Normal şartlarda bana dair herhangi bir durumun, hatta ruh durumumun sizleri zerre kadar enterese edeceğini düşünmezdim. Ama bir süredir benzer durumlarda olduğumuza neredeyse eminim.
En azından buna inanmak, daha iyisi için aynı 'çukurda' debelenler olduğumuzu düşünmek, bu karanlıkta yalnız olmadığına inanmak tutunacak dal oluyor.

Bugünlerde normalde yaptığınız şeyleri yapmak ne kadar daha zor geliyorsa, yazmanın da ne kadar zorlaştığını bir düşünün… Motive olmak, devam etmek, yılmamak, bırakmamak, kaçmamak için çok çabalamak gerektiğini biliyorsunuz zaten…  Vasatlığın, çamurun, çapsızlığın tüm yaşama, yer yer muhalefete dahi hakim olduğu bir kâbusta sıkışıp kalmışız. Oturduğumuz yerden pisliğin yeniden ve yeniden ifşa oluşunu okuyor, videolar-ses kayıtları izliyor-dinliyoruz.

Yazmayı bırakın var olmak bile zorlaşıyor iyiden iyiye. Ne için yazıyorum? Ne için konuşuyorum? Ne için çabalıyorum? Diye düşünmeden duramıyor insan… Belki de artık yazmak fuzuli bir eylem diye düşünmeye başlıyor insan. Bu ortamda ortaya koyduğun düşüncenin, duruşun nasıl bir kıymeti olabilir ki, diyorsun Ve bu düşünceyi benimsemeye doğru yaklaşırken, mesela Aysel Tuğluk'un Kobane duruşmalarına çıkarılışı ve 'durumu' geliyor aklıma.

Biliyorsunuz Tuğluk alzheimer hastası. Hastalığı cezaevinde ortaya çıktı ve hızla hafızasını yitiriyor. Bu durumda acilen tahliye edilmesi gerekirken, duruşmaya çıkartıp savunmasını vermeye zorluyorlar.

İşte aslında sırf Aysel Tuğluk için bile yazmaya devam etmek gerekiyor. O durumda bile direncinden ödün vermeyen bir kadın, sadece ve nazikçe “Hastalığımdan dolayı savunma veremem” demekle yetiniyor.
Ama hâlâ orada, hâlâ dimdik. İşte sırf onun için bile yazmaya devam etmek gerekiyor. Sırf onun için bile yaşama devam etmek gerekiyor. İşte o anlarda da utanıyor insan; bir an bile olsa yılgınlık hissetmek, yazmayı dahi bırakmaya yaklaşmış olmak…
İnanın her hafta benzer duygu durumlarında geziyorum. Biliyorum sizler de devam etmekte zorlanıyorsunuz.
Ama bırakamayız.

Van'da taranan mülteci minibüsünde öldürülen o minicik çocuk için devam etmek zorundayız. Minicik cesedin başında bekleyen baba için… O fotoğrafı görüp de yılmak olmaz! Aksine o fotoğrafı görünce silkinmek gerek, kendimize gelip aynen devam etmemiz gerektiğini hatırlamak gerek!
“Mülteciysen ölmek, dayak yemek, aç kalmak ve senden nefret edilmesi normaldir” diyen ve dünyanın çoğunluğunu oluşturan 'canlı kalabalığı'na karşı çıkmak için, insanlığın, insanlaşma sürecinin nasıl işlemesi gerektiğini defaatle anlatmak için yazmaya devam etmek gerekiyor.

Bu karanlığın tek yaratıcısının, haksızlıkların tek sebebinin iktidarlar olmadığını tekrar tekrar anlatmak için yazmaya devam etmek gerekiyor. Bu değirmene su taşıyan muhalif zihniyetleri de faş etmek gerekiyor. Kimsenin görmek istemediği, kıyıda kenarda kalan mağduriyetleri gözlere sokmak için yazmaya devam etmek gerekiyor. Herkesin bir mücadele alanı var ve olmalı da. Bu dünyanın karanlığına inat mücadeleye devam etmek tek yaşam şansımız çünkü. Benim mücadele alanım yazmak. Peki seninki ne?