Yeni Şafak yazarı İsmail Kılıçarslan, köşe komşusu Hasan Öztürk arasındaki "Kim İslamcı kim değil" polemiği Öztürk'ün bugünkü yazısıyla devam ediyor. İsmail Kılıçarslan, dünkü köşesinde "Kim İslamcı kim değil, onu da bilmiyoruz" diyen Hasan Öztürk'e yönelik olarak dünkü yazısında "Aslında biliyoruz" demiş, "Geldiğimiz noktada Türk İslamcısı diye ülkesiyle barışık, anti-emperyalist, anti-kapitalist, anti-sekülerist insana derler. Aradaki haşerat mı? Onlar nerede yoklar ki be abi? Her zaman ve zeminde karşımıza çıkıyorlar, çıkacaklar" görüşünü dile getirmişti. Öztürk, yazısında "Olsun be İsmail, kazığı yiyen biz olalım..! Bir kazık, iki kazık yeriz… Başka İsmail!
İçlerinde bir iki tanesinin esaslı duruşu bize yetmez mi İsmail?" ifadelerine yer verdi.
Yeni Şafak yazarı İsmail Kılıçarslan, gazeteci Cemil Barlas ve Türkiye yazarı Fuat Uğur'un adını anmadan "Kendisini kelepçeyle meclis kürsüsüne bağlayan CHP'li kadın milletvekili üzerinden hiç anlamadığımız, hiçbir zaman da anlayamayacağımız şekilde 'seks içerikli, derili merili' espriler yapmayı 'uygun' bulan adamla aynı kafada, aynı safta, aynı mahallede sanılmaktan çok bunaldık be reis" demişti. Yeni Şafak yazarı ve AKP Ankara Milletvekili Aydın Ünal da İsmail Kılıçarslan'ın söz konusu yazısını sosyal medya hesabında paylaşarak Barlas ve Uğur'u hamam böceğine benzetmişti. Ünal, daha sonra kaleme aldığı yazısında AKP reklam kampanyalarının mimarı Erol Olçok'un "mahalleye dadanan haşerat tarafından 'ihanet'le itham edildiğini" öne sürmüştü.
Yeni Şafak yazarı: Kim İslamcı, kim değil biliyoruz; haşeratlar her zaman karşımıza çıkacaklar!
Hasan Öztürk'ün Yeni Şafak'ta yayımlanan yazısı şöyle:
Sevgili İsmail… İsminin sahibi Allah'a kurban edilmeyi “Sen emri yerine getir baba” diyerek kabullenmiş olan İsmail!
Ey İsmail..!
“İslamcılık bugün itibariyle Türkiyeciliği mümkün kılabilecek en güçlü istinat noktamızdır” diyorsun ya hani…
Hani, “Kim İslamcı, kim değil” diye sorduğum soruyu yazına başlık yapmışsın ya hani…
Hani o yazınının sonunda, “Çay içelim” diye başlayıp ve “Ben mesela seninle, Süleyman Çobanoğlu'yla, Mustafa Çelik'le 'aynı yere gelmiş olmanın' tadını çıkarıyorum uzun süredir” diyorsun ya hani…
Türkiyeciliğin inşası için İslamcılığı öneriyorsun ya hani…
Bana düşen, attığın pası, ne taca bırakmak ne de gol olsun için dikine oynamak değil, usulünce ortaya bırakmaktır.
Zira, İslamcılığın tarihini, geldiği noktayı uzun uzun zikredecek değilim.
Çünkü, “Kim bu İslamcılar” dendiğinde her bulunduğum ortamda bir parmağın beni de işaret ettiğini sen de bilirsin İsmail!
İsmail ah İsmail..!
“Türkiye sevgisi imandandır” diyen Ebubekir Kurban'ın kulaklarını çınlatarak başlayalım ilkin…
Sonra saydığın isimlerin yanına İsmet Özel'i, Cahit Zarifoğlu'nu, Mustafa Kutlu'yu mutlaka eklemeklik gerektir. (Bak ben de ürettim afilli kelime… Hani 80'li yıllarda öğrenci evlerimizde İsmet Özel'e öykündüğümüz gibi)
İsmet Özel'in yekten meydan okumasını ve “A, ahmaklar anlamadınız ya bir türlü beni…” edasıyla öfkesini de…
Cahit Zarifoğlu'nun zarafetli direncini ve “Bir değirmendir bu dünya” tavrını da…
Mustafa Kutlu'nun öykülerindeki kendi küçük, gönülleri dünyalar kadar geniş kahramanları üzerinden bize söylediği “Yalan dünyaya kanmayın hele, ömrümüz beyhudedir” nasihatını da… (Gerçi 'Kutlu'nun giderek zayıflayan kitapları' diye bir cümle kuran da sendin ama...)
Bir yerlere not niyetine bırakmaklık gerektir.
İslamcılık biraz da, okulda “varoluşsal” tartışmanın neticesinde “Evet mutlak bir yaratıcı vardır” diyerek yüreğine ince bir sızı inendünkü Maocu'yu, öğrenci evine getirip, kapıdan içeri girince “dava arkadaşları”na, “Bu arkadaşımız aramıza yeni katılmıştır, bizimle birliktedir” diyebilmektir. Sen anlarsın bunu İsmail!
“Acabaları, tereddütleri, çekinceleri” bir kenara bırakıp, “Öğrenci evinin en müstesna köşesini” ve hatta döşeğini misafirine verendir!
Hoş, iyi niyet kurbanı olup, yenen kazıklar da vardır…
Olsun be İsmail, kazığı yiyen biz olalım..!
Bir kazık, iki kazık yeriz… Başka İsmail!
İçlerinde bir iki tanesinin esaslı duruşu bize yetmez mi İsmail?
Tıpkı komünist İsmet Özel'den “Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar” diyen bir Türkiyecinin çıkması gibi İsmail..!
Bırak, “aldatılan” biz olalım, aldatmaktansa İsmail…
Boş ver be İsmail…
Biz madem ki birbirimizi biliriz, “Sığınacak yeri olmadığı için evimize gelene” de, inancımızı istismar edip “menfaat devşirene de”, “ben bir yeni yol buldum” diyene de kapımızı açmadık mıydı? Şimdi niye kapatalım?
Ama yok, “Ben 'en…' derdine düşüp, çöreklendiği mekanları, alanları, köşeleri kimselerle paylaşmayı düşünmeyenlerle aynı kulvarda yürümekten söz ediyorsak, İsmail…
Ve buna da İslamcılık filan diyorsan, “Geldiğin yerin tadını değil, aldığın pozisyonun endişesini taşıyorsun” be İsmail!
İsimlerini vermişsin ya hani sevgili Süleyman'ın, Mustafa Çelik abinin… Hadi beni geçtim… Onların kimin elinden nasıl tuttuğunu, kimlerle neleri paylaştığını da unutma be İsmail!
Türkiyecilik, biraz da Ömer Seyfettin'dir he İsmail?
Hani biraz da defo, yani.
Zaten mesela biraz da bu değil mi be İsmail?
Bir yanı çökük adamlarız… Ve bir yanı çökükleri severiz!
Ne diyordu otobüs direksiyonunda ömür törpülemiş baban, “Evlat, geniş gönüllü ol, bir de sen sen ol! Gerisini tevekkül et, Huda'na!”
Çay seni bekliyor İsmail, bayatlamadan gel.
