Yukarıdaki fotoğraf ve başlığa taşıdığım Deniz'e ait bu sözler, Türkiye'de devrim mücadelesine ait ne kazanıldı ve ne feda edildiyse o kadar net anlatıyor ki daha başka bir şey yazmaya gerek kalmadan bu yazı burada bitebilirdi aslında...

Bugün ya da mesela şu an; hayatınızın son gününe uyandığınızı bilseydiniz ne yapardınız?

Bu soru üzerinde bir süre düşünmenizi diliyorum sizden... 

Biliyorum bir pazar yazısı için pek de keyifli bir soru değil. Her 5 Mayıs günü gelip çattığında, sayılı saatler kala o sona ya da sonsuzluğa giderken "Nasıl olur da hiç aldırmazmış gibiydiler" diye düşüncelere dalan birisiyim.

Onların da duymasını beklediğim korkuyu, bu duygularla yoğunlaştığım anlarda öyle hissediyorum ki...

Ve hâlâ korkuyorum bu vakitler, onlar (belki de kendim) için. Çünkü daha hayattalar mesela şu saatte, geceye daha çok var...

Bizi bağımsız bir ülkenin çocukları olmaktan mahrum edenlerden birileri belki durdurabilirdi ya; dilim de varmıyor hâlâ, "idamlarını" yani.

Çok mu cesurdular, çok mu inanıyorlardı o güzel günlere? Her şeyi görüp her şeyi duyup razı mı gelmiyorlardı yoksa?

Ah çocuk, hepi topu yirmi kişiyle devrim mi olurdu?

Hüseyin, bekletildiği yere doğru gelenler arasında tanıdık simaları seçmeye çalışıyordu, Deniz'in o gür sesiyle tüm mücadelelerini son kez haykırışını büyük bir gururla işitmiş olmalıydı ki avukatları Halit Çelenk ve Mükerrem Erdoğan'a: "Biz devrimciler, ölüme işte böyle gideriz" diyebilmişti, ilmik boynuna takılmadan bir üç-beş dakika önce.

İddianameyi reddeden Deniz, baştan kendilerini asmayı kafaya koymuşlara hadlerini bildirdiği konuşmasında: "Ve ben 24 yaşındayken kendimi Türkiye'nin bağımsızlığına armağan etmekten onur duyuyorum" derken onları bekleyen her şeyin arkadaşları gibi o da farkındaydı.

Yusuf, sehpaya yöneldiğinde, hastanede yatmakta olan kardeşini son tanış yüzler olan avukatlarına emanet etmişti bile.

Bazen farklı diyalog ve enstantanelerle gözümün önüne geliyor bu anlar, oradaymışım gibi ama orada olma ihtimalinin bile beni ne kadar korkuttuğunu bilerek...

Sevdilerse bir kızı çok güzel sevmişlerdir eminim ama ne var ki düşlerinden bize kalan; varsa yoksa halkların kardeşliği ve tam bağımsız bir ülke...

Bu adanmışlığa ülkenin sol yanı ne çok şey borçlu!

Türkiye'nin en uzun gecesidir 5 Mayıs'ı ertesi güne bağlayan gece, tüm yurt radyo başında kulak kesilir, bir umut... 

Can baba desen o da başka bir şehirde mahpusta. Yataklık etmiş ki zaar alınmıştır koğuşundan çiçeği ve o da içini döker amansız bekleyişe "Sardunya'ya ağıt" şiirinde:

Canların gözleri yaşta
Aklı idamlık yoldaşta
Yeşil ölümle dalaşta
Sabahleyin saat beşte...

Eyvallah.