Son derece iddialı biçimde sunulan yeni bir Türk filmi. Başta tiyatromuzun ve sanatımızın ikonlarından sevgili Haldun Dormen’e bunca yıl sonra bir filmde, hem de baş rol vermek gibi neredeyse ezoterik (bu lafı onlar reklamda kullanmış; ben de burada kullanıyorum!) bir tavırla sunulan film, bence iddiası ölçüsünde çuvallıyor. Hem de öyle böyle değil!.. Onca ünlü oyuncunun emeklerini küçümsemek de istemiyorum. Ama doğrusu başka türlü de yapamam!..

Film İngilizce konuşan ve dedikleri Türkçe altyazıyla sunulan bir bölümle başlıyor. Saçları açık bir kadının başını örttürme çabasıyla, “Biz Allah’ın verdiği görevi yapıyoruz” diyen ve Araplara benzeyen bir gurup, bize son Orta Doğu olaylarını hatırlatıyor!.. Ve bunları söyleyen, kendisinin de Mehdi olduğunu iddia eden biri, aniden ölüveriyor. Allah-ü Ekber deyişiyle uğurlanarak...

Ve ancak bundan sonra jenerik başlıyor. Bu kez dilimizi konuşan bir gurup insan tanıyoruz: Her birini ünlü bir oyuncumuzun oynadığı... Arada nedense birbirine çok benzeyen iki kadın çıkıyor. Sonra bir örgüt toplantısı. Yalnız, dikkat: Hiçbiri öbürüne gerçek adını söylemiyor. Nedense... Ve sahneye Haldun Dormen giriyor. Bu takımın başkanı olarak... Bitmeyen tumturaklı bir müzik eşliğinde (müzikçinin adını bulamadım), tuhaf bir hikâye başlıyor. Neler yok ki... Nitelikleri ve amaçları belli olmayan bir gurup, arada oluşan ve acayip entrikalar, arada yapay zekâ ve benzeri modern teknoloji sohbetleri...

Ve yavaş yavaş gelen şiddet ve ölüm... Geçenlerde Barda-2 adlı Türk filmi için “Belki tüm zamanların en çok kan içeren Türk filmi” demiştim. O filminki bunun yanında masum kalır!.. Öylesine bir ölümler zinciri oluşuyor ki... Toplantılarda hep aralarındaki bir ‘hain’ aranıyor... Sahi kim o acaba? Sonunda o bile belli olmuyor. Birçok türe yanaşan, ama hiçbirine ulaşamayan bu yapım acaba niçin çekilmiş, ne anlatıyor?

Sonra kilise sahneleri… Garip kıyafetler, süslü telefonlar... Giderek birbirine çok bağlı gözükürken, birden birbirlerini öldürmeye başlayan erkekler... Uzaktan bir çifti tüfekle vuran bir kadın... Yapay bir kadın-erkek savaşımı... O başkan için “O benim gözlerimin önünde ana-babamı vurdu” diyen biri... Ve giderek vahşileşen görüntüler: Ağızları bantlanarak susturulmuş ve sonra vurulmuş on genç kız!.. Sonra birden siyah-beyaza dönüşen bir perde ve 12 Eylül 1980 tarihini taşıyan bir gazete... O meş’um askeri darbe mi anılıyor acaba? Kel alaka?..

Ve sonrası tam bir kendi çapında toplu kıyım... Herkes birini vuruyor... Her şeyin sonuç olarak bir özenti gibi durduğu bu garip filmde, cesetler birbiri ardına geliyor. Sonu yok sanki... Sonunda bir tek başkan, yani Haldun Dormen sağ kalıyor. Acaba ona olan saygıdan mı dersiniz?

Evet, bu son dönemde gördüğüm ve beni en büyük düş kırıklığına uğratan yerli yapım oldu. Rol alan onca ünlü oyuncuya rağmen: Haldun Dormen’den Mustafa Alabora’ya, Erkan Petekkaya’dan Itır Esen’e, Yurdaer Okur’dan Ali Düşenkalkar’a... Ama öylesine bir vaveylayla sunuldu ki, sanırım yine de belli bir kitleye ulaşır. Meraklılarına...

Bir de not ekleyeyim.  Cumhuriyet gazetesinde deneyimli yazar Dikmen Gürün, 10 Aralık’ta yazdığı “Haldun Dormen’in 70. Sanat Yılı” başlıklı yazıda, 1928 doğumlu, yani bugün 96 yaşında olan sanatçı için çok güzel bir yazı yazmış. Bulup okumanızı öneririm.

Ayrıca bir not daha... Sevgili Haldun Dormen için salı akşamı Cemal Reşit Rey salonunda yapılan anma gecesi, kimi kusurlara rağmen muhteşemdi. Onu ayrıca anlatmak gerekiyor. Fırsatım olursa...