İlk, malum mağlubiyetin utancıyla başını önüne eğdiğini düşünmüştüm evine girdiği vakit...

Bilmeyen var mı bir yenilginin can yakan acısını?

Acıyla karışık bir utançtır aynı zamanda bu his. Aklından geçenlerin ağırlığını taşıyamaz boynun, düşer önüne.  

Ne kadar düşünmek istemesen de zamanı geriye sarmak ve bu utancı yaşamamak için her şeye yeniden başlamak istersin. Olmuyor işte. Zamanı geriye saramadığın gibi her şeyi yeniden başlatamıyorsun da. 

Bu filmle, bir yenilginin bende yarattığı duyguyu yine hissettiğimde şunu düşündüm; hiç yenilmeyecek gibi dövüşmek ve hiç kaybetmeyecek gibi tekrar ama tekrar ayağa kalkmak...

Bir Cumhuriyet filmi

Zaferin Rengi, işgal altında bir memleketin ayağa kalkması için daha kimlerin ne fedakârlıklar yaptığını hatırlatması bakımından mutlaka izlenmesi gereken bir film. 

Galip Bey, birinci dünya savaşında cephede siperin içine düşen bir top mermisiyle yaralanır, hayatta kalması ayıpmış gibi yılgınlık ve tükenmişlikle sevdiğinin yüzüne tek tek adını saydığı silah arkadaşları artık yoktur.  

Hâlâ yaşıyor olması, nasıl içine sinmez insanın? 

Fenerbahçe'nin kaptanı, öncesinde takımı için ter dökerken birinci dünya savaşında vatanı için kanını döken binlerce vatan evladından biridir ve savaştan sonra koca imparatorluğun yenilgisinin tek sorumlusu kendisiymiş gibi başı önünde gelir evinin kapısına.  

Ne anasının ne kardeşinin yüzüne bakmakta güç bulamaz. Babasının yaklaşımı tuhaftır, aslan oğlunu vatana olan bir borç senedi gibi karşılar; değerli ama ona ait olmayan...

Fakat biricik aşkı Peyker, sahip olduğu en değerli şeye kavuşmaktan gayri başka şey düşünemez haldedir, görünce koşar peşinden amma velakin onu gözü görmez Galip Bey'in; savaşta aldığı yarayla topallamaktayken sevdiğine karşı eksiktir güya.

Ne aptalca çocuk! 

* * *

Çok yalın ama güçlü duygularla başlayan hikâye, Burcu'nun eli elimdeyken, tek eliyle patlamış mısır yemeye çalışan ve aynı eliyle göz yaşlarını çaktırmadan silen beni 13 yaşımdaki halime döndürdü.

Biz o zamanlar birbirimize Messi, Ronaldo filan diye değil Metin Oktay, Cemil Turan diye seslenirdik evlerimizin önünde yazları toz toprak, kışları balçık çamurun içinde top koştururken.   

Ben vallahi öyle bir mahallede büyüdüm, öyle çocuklardık ki dövüşmek için bir çatık kaş, kucaklaşmak içinse bir güzel söz yeterdi. 

Zaferin Rengi bir anda çocukluğumun tüm renkleriyle buluşturdu beni, yüzümde bir tebessüm yerine gözyaşlarımla... 

* * *  

Hiç haberim yokken geçen yaz bir film festivali üzerine görüştüğümüz sırada Hamdi Akın söz etmişti Zaferin Rengi'nden.  

Filmi izleyince ne görkemli bir işin içinde oluşunu olanca tevazu ile anlatması aklıma geldi, meğerse filmin en önemli sponsoru oymuş. 

Filmin yönetmeni Abdullah Oğuz ve filme çok önemli destekleri olan takımdaşım Hamdi Akın'a bu toprakların unutulan zaferlerini hatırlattıkları için hem teşekkür ediyor hem de tebrik ediyorum. 

Bir Fenerbahçeli olarak her gün 19.07'de telefonumda çalan "Yaşa Fenerbahçe" marşında geçen "Mazinde bir tarih yatar" dizesini şimdi çok daha iyi anlayabiliyorum.

Ve geldikleri gibi gitmeden hemen önce işgal kuvvetlerinin son bir zafer için sahaya çıktığında onlara geçit vermeyen Fenerbahçe'ye neden Cumhuriyet'in takımı yakıştırması yapıldığını da. 

* * *  

İsmet İnönü, Lozan Barış Konferansındayken işgal kuvvetleri komutanı General Harington'un, tüm kibriyle son bir zafer için kendi adına düzenlettirdiği Harignton Kupası'nın sonucunu merakla bekler.

Takviye edilmiş işgal kuvvetlerine karşı Fenerbahçe bir kez daha galip gelir.

Bunu haberi alan İnönü için artık son zafer; sahadan masaya kalmıştır...  

Alın size Fenerbahçeli olmak için bir sebep daha.

Eyvallah.