Pazar sabahı Balıkesir. CHP'nin mitingini izlemek için geldiğim otelde erken bir saatte kahvaltı salonuna iniyorum. İçeride ve dışarıda masalar var. Aralarından geçiyorum. İleride partinin genel başkan yardımcılarını görüyorum. Oraya doğru yürüyorum. Elimde bir bardak çay ve su… Masalardan birine oturup güncel siyaset konusunda sohbete başlıyorum, notlar alıyorum. Konuştuklarımdan birisi "Selvi Hanım'ı gördünüz mü" diyor. "Yok rastlamadım" diyorum. Biraz önce önünden geçtiğim masayı işaret ediyor. Dışarıya çıkış kapısının tam önünde birleştirilmiş üç masa. Ne abartılmış, çevreyi rahatsız eden bir koruma ne bir 'debdebe…' O yüzden dikkatimi çekmemiş.

Rahatsız etmekten çekiniyorum ama yine de geçerken selam veriyorum. "Buyrun oturun Murat Bey" diyor. Hemen yanındaki sandalyede oturan sonradan akrabası olduğunu öğrendiğim bir hanımefendi kalkıyor, yerini bana veriyor. Selvi Hanım masadakilerle tanıştırıyor. Kız kardeşi, akrabası, en yakın arkadaşı, bir de aile dostları kalp cerrahı bir beyefendi. Selvi Hanım ile 2014 yerel seçimleri sürecinde, Ankara'da seçim otobüsünde çok kısa bir sohbet olanağı bulmuştum. O zaman düşündüğüm hâlâ geçerli: Giyimiyle, tavrıyla mütevazı, ama siyaseti, memleketi yakından izliyor. Sözünü de esirgemiyor.

Aslında 'giyim-yaşam' bu konuları konuşmak bana ayıp geliyor ama… Bir süredir iktidar elitlerinin eşleri, çocukları, kendileri; binlerce dolarlık çantaları, saatleri, elbiseleri, güneş gözlükleri ile toplumun öyle gözüne gözüne sokuyor ki yaşamlarını… Türkiye tarihinin en ağır ekonomik krizinden geçtiği süreçte 'sergilenen zenginlikler' en hafif tabiriyle ayıp ve toplumdan kopuşun göstergesi. Yazıyı yazarken kendi kendime soruyorum; ne düşündürdü Selvi Hanım sana. Söyleyeyim: Ülkede yaşayan milyonlarca kadın gibi… 'Biz'e benziyor yani, 'çoğumuz gibi' yaşıyor.

Kısa bir süre önce Türkiye'den ayrılan Avrupa'nın önemli ülkelerinden birinin diplomatı bana bir anısını anlatmıştı. O hep aklımda: "Erdoğan'ın Başbakan olduğu dönem. Ankara'da bindiğim taksinin şoförü Keçiören'den geçerken bana 'Bizim liderimiz bizim gibi evde yaşıyor' diye gururla anlatmıştı. Tabii her şey çok değişti."

Tekrar 'Selvi Hanım'ın masasına' döneyim. İzin almadığım için konuşmayı yazmayacağım. Ancak şunları söyleyeyim. Türkiye'de yaşanan yoksulluk canını yakıyor. Özellikle çocuklar ve gençler. O gün özellikle yurt fiyatlarından, ödenmesinin zorluklarından bahsetti. Seçim ve seçmen tercihleri üzerine analizler yaptı. Açıkçası 'serinkanlı ve gerçekçi' bir bakış açısı var. Bir de ülkenin 'en yakıcı sorunlarından birinin' çözülmesi için herkesin elini taşın altına sokması gerektiğini düşünüyor.

Aynı gün Kemal Kılıçdaroğlu'nun Balıkesir Kuvayi Milliye Meydanı'nda yaptığı konuşmadan bir bölümü önemsiyorum. Şöyle diyor:

"Bizim iktidarımızda bize 'Ey Kılıçdaroğlu senin mal varlığını açıklarım' diyen olursa 'İncelemezsen namertsin' diyeceğiz."

Kemal Kılıçdaroğlu 20 yıldır aktif siyasetin içinde, 11 yıldır CHP Genel Başkanı. Üç çocuğu, gelini, damatları ne kamuoyunun gündeminde ne onlara sağlanan bilinen herhangi bir ayrıcalık oldu. Oğlu Kerem 'bedelli' değil memleketteki pek çok ailenin evladı gibi askerlik görevini normal yaptı. Kemal Kılıçdaroğlu aday olur mu bilmiyorum. Aday olup seçilir mi onu da şimdiden öngörmek imkânsız.

Ama eğer Cumhurbaşkanı seçilirse kesin olan bir şey var. O da; devletin tepesinde yeniden 'toplumun çoğunluğu gibi yaşayan mütevazı bir ailenin varlığına' şahit olacağız. Bugünün Türkiye'sini normalleştirecek görüntülerden birinin, "devletin zirvesinde, liderlerin aileleri ve yakınlarında tevazu" olduğunu inkâr edebilir misiniz?