ADIYAMAN 

Bak arkadaş buranın adı Vadi-i Leman idi bir zamanlar. Güzel vadi yani. Şimdi ne güzellik kaldı ne vadi…Ah kardaş bir şehir ölür mü, ölüyor işte…  

Şehirde duyduğum pek çok acı cümle içinde en canımı yakan. Vadi-i Leman, Adıyaman… Ölen şehir… Peki abartı var mı? İnan olsun yok. Sarsıcı görüntüler… Şehir merkezinin yüzde 80’i yok artık… Atatürk Bulvarı, Alitaşı, Sümer evler,  Kapı Camii, Yunus Emre, Turgut Reis, Yeni Mahalle, Mimar Sinan, Barbaros evlerin çoğu yıkılmış, geri kalanlar oturulacak gibi değil.

Şehrin ilçe ve köyleri. Gölbaşı yarısı yok. Harmanlı beldenin tamamı yıkılmış.

CHP Adıyaman Milletvekili Abdurrahman Tutdere ile karşılaşıyorum. İlk günden beri yardım organize etmeye çalışıyor. 10. gün; hâlâ çadır sorunu büyük, hâlâ ısınma problemi var, hâlâ tuvalet ve hijyen sorunu var, hâlâ gıda düzenli bir şekilde dağıtılamıyor.

Bir örnek vereyim. Adıyaman Valiliği’nin karşısındaki geniş bulvar. Sağlı sollu yıkıntı, iş makineleri çalışıyor, çıkan tozların üzerinden sürekli araçlar geçiyor. İşte tam bu gidişli - gelişli yolun ortasına açığa iki döner tezgahı kurulmuş, toz içinde dağıtım yapılıyor. O ‘tozlu döneri’ bulanlar şanslı. Şehrin çoğu yerinde gıdaya ulaşım çok zor.

Şehrin içi adeta kıyamet yeri. Herkes bir yere yürüyor, herkes sürekli bir eksiğini arıyor. Yıkılan evinin önüne, gıda dağıtılan yere, çadıra ah ille de çadır aramaya… Öyle bir soğuk ki burası… Yerinizde duramıyorsunuz. Çadır şart… Geçen gün CHP’li vekiller gece yarısına doğru toplu olarak AFAD’a gidiyor. İçeride sadece 250 çadır var dışarıda yaklaşık 5 bin kişi bekliyor. Çıkıp uyarmıyorlar bile…

Ya kayıplar, enkaz altında kalanlar… Abdurrahman Tutdere’ye göre açıklananın en az iki üç katı…Enkazdan ölüsünü çıkaranlar bir battaniyeye sarıp gömmüşler. Hatta kendisi bile üç akrabasını…

"İlk günler feryatlara yetişemedik; devlet, vali, hatta biz milletvekilleri" derken gözleri doluyor…

Bu arada ilk günlerden itibaren Karadeniz illerinden kalkıp yardıma gelen gönüllüler buradaki pek çok insanın dilinde.  

Ya gidenler, göçenler. 240 bin idi şehir merkezindekilerin sayısı 150 bini gitmiş.

Adıyaman Organize Sanayii Bölgesi’ne uğruyorum. 180 işletme, 15 bin kişiye istihdam sağlayan bu yer kapalı. Bir daha ne zaman açılır, açılır mı bilen yok. Asker kontrolündeki bölgeye yardım kolileri getiriliyor, buradan dağıtılıyor. Dağıtım demişken AFAD - devlet her şeyi üstlenmeye, ilk günlerde dayanışan sivil toplumun yetkilerini almaya çalışıyor. Bununla ilgili doğru bir planlamaya sahip olmadıkları için de işler iyice karışıyor. Şehre tam bir kaos hakim.

Adıyaman Üniversitesi’ne gidiyorum. Bahçesi yurt dışından gelen kurtarma ekiplerinin çadırları ile dolu. İç kısımlar depremzedelere açılmış. Düzenli bir durum gözüküyor.

Kurtarma ekiplerinin arasında bir bayrak dikkatimi çekiyor. Ermenistan bayrağı. Kurtarma ekipleriyle 8 Şubat’ta gelmişler o günden beri enkazdan 3 kişiyi canlı çıkarmışlar. Konuşuyoruz. Kurtarma ekibinden kişilerle ortak tanıdıklardan mesela HDP Milletvekili Garo Paylan’dan bahsediyoruz. Hem Adıyaman’da hem Diyarbakır’da alanda çalışan isim. Telefon ediyorum hemen. Biraz beklersen kısa bir süre sonra oraya Ermenistan Dışişleri Bakanı Ararat Mirzoyan ile Ermenistan Özel Temsilcisi Serdar Kılıç da gelecek diyor. 15 dakika sonra bakan, kurtarma ekibinin yanına geliyor. Konuşuyorlar, bilgi alıyor, acısını anlatıyor. O çadırların içine geçtiğinde ben Serdar Kılıç ile konuşuyorum: Bugünlerdeki dayanışma unutulmaz, Ermenistan’ın bu dayanışması iki ülke arasında önemli bir yansıma gösterecektir.

Biraz geri çekilip acının bir araya getirdiği iki memleketin insanlarına bakıyorum. Aklımda 1915’ten bugüne yaşananlar. Ve tabii Hrant Dink. Onun unutamadığım cümleleri:

Kim reçeteyi verecek, kim bizim doktorumuz?

Ermeniler Türklerin doktoru, Türkler de Ermenilerin doktoru. Bunun dışında doktor, ilaç, hekim yok. Diyalog tek reçete.

Bu toprakların evladı Hrant Dink’i ve onun gazeteciliğini, insanlığını çok özlediğimi hissediyorum.

Baştaki soruyla bitireyim. Bir şehir ölür mü? Bence ölmez, yer değiştirir belki sadece. Çünkü şehre hayat veren insanıdır. Adıyaman insanı, bu memleketi yeniden kurar. Acılar yüreğimizde kalır dayanışma unutulmaz.