakla mı yetinecek? Bu münafık düşünceleri bağıra çağıra ortaya atanları bırakacak mı, bozgunculuklarını yapmaya devam etsinler? Bu da olacak iş değil, hoşgörülür bir şey değil. Onun için de yasalar düşünüyor, hazırlıyor, çıkarıyor. Zaten bir dolu adamı içeri tıkmış. Ama bu yanlış cumhuriyet öyle sağlam kazıklara bağlanmış ki ne kadarını içeri tıksan bir o kadar daha ortaya çıkıp bağırmaya başlıyor. Tıkmakla tükenmeyen bir yığın!

Ama durmak yok! Ahali "Bizi rahat ettir" diyerek yetki vermiş, "Al, kullan" demiş. Kullanmak gerek. İşte birkaç gün önce gerekli yasalardan birini çıkardık. Şimdi buyursunlar, yalan haberleriyle ahalinin huzurunu bozmaya çalışsınlar -kolaysa.

Önder, "uluslararası sözleşme"den "çekiliyorum" demişse çekilmişizdir; kimseye danışmadan "nükleer santrallar" açmaya karar vermişse, vermiştir. Muhalefete de bu doğru kararlara, uygulamalara saygı göstermek düşer. Çağrısı yapıldı.