Roma’ya inerken yolumunuz üstünde olan San Gimignano’ya uğradık. 13. yüzyıldan kalma bir orta çağ şehri. Firenze’ye çok yakın.

Burası, kocaman bir kayanın üzerine oyulmuş, tepede, surların içine yapılmış bir kasaba. Tepede olduğu için, haşmetli görüntüsü akıldan çıkacak gibi değildi. Buradaki dondurmacıların her biri, her sene hatta sıra sıra “dünyanın en iyi dondurmacısı” ödülünü alıyormuş.

Güzel küçük bir meydanı var. Oldukça sessizdi. Çünkü “Bu mevsimde kalabalık olmuyor ama yazın da adım atacak yer olmuyor” dedi esnaf.

Gece şehre inince sessiz olan kent iyice içine çekilmişti. Toskana Vadisi’ni şahane gören bir odadaydım ve sabah uyanıp pencereyi açtığımda vadi tüm güzelliğiyle karşımda duruyordu. Evlerin bacalarından çıkan dumanlar, üzüm bağlarının sıra sıra şekilleri, bir aşağı bir yukarı inen tepeler, yeşilin tonları, aralıklı evler ve kuş sesleri. Sanki Çehov’un kitaplarının birinde, biriydim. O an, “gün, şimdi başladı” demiştim içimden.

Roma bana hep çok turistik geldiği için belki senelerce bu yüzden kaçtım durdum. Ama seneler içinde orada bulunan eserlere dair dinlediklerim ve duyduklarım biriktikçe, merakım artık üzeri örtülemez bir hal almaya başlamıştı.

Ana mekanımız işçi sınıfı havasını hâlâ yaşattığı düşünülen ve belki de Roma’nın Moda’sı, Galata’sı denilebilecek yeri olan Trastevere’ydi. Lokantaların, hediyelik eşya dükkanlarının, kitapçıların, şarapçıların ve özellikle gençlerin çok takıldığı bir bölgeydi. Hem nehre çok yakın hem de gece hayatı canlıydı. Ama ben yine de Vatikan Müzesi’ne varacağım anı iple çekiyordum.

CNN Türk’te çalıştığım 2013 senesinde Katolik Hristiyan dünyasının 266. Papası seçilecekti ve o süreç canlı yayında bana denk gelmişti. Franciscus, Sistine Şapeli’nin bacasından beyaz duman çıkması üzerine anlaşılmıştı ki artık Katolik Kilisesi’nin ruhani lideri ve Vatikan Devlet Başkanı olmuştu. Aradan seneler geçmişti ve artık Vatikan’daydım.

Vatikan Müzesi

Biletimizi almış ve o uzun kuyruğu atlamış artık içeri girmiştik. Yüksek tavanların beni benden aldığı yetmezmiş gibi tavanların her yerinde resimler vardı. Etrafta metrelerce genişlik ve yükseklikte olan halılara dokunmuş hikayeler, oyulmuş mermerler, resimler… Gözümün değdiği her yerde işçilik vardı.

İlerledikçe çok fazla büyük bir yapıya girmiş olduğumu farkettim. Girdiğim salon başka kocaman bir salona açılıyordu orası da başka bir kaç tanesine. Çoğu eseri izleyerek ilerlemeye gayret etsem de aklım Sistina Şapeli ve Atina Okulu’ndaydı doğru söylemek gerekirse.

Ama o kadar uzun yürüdük ki bir türlü varamıyorduk ve bu varamama hali de beni heyecanlandırıyordu. Artık kalbim boğazımda ve şakaklarımda atmaya başlamıştı sanki.

Michelangelo’ya giderken Paul Gauguin’le karşılaşmayı beklemiyordum. 'Ne Mutlu Yüreği Temiz Olanlara' ismini taşıyan eseri oradaydı. Liseye gittiğim dönemde İhsan Yüce’nin çok sevdiğim “Ekmek Şarap Sen ve Ben” şiirine bir gece radyo tiyatrosu dinlediğim dönemde denk gelmiştim ve Gauguin’in adını ilk orada duymuştum.

Şöyle diyordu Yüce: