İşte haftanın bir diğer beklenen filmi. Sinemanın devlerinden, tam 5 Oscar’lı Francis Ford Coppola’nın uzun zamandır üzerinde çalıştığı, hatta kimi kaynaklara göre 50 yıldır hayal ettiği bir film. 1977’de eline almış; 1980’lerde Roma’da zemin hazırlıkları yapmış. Sonra 1993’te yeniden el atmış. 2000’lerin başında yine hazırlık yapmış. Ama o menhus 11 Eylül olayı nedeniyle proje yine ertelenmiş.

Sonunda Coppola bu filmi stüdyo sisteminin dışında, kişisel bir proje olarak yapmaya karar vermiş. Ve işte karşımızda gerçekten bir sinema dehasının bunca hayalinden doğan, çok büyük bir bütçeyle çekilen filmi. Ama son Cannes festivalindeki ilk gösteriminde ne yazık ki beğenilmedi ve bir tür skandala yol açtı. Bunu hak ediyor muydu gerçekten?.. Bir bakalım...

Film Cesar Catilina adlı bir mimarın, New York kenti olası bir felaketle çökerse onu yeniden kurma hayallerine dayanıyor. Bu ‘modern Sezar’ın karşısında siyah belediye başkanı Franklyn Çiçero vardır. (Dikkat edin: İsimlerin biri bugüne, biri geçmişe dayanıyor!) Söylenene göre hikâye M. Ö. 63 yılında yaşanan bir olaydan esinleniyor. O tarihte ‘Roma’nın düşüşü’ yaşanmış. Ya sevgili Amerika’mız benzer bir saldırıya maruz kalsaydı?.. Bir imparatorluk acaba ne zaman ve nasıl çöker?

Bizim çağdaş Sezar’ımız siyah başkanla bir türlü barışamaz. Giderek onu “gecekondular kralı” diye çağırır!.. Filmde modanın, güzel kızların, canlanan heykellerin (!), poker oyununun da yeri vardır. Punduna getirilip Roma tarzı at yarışları, güreşleri sunulur; antik çağ imparatoru Marcus Aurelius kadar Shakespeare’den de deyişler işitilir. Ve kapitalizmin başkentinde, mütevazi biçimde başlayıp 100 milyon dolara yükselen bağışlar yapılır.  

Ama en büyük belalar Cesar’ı beklemektedir. Zaten yakın zamanda eşini yitirmiştir. Düşmanları da öylesine çoktur ki... Aslında o Nobel almış bir yazardır; ama seks yaparken yakalandığı için (!) hapse atılır. Ve “Zaman durdu, benim için” der. Ama kolay teslim olacaklardan değildir; tüm bunlardan kendini sıyırır. Bu arada inanılmaz etkili bir cinayet sahnesi yaşanır. New York’a tepeden bakma sahnesi de çok estetiktir. Arada ABD’nin etki alanı konuşulduğunda, bizim Ege’den söz edilir: Böylece günümüz siyasetine de el atılmış olur!

Megalopolis filminden bir sahne

Bu bence alabildiğine çılgın fantezi hikâye, çağdaş Amerika ile antik Roma’yı kendince bir araya getirmeye çalışıyor. Ama Coppola gibi bir yönetmen için iftihar edilecek bir yapım olamıyor. Şöyle bir hatırlayalım. 1939 doğumlu sanatçımız 50’lerin sonunda başlamış. Efsanevi The Godfather- Baba üçlemesi, The Conversation- Konuşma, Apocalypse Now- Kıyamet... New York Üçlemesi, Dracula, The Rainmaker- Yağmurcu… Ama son yıllarda etkinliği azalmış.

Filme dönersek... Büyük bütçesine ve yönetmenin kesin özgürlüğüne rağmen, film gerçek bir dinamizme de kavuşamamış. Coppola’nın yapmak istediği “ABD devleti ebediyen var olabilir mi?” sorusu ise, bunu bir ölçüde başarmış. Jenerikte yakın zamanda kaybettiği eşi Eleanor’a ithaf ettiği filmi, bunca yatırımı ve şamatayı hak etmiyorsa da belki bir göz atılabilir.

Hele o inanılmaz kadrosuyla... Sanki iki dakikada bir ekrandan bir ünlü geçiyor!.. Her yaştan, her kuşaktan... Adam Driver, Giancarlo Esposito, Aubrey Plaza... Shia LaBeouf, Jon Voight, Laurence Fishburne... Talia Shire, Jason Schwartzman, Dustin Hoffman… Gerçi kimileri (Hoffman gibi) çok az gözüküyor; ama yine de zikretmeye değer... Buna rağmen, bu göz kamaştırıcı kadro bile filmi kurtaramıyor. Ne yazık!...

Not: Sevgili okurlarım. Yarın (cumartesi) saat 14.00’den itibaren, dost Beşiktaş Belediyesinin girişimiyle Beşiktaş meydanının denize en yakın bölümünde, sol köşedeki BELTAŞ KİTAP KAFE’de son kitabımı imzalayacağım. Uğrarsanız sevinirim.