İzmirli anne Melal A, 28 gündür kayıp olan uyuşturcu bağımlısı oğlunu arıyordu. 28 gün sonra oğlunu buldu ve Kaan'ımı buldum dedi.
Gülden Aydın'ın Hürriyet'te yer alan haberi şöyle: İzmir Karşıyakalı Melal A. (44), bir şirketin Güneydoğu temsilcisi. İşi gereği 3 yıldır Şanlıurfa’da yaşıyor. Boşandığı eşini geçen yıl kalp krizinden kaybedince 17 yaşındaki oğlu, İzmir Torbalı’daki evli ablasının yanında kalmaya başlıyor. Ortaokul mezunu olan çocuk, Torbalı’nın en ünlü pide salonunda garsonluk yapıyor. Haftalık izinlerini, Karşıyaka’daki arkadaşlarının yanında geçiriyor.
Yemeğe çıktı dönmedi
6 Mart perşembe akşamı kızı, Melal A.’yı arıyor. “Kaan öğlen yemeği için çıktı ama geri dönmedi.” Hemen yola çıkıyor. Torbalı Emniyeti’ne kayıp başvurusu yapıyor. Edindiği bilgiler Zübeyde Hanım Parkı’nı işaret ediyor. Bir genç, “Kaan çömez çocuk. Hap, esrar içince kusuyormuş” deyince, oğlunun uyuşturucu kullandığını, bağımlıların geç saatlerde bu parkta buluştuğunu öğreniyor. İki gece sabahlıyor, kendisini görüp de kaçmasın diye kuytuluklara saklanıyor. Ama Kaan gelmiyor.
Bonzai, ot, taş...
Gece yarısından sonra gidip karşısına kim çıkarsa soruyor. Bonzai, Jamaika, ot, taş kelimelerinin ne olduğunu öğreniyor, diyalog kurabildiği bağımlılardan. Çocuk ve gençlerin madde kullanıp yaktıkları ateş etrafında kendilerinden geçtiklerine tanık oluyor. Eşrefpaşa’daki bir sabahçı çorbacısı, oğlunu fotoğrafından tanıyor. İş istediğini ama yaşı küçük olduğu için kabul etmediğini söylüyor.
‘Kedi gibi karşımda bekledi'
Oğlunun fotoğraflarını çoğaltıyor. Dolmuşlara, kahvelere yapıştırıyor. Ve Melal Cuma günü iyi haberi veriyor: “Sabah Şirinyer’den başladım, oğlumun fotoğrafını sokak sokak herkese gösterdim. Yürüyerek Buca’ya geldim. Bir pide salonuna girdim, gösterdim. ‘Gel teyze içeri, bu bizim Kaan’ deyip oturttular. Oğlum geldi, beni görünce dondu kaldı. Kedi gibi bekliyordu karşımda. Hırçınlık yapmadı. Ne Emniyet ne Vali. Yavrumu hiçbiri bulamadı. Bir anne yavrusunu buldu. Annelik böyle bir şey işte.”
Bağımlı oğlunu 28 gün aradı
Melal’le gece yarısı İzmir’de buluşuyoruz. Oğlunun gidebileceği park ve karanlık sokaklarda rehberimiz oluyor. Her köşeyi, her zulayı, belalı semt ve sokakları avucunun içi gibi biliyor. Karanlık köşelere, çalı diplerine “Kaan yavrum, neredesin” diye sesleniyor.
