Yeryüzünde artık bir kadının daha bir erkek tarafından öldürülmesine…

Bir çocuğa daha tecavüz edilmesine…

Eril şiddetin insan hayatını engel tanımadan tehdit etmesine…

Gerçekten ama gerçekten tahammülümüz yoksa;

Erkeklerin kadınlar üzerinde iktidar kurmasını meşrulaştıran dini inançların politik iktidar talebine de tahammülümüzün olmaması lazım.

Cinsellikle ilgili tüm tabuları hiçbir engel tanımadan masaya yatırmamız lazım.

Farklı cinsel yönelimler üzerine yapılan yıkıcı ve engelleyici tüm çabalara kalkan olmamız lazım.

Binlerce yıllık toplumsal cinsiyete dair dayatmaları zihnimizden ve kalbimizden sıyırıp atmamız lazım.

Dişiliğinden tedirgin, erkekliğinden cüretkâr çocuklar yetiştirmeyi bırakmamız lazım.

Kadın bedenini, neşesini, cilvesini tahrik unsuru olarak tanımlayan ve kısıtlayan geleneklere, göreneklere istisnasız baş kaldırmamız lazım.

Erkeğin, eve ekmek getirmekle ve ailesini koruyup kollamakla, kadının dünyaya çocuk getirmekle ve her daim korunmaya muhtaç olmakla mühürlendiği ezberini hızla bozmamız lazım.

Binlerce yıldır kadın edebi üzerine inşa edilen ahlaki kuralları hiçe sayacak, mantığa dayalı adil bir yeni ahlak oluşturmamız lazım.

İçi tehlikelerle dolu olduğu halde dokunulmazlık zırhını kuşanan aile yapısını hiç utanıp sıkılmadan sorgulamamız lazım.

Aileyi bir koza gibi içinde saklayan mahremiyet kavramının tehlikelerini dürüstlükle saptamamız lazım.

Çocuklara ve gençlere anaokuldan üniversiteye kadar cinsellikle ilgili bilimsel eğitim veren bir sistemin vazgeçilmez olması için yeri göğü yıkmamız lazım.

Yani bugüne kadar yaptıklarımızı asla yapmamamız, yapmadıklarımızı da acilen yapmamız lazım.

Eğer bunların hiçbirini göze alamaz, böyle bir değişimin hayalini bile kuramazsak…

Büyüyünce kadın ve çocuk katili olacak erkekleri ve belki daha büyüyemeden o erkekler tarafından öldürülecek bebekleri doğurdukça doğuracağız.

Zira; insan tahammül ettiği şeyler yüzünden bugün kendisine tahammül edemediği bir noktada.

Binlerce yıldır eril güce tapan devletler kuruyoruz.

Binlerce yıldır eril gücü besleyen diller konuşuyoruz.

Binlerce yıldır eril güçle dönen bir dünyada yaşıyoruz.

Ve kadınlığı da erkekliği de en baştan ve bambaşka bir şekilde tarif etmenin imkânsız olduğunu sanıyoruz.

“Benim bedenim, benim kararım” demenin aynı zamanda “Onun bedeni, onun kararı” demek de olduğunu hiç düşünmeden, toplumsal ahlakı birbirimizin cinselliği üzerine tahakkümler kurarak inşa ettik. Kadınları, çocukları o tahakkümlerin küfünden beslenen eril bir şiddete kurban vermeyi de hep kader bildik.

Yeryüzündeki en vasıfsız erkeğin bile hayata artı bir özgüvenle başlaması ve en yüksek vasıflı kadının bile derinlerinde zerre kadar da olsa muhakkak bir özgüven eksikliği yaşaması boşuna değil.

Erkeği katil, kadını maktul kılan, bizim değişmesinden ölesiye korktuğumuz kadim bir ahlak tepemizde Demokles’in kılıcı gibi sallanıyor.

Bu ahlakın biçimlendirdiği kadınlık ve erkeklik algısını külliyen yok etmeden, şiddetin yok edilemeyeceğini biliyoruz ama bilmezden geliyoruz.

Yasalardan taleplerimiz var, devletlerden isteklerimiz, politikacılardan beklentilerimiz…

Oysa onlardan sadece şüphemiz olmalı. Çünkü o yasalar, o devletler, o politikalar en baştan beri zehirli bir eril geleneğin enstrümanı.

O yüzden sadece geri kalmış, hukuku zayıf, eğitimi düşük ülkelerde değil, en “medeni” ülkelerde bile erkekler kadınları öldürüyor, çocuklar cinsel istismara uğruyor, tecavüzlerin, işkencelerin, eziyetlerin ardı arkası kesilmiyor. Yani mevcut medeniyetin gücü insanlığın kalbine çöreklenmiş o şiddet zehrini yok etmeye yetmiyor.

Bugün insanın vardığını sandığı uygarlık, hala kadının erkeğin kaburgasından yaratıldığına inananların egemen olduğu koskoca bir barbarlık.

Bu barbar düzende kadına şiddeti durdurmayı talep etmek kolay. Peki ya bu şiddetin durması için yapılması gerekenleri yapmak?  Bu şiddeti besleyen alışkanlıkları, gelenekleri, inançları, sistemleri kökünden sarsmak, külliyen yıkmak?

Bunlar size zor geliyorsa…

O zaman hazır olun, daha binlerce yıl katlanacaksınız kaderinizdeki katliamlara.