Omurilik ve boyundaki sinir sıkışması nedeniyle ameliyat olan Cüneyt Arkın, ameliyat sonrası suskunluğunu ilk kez bozdu.
'23-24 yaşında başladım sinemaya. Tam, dört nala yaşayacaksın, hoyratça sevişeceksin, iştahla üreteceksin, o yıllar; ama biz sete kapandık. Kendime dönüp bakma olanağı bulamadım. Pişmanım...'
Omurilik ve boynundaki sinir sıkışması nedeniyle geçtiğimiz aylarda ameliyat olan 72 yaşındaki sinema sanatçısı Cüneyt Arkın, şu günlerde evinde dinleniyor. Ameliyatının başarıyla geçtiğini ve eski sağlıklı günlerine dönmek için fizik tedavi gördüğünü söyleyen Arkın, gençlik yıllarında oynadığı filmlerde boynuna aldığı darbelerin ileri yaşlarda kendisine büyük sorunlar açtığını belirtti. Levent'teki evinde eşi Betül Hanım ve yardımcılarıyla birlikte yaşayan ve tüm zamanını bahçesinde bol bol yağlı boya resim yaparak geçiren Arkın, Günaydın'a konuştu.
Ameliyatınız başarılı geçti. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?
Süratle iyileşiyorum. Torunlarımla oynayacağım, o yüzden tembellik yapmamam gerekiyor.
Bel ağrınız varken birden bire boynunuzdan operasyon geçirdiniz, ne oldu?
Belim ağrıyor diye düşünerek ağrı merkezine gittim. Meğer beni aylarca oyalamışlar. Sorunun boynumda olduğu ortaya çıktı. Sürekli iğne vurulup acım dindirildi. Sonra ameliyat olmam gerektiğini söylediler, oldum. Sağlığımızın değerini kaybettikten sonra anlıyoruz. Benim sorunum boyundan çıktı. Ben film setlerinde çok kaza geçirdim. O kadar çok darbe yedim ki... Halit Refiğ'in çektiğ bir çöl sahnesi vardı. Atın üzerindeyken düştüm ve boynuma darbe aldım. Bana o zamanlar, ameliyat olmam gerektiğini söylemişlerdi ama ben üzerine düşmedim. Şimdi böyle oldu.
Yaşlılık rezillikmiş!
Ameliyat korkuttu mu sizi?
Malkoçoğlu korkmaz! Ağrılarla uyanmak o kadar feci bir şey ki, bir an önce kurtulmak istedim. Gece, hastanedeki yatağımda tek başıma düşüncelerimle, çaresizliğimle kaldım. Sağlık en büyük lütuf. Daha düne kadar balık tutup, futbol oynarken birdenbire ameliyat oldum. Gençken koşturuyorsun ama sonradan çıkıyor acısı. Yaşlılık rezillikmiş...
Doktor olarak başladığınız kariyerinizin birden bire aktörlüğe dönüşme hikayesini çok merak ediyorum. Nasıl oluştu bu geçiş dönemi?
Anadolu'da beş sene doktorluk yaptım. O zamanlar hiçbir kadına şalvarını çıkarıp iğne yapamadım. Bir keresinde hamile bir kadını doğuma almak istedim, silahlarla karşı çıktılar. Yanların da ebe getirmişler. Genç bir doktor olmamdan ötürü, kadının ailesi yanına yaklaştırmadı. Nitekim de kadın öldü. Hiçbir şeye müdahale edemedim. Öylece kala kaldım. Oyunculuğa başlamam tesadüf oldu. Bir arkadaşım sayesinde başladım.
Pişmanlık duyduğunuz şeyler var mı?
23-24 yaşında başladım sinemaya. Tam, dört nala yaşayacaksın, hoyratça sevişeceksin, iştahla üreteceksin, o yıllar; ama biz sete kapandık. Kendime dönüp bakma olanağı bulamadım. O yüzden pişmanım. Hayırlı tek işim, evliliğim ve çocuklarım oldu. Çocuklarımın tam bana ihtiyaç duydukları zamanda filmlerimi azalttım. Keşkelerim ve pişmanlıklarım çok tabii.
Şu anda oyuncular büyük paralar kazanıyor. Siz de bu kadar yüksek rakamlar alıyor muydunuz?
Bizler paranın, şöhretin kıymetini bilemedik. Mesela Fikret Hakan ve ben önce senaryoyu okurduk, sonra paraya bakardık. Ben 250 lira alırken arabeskçiler 10-15 bin alıyorlardı. Ama sinemanın başka katkıları oldu bana. Kişiliğim sinemayla oluştu. Konuşmayı, oturmayı, mert, cesur, ahlaklı ve dürüst biri olmayı, Cüneyt Arkın olmayı öğrendim.
Oyuncuların yaşlandıktan sonra yalnızlık içinde ölmesi beni mutsuz ediyor. Eski oyuncuların neden böyle bir kaderi oluyor?
Karakter oyuncularımız Türk Sineması'nın en önemli taşları. İnsanlara samimi geliyordu. İstedikleri parayı alırlardı patrondan ama dul karı bohçası gibi işe minibüsle gidip gelirlerdi. Bir tek bunların içinde Erol Taş kazandığı para ile kendine bir kahve açtı, o kadar. O karakter oyuncuları sefalet içinde gidiyorlar. Haberim olsa koşacağım, ama olmuyor ki...
