Son günlerin hayhuyu içine Adamo'nun konseri de karıştı. Sevgili Sungu Çapan'ın cenazesi, SİYAD töreni gecesi, İstanbul Film Festivali içinde gösterilen Sinematek ve Onat Kutlar belgeseli gösterimi derken, gençliğimizin ilahlarından İtalyan kökenli, resmen Belçikalı olan Salvatore Adamo'nun İş Bankası Kültür Salonu'nda verdiği konser... Gerçekten de bu biz eski kuşak için büyük bir olaydı. Ancak hıncahınç dolu salonda daha genç kuşaklardan da az temsilci yoktu.

Adamo'yu daha önce de izlemiştik. Ben ilk gelişini ve eski Atlas sinemasındaki konserini hatırlıyorum. Özellikle Tombe La Neige - Kar Yağıyor şarkısı, özlemle andığımız Fecri Ebcioğlu'nun eline geçerek Her Yerde Kar Var adlı bir klasiğe dönüştüğünde... Onu ne kadar sevmiştik... Gerçi Ebcioğlu'nun "Dönsen köşeden şöyle/ Şarkı söylerim böyle" ya da "Kes ağlamayı artık/ Bak oldu sana yazık" gibi sözlerini benimsemek kolay değildi!.. Ama ne gam... Melodiler öylesine güzeldi, şarkılar öylesine şurup gibiydi ki... [Ben 20. yüzyıl pop-müziğini anlatan tuğla gibi kitabıma Ne Şurup Şeker Şarkılardı Onlar (Remzi, 2003) adını boşuna mı koymuştum!]

Ve bu işbirliği sürdü. Ebcioğlu, Amour Perdu adlı şarkısını Sen Sevme Beni, Crier Ton Nom adlı şarkısını ise İsmini Haykırıyorum şeklinde çevirdi. Ve hepimiz onları ezberleyip söyledik. Benim gibi frankofon'ların işi daha ağırdı: onları iki dilden de bilmek zorunda idik!..

Evet, onun Atlas sinemasındaki ilk konserinden söz ediyordum. 1964 yılındaki o konserde sıra Toımbe La Neige'e gelince, hiç unutmam, balkondaki seyirciden aşağıya atılan pamuk parçaları sanki salona kar yağdırmıştı!.. Sonrasında 2014'de gelmiş ve Cemal Reşit Rey'de söylemiş. Bense o konsere nedense gidememişim. 

Bu kez, geçtiğimiz Çarşamba akşamı İş Kültür'de yapılan konserini kaçırmadık. İki saat kadar süren konserde, 1943 doğumlu olduğuna göre tam 80 yaşındaki sanatçıyı değişik izlenimlerle seyredip dinledik. Değişik diyorum; çünkü söylemek gerekir ki sesi çok şey yitirmişti. Önceleri bunu neredeyse acıyla ve üzüntüyle izledik.

Ama sonrasında izlenimler çeşitlendi. Öncelikle bize yepyeni birkaç beste sundu. Ses eksikliğine rağmen çok hoş şarkılardı. Giderek o efsane olmuş parçalara geçti. Crier ton Nom, Amour Perdu, La Nuit, Dolce Paola, Si Jamais... Viens Ma Brune, Laisse Mes Mains sur Tes Hanches. Une Meche de Cheveux... Ton Nom, İnch'Allah, Quand les Roses... Ve sahnede 8 kişilik bir orkestra eşliğinde, ön planda cıvıl cıvıl bir Adamo... Birkaç mikrofonu birden idare edip birinden öbürüne geçen, çok seyrek oturan, her şarkıdan sonra biraz su içen, o arada oradaki bir müzisyenin eminim kulağına söyleyeceği parçanın adını fısıldadığı... Aralarda Türkçe "Teşekkür ediyorum" demeyi de ihmal etmeyen...

Elbette Her Yerde Kar Var'ı en sona bıraktı. Ve onu da bir bölümüyle Türkçe söyledi. Tahmin edebileceğiniz gibi, neredeyse tüm seyirciyle birlikte... Ve sonrasında kolay kolay bitmeyen bir alkışla...

Evet, 80 yaşındaki bu şarkıcının hâlâ unutulmadığı ve en popüler olduğu yer ne Fransa'dır, ne İtalya, ne de Belçika... Orası olsa olsa Türkiye olur. Çünkü kültür böylesine seyyar, gezgin, sürprizli bir olaydır. Ve hiç beklenmedik yerlerde fışkırıverir.

O gece ben sanki böyle garip bir duyguyu yaşadım. Ve çok mutlu oldum. Sana daha nice ömürler, Adamo... Tüm bunları söyledikten sonra, şunu da ekleyeyim: Bu yoğun etkinlik bitmiyor. Bugün (cumartesi) film festivalinin geleneksel brunch'ı var: Galatasaray'daki Alman Goethe Enstitüsü'nde... Akşam ise Tünel'deki Tarık Zafer Tunaya kültür merkezinde, 90'ını aşmış Yeşilçam senaryo yazarı Safa Önal gecesi var. Oraya da yetişmeye çalışacağım!..

Fotoğraflar Leman ve Atilla Dorsay tarafından çekilmiştir.