Bir grup genç köprüye doğru koşuyor.

Koşan sivillerden birinin elinde tabanca.

Gökyüzünü yırtan bir ses duyuluyor:

“Dört tanesini öldürdük! Dördünü öldürdük!..”

Kalabalığın ortasında, yerde kanlar içinde bir asker yatıyor.

Belki ölmek üzere, ama hâlâ saldırganların hedefinde.

“O...pu çocuğu! Münafık! Geber! Geber!”

Bazıları belki de yaralı ölmesin diye daha fazla darbe indirilmesini engelliyor.

Koşarak gelen ama hedefine yaklaşamayan adamın ağlamaklı sesi şiddetli bir tutkuyla yükseliyor:

“Bi tane vurayım! İçim rahatlasın... Allah rızası için... Bi tane vurayım!..”

(Bu görüntülerin videosu internette var.)

 

 

Darbe vahşeti

 

 

Son yıllarda korku ile yaşamaya alıştık.

Terör, baskılar, yasaklamalar, tutuklamalar...

Hepsi korkutmak, sindirmek için vardı.

Şimdi birileri çıktı.

Herkesi daha çok korkutmaya çalıştı.

Uçaklarla ve helikopterlerle saldırdı, bombaladı, kurşunladı, işgal etti, tehditler savurdu.

Sözüm ona “demokrasiyi kurtarmak adına” darbe yapmaya kalkıştı.

Yeni moda deyişiyle “kalkışma” yaptı.

Ve demokrasiye, etkileri çok uzun sürecek ağır yaralar vererek kısa sürede sahneden çekildi.

 

 

İktidar daha güçlenecek, ama...

 

 

Geride kanlı bir deneyim ve o deneyimle ne yapacağını düşünen birkaç parçalı Türkiye kaldı.

Yani:

AKP’den nefret eden çaresiz milyonlar...

Muhalefet veya sözde muhalefet...

AKP’yi destekleyen milyonlar...

İktidarı korumak gerekçesiyle sokağa çıkanlar...

Ve iktidar...

Şimdi AKP, başarısız “kalkışma” sonrasında gücünü pekiştirmek için bir dizi iddialı adım atacak.

Zaten içine sığmakta zorlandığı demokratik dengeler bakımından “aşırı derecede güçlü” olan iktidar, bundan böyle daha bir kaslı ve heybetli hale gelecek.

Ancak dün “aşırı derecede güçlü” iken yarını öngörülülemeyen iktidar, bugün hâlâ aynı sorunlarla karşı karşıya: Terör, savaş, ekonomik sıkıntılar, göçmenler, toplumsal parçalanmışlık ve nefret ortamı, parlamenter sistemi ve hatta AKP’yi giderek eriten “tek adam rejimi”ne geçiş sancıları içinde yaşanan öngörülmez zikzaklar...

Yarın neler olur, doğrusu söylemek çok zor.

 

 

‘Allah rızası için bi tane vurayım!’

 

 

Yukarıda parçalanmış Türkiye’den söz ederken “iktidarı korumak gerekçesiyle sokağa çıkanlar”ı ayrıca ve kalın harflerle yazdım.

İtiraf edeyim, benim bu darbe denemesi ile ilgili en önemli ve ürkütücü gözlemlerim onlardı.

Erdoğan’ın bir ara “evlerinde zor tutuyoruz” dediği kitlenin en savaşkan temsilcileri sonunda sokağa indi.

Hem de öyle “Gezi’nin palalısı ve fırıncıları” gibi tek tük değil, yüzlercesi...

Diyanet çağrıları, camilerden “Allah için sokaklara çıkın” anonslarıyla yapılan davetler, önemli bir “organizasyon halkası” oldu.

Bazı bölgelerde zikir ibadetleri düzenlendi; “Allah Allah” sözleriyle kendinden geçmişçesine öne arkaya sallanan insanlar o an – kendilerine zarar vermek de dâhil – her şeyi yapabilecek gibiydi.

Tekbir sesleriyle İstiklal Caddesi'ni sarsan yürüyüş de aynı vurguyu hissettiriyordu.

Sokağa çıkanların bir kısmı silahlıydı. Bazıları kanlı saldırı ve linç olaylarına karıştı.

İlk kez bu kadar net olarak siyaset sahnesine çıkan söz konusu kitle, öldürmeye ne kadar hazır olduğunu büyük bir kararlılıkla sergiledi.

(Bu dediklerime örnek olarak internette çok sayıda video bulabilirsiniz. Birini – “Dört tanesini öldürdük. Allah rızası için bi tane vurayım!” – yazının başında anlattım. Ayrıca köprüde bir askerin kafasının kesildiği iddiasına ilişkin görseller de var.)

İktidar ve hatta bazı muhalif liderler, “sokaklara dökülüp demokrasiye sahip çıkan halkla gurur duyarken” nedense bu son derece tehlikeli görüntülerden hiç söz etmedi.

 

 

IŞİD’e sıcak bakan milyonlar

 

 

Sözünü ettiğimiz bu insanlar, yarın iktidarın (dinin, Allah’ın, Kuran’ın vb.) isteğiyle, siyasi ve demokratik özgürlüklerin sınırlanmasından, oturup kalkmaya, giyinmeye, sevişmeye kadar bir dizi konuda doğru saydıkları her şeyi “sokak şiddeti” ile dayatabilir.

Bu açıdan “kalkışma süreci” onlara eşsiz bir deneyim ve özgüven kazandırdı.

Abartıyor muyum?

Sizce kaç kişidirler?

Yüzlercesinin görüntüsü internette.

Binlerce, hatta on binlercesinin daha aynı şekilde sokağa çıkabileceğini düşünmek zor değil.

Bence o kadarla sınırlı da değil...

Geçen yıl ABD merkezli araştırma şirketi PEW’in yaptığı ankette, Türkiye’de toplumun yüzde 8’inin bugün dünyanın kafa kesen başbelası olan IŞİD’e sempati beslediği ortaya çıkmıştı. Net fikir sahibi olmayan veya beyan etmeyenlerin oranı da yüzde 19’du.

Bu günlerde açıklanan Gezici Araştırma Şirketi'nin IŞİD ile ilgili düzenlediği anketin sonucuna göre ise, Türkiye yurttaşlarının yüzde 19,7'si IŞİD'i desteklerken, yüzde 23,2'si de sempati duyuyor. Toplarsanız yüzde 42,9 yapar.

Milyonlar... On milyonlar...

Tehlikeyi görüyor musunuz?

 

 

İktidarın alternatifi var mı?

 

 

Bir soru daha:

Şu ya da bu şekilde Erdoğan iktidarı kaybederse yerine kim gelir?

CHP mi?

MHP mi?

HDP mi?

Ülkeyi uçaklarla ve helikopterlerle bombalayan darbeciler mi?

Kim?

Uzun süredir ciddi bir gerginlik ve kaos sınırında, riskli siyasi hamlelerle hayatına devam etmek zorunda olan Türkiye’nin başına, hesapta olmayan herhangi bir iktidar değişimi durumunda nelerin gelebileceğini tahmin etmek zor.

Ama ihtimallerden biri de, Erdoğan’a göre daha radikal ve İslamcı, belki “kalkışma süreci”nden örneklerini gördüğümüz türden insanlardan oluşan bir gücün iktidarı ele geçirmesidir.

Demokrasi adına dişe dokunur bir alternatif oluşturulamazsa, yangından kaçarken doluya tutulma riski büyüktür.