Ben kahraman, Kadir yiğitti!
Yurtdışında yaşları 70-80 olan oyuncular hâlâ filmlerde başrol oynuyor. Bizim oyuncularımız neden unutuluyor?
Bizler setlerde olsaydık sanata ve sanatçıya saygı duymayı öğrenirdi gençler. Dizileri seyircilere bizler hazırladık. O geleneği yaşatmasaydık, halk ne izleyecekti! Türk Sineması'nı Türk halkından başka benimseyen kimse olmadı. Ben onların kahramanıyım. Kadir İnanır onların yiğitiydi. Bütün yüreğinin zenginlikleri Türk Sineması'nda vardı. Şimdi tak diye o seyircinin üzerine kondular.
Neden dizilerde görmüyoruz sizi?
Bir gün, bir dizi setine sabah saat 7'de çağırdılar beni ama hangi dizi olduğunu söylemek istemiyorum. Üç-dört saatlik yola gidiyorsun. Sabah üçte kalkıyorsun, akşam olmuş hala çekim sıranı bekliyorsun. Sonra da, "Bugün sizinle çalışamayacağız" diyorlar. Kaç kere oldu bu! Sen bana 07.30 de, ben 07.00'de hazır olurum. Ama karşı tarafta saygı yok, insan sevgisi yok. Ben 70 yaşında adam, orada oturmuş bekliyorum. Bir garip durum... Kederli, çaresiz bekliyorum orada, teslim olmuşum kaderime... Beni bir sandalye üzerinde saatlerce beklettiler. Çok gücüme gitti ve orayı terk ettim.
Yapımcılara da kırgınlığınız var mı? Niye teklif getirilmiyor? Oyuncu olarak sizin birikimlerinizden yararlanılmıyor?
Sinemayı sanayileştiremediler. Kazandıkları paraları sinema dışında başka şeylerde kullandılar. Aralarında bir tek Türker İnanoğlu ve Memduh Ün hayatını sinemaya adadı...
Beren Saat ve Kıvanç Tatlıtuğ'un 'Aşkı Memnu' daki sevişme sahneleri için, "Aramıza yastık koyduk" açıklamaları olay oldu. Sizin zamanınızda da böyle miydi?
Yastık niye koyuyorsun ki; eğer niyetin kötüyse, yüreğinden kötülük geçiyorsa, affedersiniz, yastık değil, zırh koysan önemi yok. Bizler öyle değildik. Fatma Girik ile Antalya'da film çektiğimiz zaman, otel yok. Hamam gibi yerlerde aynı odada kalırdık. O, yemeğimizi hazırlardı. Bizler koştururduk. Biz öyle bir arkadaşlıktan, profesyonellikten geliyoruz.
Şu anda mevcut dizilerin birinde oynamak ister miydiniz?
Bakıyorum, ama oralarda bana göre rol yok. Gençlik tarihini bilmiyor Cüneyt Arkın onu ne ilgilendirir ki...
Betül Hanım benimle köyde yaşamak istemez,korkar!
Geçmişte Betül Hanım'ı ya da çocuklarınızı hiç üzdünüz mü?
Çocuklarıma çok vakit ayırdım ama Betül'e o vakti ayıramadım. O da sesini çıkarmıyordu. Anneme ve babama da gereken ilgiyi gösteremedim.
Onlara özlem duyuyor musunuz?
Duymaz mıyım, hem de nasıl... Annem hele... İnsan onların değerini, kaybedince daha iyi anlıyor. Her sabah elini, ayağını öpebilirdim; işten geldiğim zaman başımı göğsüne dayayıp dinlenebilirdim. Onun sıcaklığı beni tazelerdi. Geçenlerde Eskişehir'e gittim ve bütün akrabalarımı topladım. Ağabeyime, "Abi biz çok koşmuşuz, hiç arkamıza bakmamışız. Keşke arkamıza baksaydık da şu Eskişehir'e daha sık gelseydik" dedim. Bu insanlarla bir arada olsaydık daha bir güçlenir, tazelenir, zenginleşip şehirde daha iyi dövüşürdük...
Bir zamanlar, köye yerleşmek istiyordunuz, geçerli mi bu hayaliniz hâlâ?
En büyük hayalim. Ama artık yapamam, Betül Hanım gelmez, yaşayamaz, korkar. Ben yaşarım. Bahçeyi çapalarım, öğlen yemeğimi yer, uyurum. Akşam üzeri kalkar atıma binerim, tavuklarımı yemlerim.
Pek çok Yeşilçam oyuncusu zor durumda. Siz zamanında para biriktirebildiniz mi?
Babam, "Anadolu insanı üç kuruş da kazansa, bir kuruşunu biriktirir" derdi. Bir de benim menajerim Yahudi idi. Ayrıca benim para harcamaya vaktim olmadığı için ben sadece karıma alışveriş yapardım. Onun için ben biriktirdim. Biriktireceksiniz, başka yolu yok!
