15 Temmuz Darbe Girişimi

Darbe gecesi katledilen gazetecinin oğlu: Cumhurbaşkanımız çağırdı gittik ama Reis'ine laf söyletmeyen annemi ve şehit çocuklarını bile ağlattılar!

Alpaslan Canbaz, yaşadıklarını "Külliye izlenimlerim" başlıklı yazıda anlattı

01 Ağustos 2016 21:42

15 Temmuz darbe girişimini Çengelköy'de protesto ederken askerin açtığı ateşle 53 yaşında hayatını kaybeden Yeni Şafak gazetesi fotomuhabiri Mustafa Canbaz'ın oğlu Alpaslan Canbaz, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın, 29 Temmuz günü Beştepe’deki Cumhurbaşkanlığı Külliyesi'nde olaylarla öldürülenlerin yakınları ile yarananları kabul ettiği toplantıda yaşananları, "Bize; yapılan yolların, hizmetlerin reklamı 15 dakika arayla iki kere izlettiriliyor ekrandan, alkış kopuyor. Biri çıkıp bir şey söylüyor, alkış kopuyor. Dua okunuyor, ona bile alkış kopuyor. Hatta bir ara futbol tribünlerini hatırlatan "Recep Tayyip Erdoğan" sloganları atıldı. Fakat ben holigan değilim. Orada babasını şehit vermiş bir evlat ağırlığındayım" sözleriyle anlattı.

Alpaslan Canbaz, Facebook hesabından paylaştığı sitem dolu yazısında, salonda 15 Temmuz'da yaşanan saldırı görüntülerinin gösterildiği anda, annesinin kulaklarını tıkadığını ve titreyerek ağlamaya başladığını belirterek, "Ön koltukta küçücük çocuklar vardı, babaları şehit düşen küçük çocuklar... Onlar da etkilenip ağlamaya başlıyorlar" ifadelerini kullandı.

 

"Külliye izlenimlerim"

 

İşte Alpaslan Canbaz’ın Facebook hesabından paylaştığı o izlenimler:

"Cumhurbaşkanlığından davet geldi. Anneme gidelim mi diye sordum, gidelim dedi ve gittik. Hem hava değişikliği ikimize de iyi gelir diye düşünüyorduk. Allah razı olsun yanımızda olanlardan. Telefonlar hiç susmuyor, evimiz hiç boş kalmıyor. Fakat takdir edersiniz ki bu yüksek tempo molasız oldu mu ruh da, beden de yorgun düşer. Birkaç gün evvel ateşler içindeydim mesela. Nazar duası ve "maşallah" isteklerime karşılık verenlerim sayesinde, inancımla güç toplamaktayım.

Ailecek yola çıkmakta, evden uzaklaşıp dağların bayırların arasından geçmekte şifa bulurduk. Cumhurbaşkanlığının bizim için ayarladığı uçakla değil de babamın ve benim yakın dostumuz, yoldaşımız olan bir ağabeyin arabasıyla gittik Ankara'ya.

Yolculuk iyi geldi fakat aynı şeyi ne yazık ki anma etkinliği için söyleyemeyeceğim. Kocaman bir salona aldılar annemle ikimizi. Salonun arka sıralarındaki bir yere oturduk. Yavaş yavaş şehit yakınları ve gaziler girmeye başladı içeri. Ardından da devlet büyükleri bir bir giriş yaptı. Bulunduğumuz binanın dışındaki dev ekranlardan da orada toplanan halk takip ediyor olup biteni.

 

"Bize yapılan yolların, hizmetlerin reklamı 15 dakika arayla 2 kere izlettiriliyor, alkış kopuyor"

 

Erdoğan salonda göründüğünde alkış kıyamet bir şeyler oldu. Hatta bir ara futbol tribünlerini hatırlatan "Recep Tayyip Erdoğan" sloganları atıldı. Salonun neredeyse tamamı ayaktaydı, benim gibi oturan çok az kişi vardı. Herkes sessizce, cumhurbaşkanlığı makamına hürmeten ayağa kalksaydı ben de kalkacaktım. Fakat ben holigan değilim. Orada babasını şehit vermiş bir evlat ağırlığındayım. Çok rahatsız oldum. Hiçbir türlü ortamla bütünleşemedim.
Bize; yapılan yolların, hizmetlerin reklamı 15 dakika arayla 2 kere izlettiriliyor ekrandan, alkış kopuyor. Biri çıkıp bir şey söylüyor, alkış kopuyor. Dua okunuyor, ona bile alkış kopuyor.
"Ya sabır!" çekiyorum içimden. Bu alkışı, tezahüratı filan neden bu kadar benimsemiş olduğumuza sinirleniyorum. Erdoğan çıkıp bir an evvel konuşsun istiyorum artık. Güzel sesiyle Kur'an okur belki de o zaman yatışırım, alkışlar da yatışır diye geçiriyorum içimden.

"15 Temmuz görüntüleri izlettirildi, annem ağlamaya başlıyor, titriyor hatta"

 

Tam o sıra film kopuyor. Bu defa ekrandan bize 15 Temmuz'a dair görüntüler izlettiriliyor. Bombalanan, taranan insanlar, F-16'lar, salalar... Annem kulaklarını tıkıyor, ağlamaya başlıyor. Titriyor hatta. Ön koltukta küçücük çocuklar vardı, babaları şehit düşen küçük çocuklar... Onlar da etkilenip ağlamaya başlıyorlar.
15 Temmuz gecesi evimizin hemen üstünden geçen F-16'nın hava patlamasıyla neredeyse camlarımız kırılacaktı. Evin ortasındaki anneme "Yere yat!" demiştim. Bize bunları yaşattılar, ben de etkileniyorum o seslerden. Düşünün, ses sistemi kusursuz bir salondayız ve her yandan F-16 sesi geliyor. Televizyondan izlemeye benzemez.

 

"Daha fazla dayanamayıp, fırlıyorum koltuktan; "Ne yapmaya çalışıyorsunuz siz" diye çıkışıyorum"

 

Artık daha fazla dayanamayıp fırlıyorum koltuğumdan. "Ne yapmaya çalışıyorsunuz siz?" diye çıkışıyorum salonun ortasındaki rejiye. Memur zihniyeti, "Bizim ilgimiz yok, kulaklıklı görevlilere söyleyin." diyor. Kulaklığı olanlara söylüyorum, onlar da başkalarını işaret ediyor. Bu saçmalığın sonlanacağı yok, annemin yanına dönüyorum. "Çıkalım buradan." diyor. Koluna girip çıkarıyorum annemi.

 

"İsterse dünyanın en muhteşem konuşmasını yapsın, annem zangır zangır titremeye başladıktan sonra neye yarar?"

 

Hemen Ankara'daki genç bir dostumu arıyorum bizi alması için. Bu arada koca külliye... Yollar kesilmiş, çıkmak kolay değil. Oraya coşmaya gelmiş insan kalabalığını yararak, uzunca bir mesafe kat ediyoruz. Annem yorgun düşüyor, yanımızdan geçen bir polis aracını çeviriyorum. Sağolsunlar bizi arkadaşın arabasının beklediği yere kadar götürüyorlar. Arkadaşım bizi alıyor ve üçümüz birden sessiz sakin bir yere çay içmeye gidiyoruz. Başka bir dostum da konaklayacağımız yeri hallediyor ve otele gidip annemle biraz olsun kafa dinliyoruz.
Diyorlar ki "Ama reis çok güzel konuştu sonrasında." Yahu isterse dünyanın en muhteşem konuşmasını yapsın, annem zangır zangır titremeye başladıktan sonra neye yarar? Hâlâ bizim genel itibarıyla neye kızdığımızın, neden kızdığımızın, ne hissettiğimizin idrak edilemiyor olduğunu görmek gerçekten çok üzücü. Hâlâ hükümetin eseri olan herhangi bir yanlışa eleştiri getirdiğimde ufak tefek hesaplar göz önüne alınıp kötü niyetliymişiz gibi bakılması filan...

 

"Annem laf söyletmez reisine ama 'keşke gelmeseydim' dedirttiler"

 

Vallahi bunu da paylaşmayacaktım lakin o günü soranlar çok olduğundan burada belirtmek istedim yaşadıklarımızı. Yazdıklarımın hiç tahmin etmediğim kişilere bile ulaştığını görünce de illaki buradaki eleştirilerim de adresini bulur ve aynı yanlışların tekrar yaşanmasının önüne geçilir diye düşündüm.
Erdoğan'ın benle tanışması nasibinde yokmuş diyorum. Onun babama borcu var. Muhabbet borcu... Aşıktı babam ona. Olanlardan beri bizzat evimizi ziyaret edip gönlümü almamış olmasını bu aralar çok mühim bir yoğunluğu olmasına bağlıyorum. Annem de laf söyletmez reisine. Onu dinlemek için yola çıktı o gün ama "Keşke gelmeseydim." dedirttiler kadına.

 

"Neden hassas olunamıyor"

 

Burada genel itibarıyla vurgulamak istediğim şey: Neden hassas olunamıyor? Bu şeyleri kimler organize ediyor? Aralarında hiç mi uzman sosyolog, psikolog yok ne bileyim. Kolu bacağı sarılı gaziler ve bizim gibi şehit yakınları o gün dışarıdaki kalabalıkla neden aynı muameleyi gördü? Tek farkımız bizim içeride koltuklarda oturuyor olmamızdı. Mesela neden ünlülerin kabulü bizimkinden çok daha samimi bir ortamda gerçekleşti? Aşağıdaki linkten görebilirsiniz, bu yakınlık ortamını biz daha fazla hak etmemiş miydik? O gün ünlüleri dolduruverseydiniz salona, onların izlemeye ihtiyacı var o şeyleri. Biz zaten onları yaşadık, vatan mevzu olduğunda kavganın hep ortasındaydık.